Το σάουντρακ του θέρους

Η Νaο, από το Νότιγχαμ, με την «ξεχαρβαλωμένη φανκ» μουσική της, η Laura Mvula, από το Μπέρμιγχαμ, με το πολυαγαπημένο «Show Me Love», ο Μπρουκλινέζος Mάξουελ με τον πασίγνωστο πια αισθησιασμό του και ο πάντα απρόβλεπτος (αλλά και ασυνεπής) Φρανκ Οσιαν είναι τα πρόσωπα που με τα άλμπουμ τους συναρπάζουν κατά τη διάρκεια του θέρους.

Naο
«For all we know»

Η Νaο, μια 28χρονη τραγουδίστρια και τραγουδοποιός που γεννήθηκε στο Νότιγχαμ και μεγάλωσε στο Ανατολικό Λονδίνο, περιγράφει τη μουσική της με τον δικής της εμπνεύσεως όρο «wonky funk» (ξεχαρβαλωμένη φανκ, δηλαδή). Το πρώτο της άλμπουμ «For all we know» κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό κεραυνοβολώντας κοινό και κριτικούς με τη φρεσκάδα του αλλά και τους εφευρετικούς τρόπους με τους οποίους έχει μπολιάσει τη σόουλ και σύγχρονη r’n’b μουσική με ηλεκτρονικά και funky στοιχεία. Η πρώην σπουδάστρια της τζαζ, κάτοχος μιας φωνής που εκπέμπει αθωότητα, ζήτησε τη βοήθεια πολύφερνων παραγωγών και κατάφερε να φτιάξει έναν δίσκο όπου δεν υπάρχει ούτε ένα αδύναμο τραγούδι –χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όλα τα κομμάτια είναι αριστουργήματα. Με το «Get To Know You» και το «Inhale, Exhale» θα λικνιστείτε ακόμη και αν δεν ήταν στα άμεσα σχέδιά σας, το ατμοσφαιρικό «Bad Blood» θα θέλετε να το ακούτε συνεχώς (τραγουδώντας τον επίκαιρο στίχο «Ι worship you like holidays»), το «We Don’t Give A» θα σας εθίσει με τη γλυκύτητά του, ενώ, αν αγαπούσατε τον Πρινς, θα βρείτε στο «Girlfriend» έναν πανάξιο φόρο τιμής στον σπουδαίο, πρόσφατα χαμένο, σταρ.

Maxwell
«BlackSUMMERS’night»

Γεννημένος το 1973 στο Μπρούκλιν, ο Maxwell έχασε τον πατέρα του σε αεροπορικό δυστύχημα όταν ήταν τριών ετών και αυτή η απώλεια τον έστρεψε από μικρό παιδί στη θρησκεία αλλά και στην γκόσπελ μουσική. Εγινε σταρ με τον δίσκο «Urban Hang Suite» πριν από 20 χρόνια, χάρη σε μια ρετρό ευαισθησία που έμοιαζε πολύ ξεχωριστή στο γεμάτο τεστοστερόνη τοπίο της επιτυχημένης r’n’b των 90s. Χάρη στην εντυπωσιακή του εμφάνιση αναδείχθηκε γρήγορα σε σύμβολο του σεξ και μαζί με τη Λορίν Χιλ και τον D’Angelo αποτέλεσε σημαντική φιγούρα του κινήματος της neo-soul. Τα τελευταία χρόνια δεν κυκλοφορεί συχνά άλμπουμ προσπαθώντας να κρατήσει τις αποστάσεις του από τις απαιτήσεις της σόουμπιζ, όμως το καλοκαίρι του 2016 μας έφερε την καινούργια του δουλειά, το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας με τίτλο «Blacksummers’ night». Τo «BlackSUMMERS’night» κυλάει σαν νερό και αντέχει, ολόκληρο –σπάνιο αυτό στις ημέρες μας –σε πολλαπλές ακροάσεις. Τα θέματα εδώ είναι αποκλειστικά ερωτικού ενδιαφέροντος –ο αισθησιασμός ήταν άλλωστε πάντα το δυνατό σημείο του 46χρονου τραγουδιστή και τραγουδοποιού. Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσει κανείς συγκεκριμένα κομμάτια σε μια τόσο συμπαγή δημιουργία, όμως το «Fingers Crossed» (με το καταπληκτικό παίξιμο των μουσικών), το «1990x» και το «Lake By the Ocean» είναι σίγουρα τραγούδια με αίτημα διαχρονικότητας.

