Οταν έχει τις μαύρες του πηγαίνει στην παραλία. Κάθεται στην άκρη της θάλασσας, ακούει τον παφλασμό των κυμάτων και αμέσως αισθάνεται άλλος άνθρωπος. Καθώς το νερό και ιδιαίτερα το θαλασσινό είναι το στοιχείο του, στην άλλη του ζωή ο Σπύρος Γιαννιώτης θα ήταν σίγουρα ψάρι, σαν αυτά που χάζευε στον βυθό όταν κολυμπούσε στην πισίνα του ΝΑΟ Κέρκυρας!
Ναι, εκείνες τις εποχές οι ομάδες των νησιών, με πιο γνωστές τη Χίο και την Κέρκυρα, όχι μόνο δεν είχαν κλειστό κολυμβητήριο, αλλά δεδομένου ότι οι εγκαταστάσεις των συλλόγων ήταν παραθαλάσσιες, η πισίνα τους ήταν ένας περιφραγμένος χώρος μέσα στη θάλασσα. Μάλιστα πριν από τους επίσημους αγώνες πόλο ή κολύμβησης, έριχναν δίχτυα για να μαζέψουν όποιο ψάρι υπήρχε. Ακόμη και ο Σπύρος κάποιο απόγευμα στην προπόνηση έβγαλε τον… μεζέ για το σπίτι, αφού σε μια στροφή του μέσα στο νερό διέκρινε ένα χταπόδι, το οποίο και έπιασε!
Η αγγλίδα (από το Λίβερπουλ, όπου και έχει γεννηθεί ο Σπύρος) μητέρα του, Μπρέντα, ήταν αυτή που ως παλαιά κολυμβήτρια, βλέποντας τον πιτσιρικά της να μπαίνει στη θάλασσα και να θέλει να βγει την άλλη ημέρα (!), είπε ορθά κοφτά στον άνδρα της. «Τελείωσε, το παιδί θα το πάμε στην κολύμβηση», όπως και έγινε. Ουσιαστικά ο Σπύρος εκεί βρήκε τη νιρβάνα του και κυρίως ξέφυγε από το σχολείο που το έβλεπε ως εφιάλτη και έτσι υπέφερε.
Μαχητής σε ό,τι έχει κάνει, δεν εγκατέλειπε ποτέ την προσπάθεια και στο σχολείο πάλευε να πείσει τους καθηγητές του ότι δεν είναι αδιάφορος και αδιάβαστος μαθητής. Ταλαιπωρήθηκε αρκετά ώσπου ένας ευλογημένος καθηγητής τότε στο γυμνάσιο μίλησε στους γονείς του και τους είπε ότι ο γιος τους απλά είναι δυσλεκτικός, σε μια εποχή που δυστυχώς για τον Σπύρο (και χιλιάδες άλλα παιδιά) η λογοθεραπεία και ο τρόπος βοήθειας αυτών των ανθρώπων ήταν κάτι σχεδόν άγνωστο για τα ελληνικά δεδομένα.
Τότε ήρθε η ώρα της εξιλέωσης και κυρίως της απελευθέρωσης με το νερό να αποτελεί ουσιαστικά το ησυχαστήριό του.
Το ταλέντο ήταν δεδομένο για τον διαχρονικό αυτόν κολυμβητή μας, αλλά έλειπε το μείγμα που θα έδινε την έκρηξη και αυτό το βρήκε όταν κατέβηκε από τη Θεσσαλονίκη (όπου είχε πάει σε ηλικία 17 ετών για να ενταχθεί στα κλιμάκια των εθνικών ομάδων) στην Αθήνα το 1999 και γνώρισε τον Νίκο Γέμελο.
