Βλέποντας την αποθέωση –και τον σεβασμό –που γνώρισε ο Λευτέρης Πετρούνιας στη Βραζιλία, συνειδητοποιούμε ότι μάλλον στην Ελλάδα δεν έχουμε καταλάβει (και εκτιμήσει ανάλογα) το μέγεθος των αθλητών που έχουμε.
Ο χρυσός ολυμπιονίκης μας στους κρίκους βίωσε μια ανεπανάληπτη αποθέωση το βράδυ της Τετάρτης στο σπίτι του εθνικού ήρωα της Βραζιλίας, Αρτούρ Ζανέτι.
Στο φημισμένο γκαλά της γυμναστικής, όπου συμμετέχουν όλοι οι ολυμπιονίκες κάνοντας ένα πρόγραμμα επίδειξης, ο Πετρούνιας ήταν το πρόσωπο της βραδιάς. Οχι μόνο γιατί χόρεψε συρτάκι πάνω στους κρίκους (έκανε απίθανα πράγματα συνδυάζοντας τις ασκήσεις με το σόου), αλλά και επειδή κέρδισε τον σεβασμό όλων.
Δεδομένου ότι ο προπονητής του, Δημήτρης Ράφτης, είχε αναχωρήσει για την Αθήνα, ο Λευτέρης Πετρούνιας δεν έβλεπε κάποιον να τον σηκώσει για να πιάσει τους κρίκους και στράφηκε προς τον μεγάλο αντίπαλό του, τον Ζανέτι, ζητώντας βοήθεια.
Η υπόκλιση του αντιπάλου


Ο Βραζιλιάνος (χρυσός ολυμπιονίκης στο Λονδίνο και ασημένιος πίσω από τον Λευτέρη εδώ στο Ρίο) όχι μόνο έτρεξε να τον βοηθήσει, αλλά την ώρα που τον ανέβασε τον παρουσίασε ουσιαστικά στον κόσμο κάνοντάς του και μια ιπποτική υπόκλιση, αναγνωρίζοντας με τον τρόπο αυτόν ότι είναι ο κορυφαίος. Ηταν η στιγμή που το γήπεδο πήγε να… πέσει από τις επευφημίες των Βραζιλιάνων, που αποθέωναν τον άνθρωπο που είδαν πρώτα απ’ όλα να τον χειροκροτεί το δικό τους ίνδαλμα.
Ανήμερα της Παναγίας, ο Λευτέρης Πετρούνιας παρουσίασε στο Ρίο ίσως το τελειότερο λεπτό (τόσο διαρκεί το πρόγραμμά του) στην ιστορία των κρίκων και πήρε σχεδόν τον απόλυτο βαθμό (16.000), που δεν είχε δοθεί ποτέ σε μεγάλη διοργάνωση.
Το βλέμμα του την ώρα της απονομής πήγε ψηλά στον ουρανό, εκεί που σήκωσε και το μετάλλιο για να το αφιερώσει στη μνήμη του πολυαγαπημένου του πατέρα, Παναγιώτη, τον οποίο έχασε πέρυσι.
Κανονικά ο πατέρας του θα γιόρταζε διπλά αυτή τη μέρα, καθώς πέρα από την ονομαστική του γιορτή θα καμάρωνε το αριστούργημα του γιου του, που τουλάχιστον είχε προλάβει να τον δει πρωταθλητή Ευρώπης.
Ηταν όμως στο Ρίο η μητέρα του, Σοφία, που μπορεί να είχε την αγωνία της για την εκτέλεση του προγράμματος βλέποντάς τον πάνω στους κρίκους, αλλά σίγουρα αυτή δεν συγκρίνεται με εκείνη που ένιωσε πριν από καμιά εικοσαετία, όταν είχε βρει τον 5χρονο τότε Λευτέρη να δοκιμάζει τις δυνάμεις του και να κρέμεται από την εξωτερική πλευρά του μπαλκονιού, στο διαμέρισμά τους στη Νέα Σμύρνη, μόνο από το σαγόνι!
Ηταν η στιγμή που είχε καταλάβει ότι ο μικρός έπρεπε πάση θυσία (υπερκινητικός γαρ) να μπει στον αθλητισμό, όπως και έγινε, στην αίθουσα ενόργανης γυμναστικής του Πανιωνίου.
Δάσκαλος του παρκούρ


