Όποιος δεν δημιουργεί τίποτε, πιστεύει ότι όλα είναι ένα τίποτα. Γκαίτε
Δεν ζούμε σίγουρα την καταστροφική μανία, την ισοπέδωση των πάντων που βιώσαμε την περίοδο μετά το πρώτο μνημόνιο.Βλέπουμε ωστόσο ότι η εξαέρωση των ελπίδων που είχε δημιουργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ άφησε χώρο – και με την ανοχή του – σε περιθωριακές ομάδες να εκδηλώνουν τον επαναστατικό τους οίστρο με μια μανία καταστροφής σε ότι θεωρούν ότι συμβολίζει ο καταπιεστικός, για αυτούς, δυτικός τρόπος ζωής…
Δεν μιλάμε μόνο για όσα συμβαίνουν στο διαχρονικό άβατο της περιοχής των Εξαρχείων, αλλά για τις πρωτόγνωρες, ακόμα και για τις ακραίες αναρχοαυτόνομες ομάδες, καταλήψεις σε εκκλησίες και επιθέσεις σε θρησκευτικούς χώρους. Μπορεί ιστορικά η θρησκεία να ήταν για την αριστερά το όπιο του λαού, αλλά στην Ελλάδα πέρα από τη δεδομένη κριτική στάση και απόσταση, δεν είχαμε τέτοιου είδους εκδηλώσεις μίσους και βίας σε χώρους λατρείας.
Φαίνεται όμως ότι όλο και περισσότεροι νέοι κυρίως, υποκαθιστούν την πίστη των γονιών τους με μια νέα λατρεία. Μια θρησκευτικού τύπου υποταγή στη βία και την καταστροφή. Μια βία που δεν προέρχεται ως αποτέλεσμα μιας κοινωνικής απόγνωσης που δεν τροφοδοτείται από το πάθος της αδικίας που βιώνουν, αλλά είναι αποτέλεσμα μιας, κενού νοήματος, εξιδανίκευσης της ανεξέλεγκτης καταστροφής.
Δεν διεκδικούν κάτι, δεν θέλουν να αντικαταστήσουν τον παλιό, φθαρμένο τρόπο ζωής, δεν τους εμπνέει μια διαφορετικού τύπου κοινωνική οργάνωση, θέλουν μόνο να καταστρέφουν ότι βρίσκουν μπροστά τους. Έχουμε, τηρουμένων των αναλογιών, μια δική μας ιδιότυπη τζιχαντιστική μανία, όπου τη θέση των απίστων παίρνουν αξίες, πρότυπα, ιδεολογίες που καταδικάζονται στο πυρ το εξώτερον…
Ο μόνος συνεκτικός ιστός τους είναι το μίσος έναντι όλων όσων θεωρούν εχθρούς. Το φαινόμενο δεν είναι βέβαια μόνο ελληνικό, αλλά εδώ έχει μια τόσο διαχρονική συνέχεια που τρομάζει. Όπως τρομάζει και η ανοχή που δείχνουν τμήματα της κοινωνίας και της Αριστεράς στην ταύτιση της ριζοσπαστικοποίησης με την ωμή βία. Δεν είναι λίγοι αυτοί που αποδέχθηκαν στη χώρα μας την εργαλειοποίηση της βίας ως μέσο άσκησης πολιτικής. Ας μην ξεχνάμε ότι στο πρόσφατο παρελθόν μια μεγάλη πλειονότητα πολιτών επιδοκίμαζε την άσκηση βίας κατά των πολιτικών…
Αυτή τη νομιμοποίηση της βίας πληρώνουμε σήμερα και όπως φαίνεται θα πληρώνουμε για πολύ καιρό ακόμα…
