Ο αθλητισμός δεν προσφέρεται ίσως για ευρύτερα συμπεράσματα. Για τους περισσότερους είναι μια ξεχωριστή δραστηριότητα και η επιτυχία, η διάκριση μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο,συνήθως είναι καθαρά προσωπική υπόθεση.
Ωστόσο η περίπτωση του ολυμπιονίκη του Ρίο Σπύρου Γιαννιώτη ξεπερνά τα συνήθη και αναδεικνύει στοιχεία που επιτρέπουν παραλληλισμούς.
Ο διακριθείς Έλληνας υπήρξε επί σχεδόν δύο δεκαετίες «επίμονος κολυμβητής» και φανέρωσε ιδιότητες μοναδικές.
Παλεύει με το νερό και με τη κολύμβηση μεγάλων αποστάσεων μια ζωή ολόκληρη.
Οι αγωνιστικές δυνατότητες που είχε αναπτύξει ήταν φανερές από χρόνια και δικαίως κατατάσσονταν μεταξύ των καλυτέρων συναθλητών του παγκοσμίως.
Παρά ταύτα δεν είχε φθάσει στην επιβράβευση της μεγάλης διάκρισης, σύμφωνα με τις ικανότητές του.
Στην προηγούμενη Ολυμπιάδα του Λονδίνου του »κλέψανε» το μετάλλιο με σπρωξιές και αγκωνιές.
Δεν παραπονέθηκε ,ούτε χολώθηκε. Αντιθέτως εξοπλίσθηκε με πίστη και επέμεινε στην προσπάθεια διεκδίκησης της διάκρισης, μη φειδόμενος κόπων και θυσιών , παρ’ ότι τα χρόνια περνούσαν και οι ώμοι του βάραιναν.
Πήγε στην Ολυμπιάδα του Ρίο απόλυτα προετοιμασμένος, πιο έμπειρος από τα λάθη των προηγούμενων αγώνων και έδωσε μάχη μοναδική μέχρι τέλους,ξεπερνώντας αντιξοότητες και κατά πολύ νεότερους κολυμβητές
Ο Σπύρος Γιαννιώτης έδωσε συγκλονιστικό αγώνα και στα τριανταέξη του χρόνια τερμάτισε πρώτος – ανεξαρτήτως του ασημένιου μεταλλίου που τελικώς του απονεμήθηκε.
Πέτυχε τη μεγίστη των διακρίσεων στο τέλος της καριέρας του και πλέον μπορεί να αποχωρήσει πλήρης κι ολοκληρωμένος.
Όσο αυθαίρετο κι αν κριθεί ο »επίμονος κυλυμβητής» από την Κέρκυρα δείχνει το δρόμο, το μόνο δρόμο, που οφείλει να ακολουθήσει συνολικά η πατρίδα μας και ιδιαιτέρως η πολιτική της ηγεσία.
Αυτόν της επίμονης και επίπονης προσπάθειας. Μόνο έτσι θα βγούμε από την κρίση.
Όλα τα άλλα είναι παραμύθια της Χαλιμάς και των προπαγανδιστών εφευρήματα.
ΤΟ ΒΗΜΑ