Με τον συγκεκριμένο προπονητή, όχι μόνο συνεργάζονται ως σήμερα (μαζί και στον Ολυμπιακό), αλλά ο τελευταίος τον πάντρεψε κιόλας πέρυσι με την εκλεκτή της καρδιάς του, την αγαπημένη του Ισμήνη. Αν ρωτήσεις τον Σπύρο αν τώρα ο προπονητής του ως κουμπάρος φωνάζει περισσότερο, θα πάρεις την ίδια απάντηση. «Φωνάζει πάντα όταν πρέπει και είναι αυτός που του χρωστάω πάρα πολλά». Οταν, πάντως, ο πρωταθλητής μας ζοριζόταν και ήθελε να φτιάξει τη διάθεσή του, το τηλέφωνο στη μητέρα του ήταν απαραίτητο για να ακούσει την αγαπημένη της ατάκα («θα είσαι πάντα νικητής»), θέλοντας να του δείξει ότι τον περιμένει πάντα μαχητή και να μην το βάζει κάτω.
Οι περισσότεροι συνδέουν τον Σπύρο με την ανοιχτή θάλασσα, αλλά την καριέρα του την έχτισε πρώτα στην πισίνα. Είναι ο πρώτος κολυμβητής μας μετά τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 που κατάφερε να βρεθεί σε τελικό Ολυμπιακών και μάλιστα εις διπλούν το 2004 στην Αθήνα, στα 400 (5ος) και 1.500 (7ος) μέτρα ελεύθερο.
Είχε φτάσει στο απόγειο της καριέρας του στην πισίνα (αν και παρέμεινε μόνιμος πρωταθλητής Ελλάδος σε αυτήν μέχρι και εφέτος που αποσύρθηκε γνωρίζοντας την αποθέωση από τον κόσμο στον τελευταίο του αγώνα στον Αλιμο) και ήταν η εποχή να δοκιμάσει κάτι άλλο.
Η ανοιχτή θάλασσα (open water) τότε ήταν της μόδας και η ιδέα που έπεσε στο τραπέζι από τον Νίκο Γέμελο –με δεδομένο μάλιστα ότι το 2008 στο Πεκίνο το αγώνισμα θα έμπαινε στο ολυμπιακό πρόγραμμα –έπιασε τόπο. Με τα μετάλλια να πέφτουν βροχή στα παγκόσμια πρωταθλήματα, αλλά απωθημένο να είναι ένα ολυμπιακό μετάλλιο. Στο Λονδίνο το 2012 συγκλόνισε όταν χάνοντας στη χεριά το χάλκινο μετάλλιο, βγαίνοντας από το νερό λύγισε και ξέσπασε σε δάκρυα, ζητώντας συγγνώμη γιατί είχε απογοητεύσει τους Ελληνες!
Αν είναι ποτέ δυνατόν! Ο Σπύρος είναι το πρότυπο τού πώς θα έπρεπε να είναι ο σύγχρονος Ελληνας και αν είχαμε 11.000.000 σαν αυτόν, όλα θα ήταν καλύτερα.
Στην Κοπακαμπάνα ο Σπύρος έζησε το ονειρικότερο φινάλε που μπορεί να επιθυμεί ένας αθλητής και ας έχασε το χρυσό στο φώτο φίνις από τον Ολλανδό Γουίρτμαν (έκαναν ακριβώς τον ίδιο χρόνο). Το μεγαλείο του φάνηκε για μία ακόμη φορά όταν μπλόκαρε κάθε σκέψη της ελληνικής αποστολής για ένσταση: «Ο Ολλανδός ακούμπησε οριακά πρώτος και είναι δίκαια χρυσός» είπε.
Στο εξής θα ασχοληθεί με τα μικρά παιδιά (έχει ακαδημία κολύμβησης μαζί με τον προπονητή του), με το μεγάλο του όνειρο να είναι η Ελλάδα να κατρακυλήσει στις τελευταίες θέσεις (από τις πρώτες που είναι τώρα) σε πνιγμούς.
Η ΚΟΕ έστειλε στον υφυπουργό Αθλητισμού Σταύρο Κοντονή πρόταση να ονομαστεί το κολυμβητήριο του ΟΑΚΑ «Σπύρος Γιαννιώτης», αν και ο υπουργός έπρεπε ήδη να τον είχε «τσιμπήσει» τον Σπύρο και να τον βάλει σε περίοπτη θέση στο υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού για να διδάσκει κολύμβηση και ήθος στα νέα παιδιά φτιάχνοντας νέους Γιαννιώτηδες.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