Σε μια δεκαετία ο Λευτέρης τα είδε όλα και κάπου εκεί γύρισε ο διακόπτης και ήθελε λίγο να βγει από το εξοντωτικό (κυρίως όσον αφορά την ακρίβεια στην τήρησή του) πρόγραμμα. Οντας μάλιστα ιδιαίτερα δημοφιλής στο σχολείο (είχε βγει παμψηφεί πρόεδρος του 15μελούς), εκεί κοντά στην αλλαγή γυμνασίου με λυκείου, άφησε τη γυμναστική και έζησε για λίγο ως φυσιολογικός έφηβος που έβραζε το αίμα του, δοκιμάζοντας σχεδόν τα πάντα και κάνοντας ακόμη και παρκούρ (πηδώντας από ταράτσα σε ταράτσα), στο οποίο όχι μόνο ήταν καλός αλλά έφτασε να διδάσκει κιόλας!
Οταν, όμως, μετά από μια τριετία περίπου επέστρεψε στην ασκητική ζωή της γυμναστικής, ήταν πλέον συνειδητοποιημένος και δεν παρέκκλινε πια ποτέ. Το ύψος του (1,64) ήταν ιδανικό για κάποια όργανα, μεταξύ των οποίων οι κρίκοι που τον εξιτάριζαν.
Δεν του αρκούσε απλά να ασχοληθεί, αλλά ως γνήσιος τελειομανής ήθελε να γίνει ο κορυφαίος και άρχισε τη συλλογή μεταλλίων αλλά και των τιμών, καθώς πέρυσι η Διεθνής Ομοσπονδία Γυμναστικής έδωσε το όνομά του σε μια άσκηση που εκτελούσε άψογα (ανάποδη περιστροφή με σημαντικό βαθμό δυσκολίας).
Ο δύσκολος αγώνας


Αν και βρισκόταν στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του, ο πιο δύσκολος αγώνας ίσως της ζωής του ήρθε πέρυσι στη Γλασκώβη, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Είχε σοβαρό πρόβλημα στα δάχτυλα, ενώ έπρεπε να διαχειριστεί και τη συναισθηματική του φόρτιση, καθώς είχε χάσει τον πατέρα του Παναγιώτη. Εσφιξε τα δόντια και βγήκε παγκόσμιος πρωταθλητής παίρνοντας και την πρόκριση για το Ρίο.
Η γνωριμία του με τον Δημήτρη Ράφτη άλλαξε το επίπεδό του και άκουσε τον καλό του φίλο, Βλάση Μάρα, που ήταν χρόνια με αυτόν τον προπονητή: «Είναι λίγο γκρινιάρης, αλλά αν τον ακούς θα σε πάει στα ουράνια», όπως και έγινε.
Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών στους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι διαχρονικά Ελληνας, μετά τον Μητρόπουλο (χρυσός το 1896) και τον Ταμπάκο (χρυσός το 2004), ήρθε η σειρά του Πετρούνια, που είναι φανερό ότι ήρθε για να μείνει.
ΖΕΥΓΑΡΙ
Μέσα στο εξαντλητικό πρόγραμμα προπόνησης ακόμη και οι σχέσεις για έναν αθλητή είναι πολύ δύσκολο πράγμα, αλλά ο Λευτέρης ήταν τυχερός γιατί ταίριαξε με τη Βασιλική Μιλούση με την οποία είναι ζευγάρι και λόγω του ότι είναι στον ίδιο χώρο έχουν πλήρη κατανόηση. Ηταν το πρώτο (γλυκό) φιλί που πήρε από άνθρωπο μετά το χρυσό και λίγο προτού πέσει στην αγκαλιά της μητέρας του.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