Laura Mvula
«The Dreaming Room»

Οταν ήταν μικρή, η Laura Mvula ήθελε μεγαλώνοντας να γίνει συνθέτις κινηματογραφικής μουσικής καθώς αγαπούσε πάρα πολύ τις μελωδίες από τις ταινίες της Ντίσνεϊ. Οι φωνητικές της ικανότητες την ώθησαν τελικά προς το τραγούδι και η νεαρή από το Μπέρμιγχαμ έκανε τελικά το δισκογραφικό της ντεμπούτο το 2013 με το «Sing To The Moon», χάρη στο οποίο κέρδισε διάφορα βραβεία και έγινε ευρύτερα γνωστή. Κινείται και αυτή στο είδος της μη συμβατικής ποπ – r’n’b και τον Ιούνιο κυκλοφόρησε το υπέροχο, φιλόδοξο άλμπουμ «The Dreaming Room». Εμπνευσμένα από τις δυσάρεστες εξελίξεις της προσωπικής της ζωής –τις κρίσεις πανικού που πάθαινε συχνά αλλά και τη διάλυση του γάμου της -, τα πολυεπίπεδα τραγούδια της έχουν κάτι ανεπιτήδευτα δραματικό, χωρίς να εκβιάζουν καθόλου τον ακροατή τους με ψευτιές και υπερβολές. Μουσικά τίποτα δεν εξελίσσεται όπως ακριβώς θα περίμενε κανείς και ακόμη και τα τρίλεπτης διάρκειας κομμάτια της χωράνε ιδέες που θα γέμιζαν ολόκληρο άλμπουμ κάποιου άλλου, λιγότερο εμπνευσμένου καλλιτέχνη. Το διαμάντι του δίσκου είναι το, ανατριχιαστικό, «Show Me Love», που ξεκινά ως μπαλάντα πιάνο – φωνή, συνεχίζει σαν ύμνος, για να καταλήξει με την ερμηνεύτρια να τραγουδάει, σαν να αυτοσχεδιάζει, συγκεκριμένους στίχους με τη συνοδεία εγχόρδων που παίζουν γιορταστικά σχεδόν.

Φρανκ Οσιαν
«Boys don’t cry»

Μπορεί την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές να έχει πράγματι κυκλοφορήσει το πολυαναμενόμενο άλμπουμ του ο Φρανκ Οσιαν, ο οποίος μας κατέπληξε όλους το 2012 με το «Channel Orange» και μοιάζει να μας «τρολάρει» εδώ και 13 μήνες ανακοινώνοντας κάθε λίγο και λιγάκι την άφιξη μιας δισκογραφικής δουλειάς που δεν έρχεται τελικά ποτέ στην ώρα της. Την 1η Αυγούστου στην ιστοσελίδα boysdontcry.co εμφανίστηκαν αποσπάσματα από μυστηριώδη βίντεο, φωτογραφίες και ηχητικά κλιπ οδηγώντας τους θαυμαστές του στο συμπέρασμα πως το «Boys don’t cry» θα γινόταν διαθέσιμο λίαν συντόμως, όμως ο 28χρονος τραγουδιστής και τραγουδοποιός απογοήτευσε για άλλη μία φορά με την έλλειψη συνέπειάς του. Η μόνη (σχετικά) ασφαλής πληροφορία προς το παρόν είναι πως το άλμπουμ θα διατεθεί κάποια στιγμή (για δύο εβδομάδες τουλάχιστον) αποκλειστικά μέσω της πλατφόρμας Apple Music ακολουθώντας τη στρατηγική του Καναδού Drake. Ο Φρανκ Οσιαν έγινε αρχικά γνωστός ως μέλος της καλλιτεχνικής κολεκτίβας Odd Future, κερδίζοντας παράλληλα τα προς το ζην γράφοντας τραγούδια για τον Τζάστιν Μπίμπερ, τον Τζον Λέτζεντ και την Μπιγιονσέ (ένα από τα καλύτερα κομμάτια της, το «I Miss You», το υπογράφει αυτός). Το 2011 ένα προσωπικό του mixtape έστρεψε πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας για να ακολουθήσει στη συνέχεια η μεγάλη αναγνώριση με το καταπληκτικό σινγκλ «Thinkin Bout You». Ο σταρ της r’n’b έχει ανακοινώσει δημοσίως πως έλκεται σεξουαλικά από τους άνδρες και ανεβάζει συχνά κείμενα στο tumblr του όπου εκθέτει τις σκέψεις τους για διάφορα κοινωνικά ζητήματα, όπως η τραγωδία στο Ορλάντο, ή για θέματα που άπτονται της μουσικής, όπως π.χ. ο θάνατος του Πρινς.