Ενα πρόσωπο που βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης με τους Ευρωπαίους και έζησε από κοντά την περιπέτεια του περυσινού καλοκαιριού είναι σήμερα το δεξί χέρι του Αλέξη Τσίπρα στα ζητήματα της οικονομικής πολιτικής.
Από τον Δραγασάκη στον Τσίπρα
Οπως λένε στην αγορά –τράπεζες και επιχειρήσεις -, ο 44χρονος Δημήτρης Λιάκος, ο οποίος έχει εργαστεί επί σειρά ετών στον ιδιωτικό χρηματοπιστωτικό τομέα (ως διαχειριστής αμοιβαίων κεφαλαίων και εν συνεχεία γενικός διευθυντής σε χρηματιστηριακή), είναι πρόσωπο-κλειδί που από την πρώτη θητεία στο γραφείο του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Γιάννη Δραγασάκη υποστήριξε την ανάγκη να επέλθει συμβιβασμός της κυβέρνησης με τους Ευρωπαίους.
Ισως η θέση αυτή και η συμμετοχή του στο περυσινό «θρίλερ» της διαπραγμάτευσης με την ομάδα Χουλιαράκη αποτέλεσαν και το διαβατήριο για να τοποθετηθεί στη θέση του επικεφαλής του Οικονομικού Γραφείου του Πρωθυπουργού μετά τις εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου.
Από το γραφείο του στον δεύτερο όροφο του Μεγάρου Σταθάτου ο κ. Λιάκος επεξεργάζεται πολιτικές, διαμορφώνει θέσεις που αποσκοπούν, όπως λέει ο ίδιος, να τελειώσει το πρόγραμμα και να υλοποιηθούν μέτρα που θα ανακουφίσουν την οικονομία και την κοινωνία από τη βαριά λιτότητα.
«Αυτή τη στιγμή, σήμερα, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ένα: η ανεργία που βρίσκεται στο 24% και για τη μείωση της οποίας πρέπει να εργαζόμαστε όλοι. Αυτό είναι το νήμα που πρέπει να καθοδηγεί όλες τις αποφάσεις» υπογραμμίζει.
Υποστηρίζει ότι «όσο μειώνεται η ανεργία τόσο αυτόματα και κατ’ αναλογία θα επιλύονται τα μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας και τα δημοσιονομικά, συμπεριλαμβανομένου του Ασφαλιστικού». Και ασφαλώς τα πολιτικά ζητήματα που έχουν τεθεί από την εφαρμογή του Μνημονίου και των σκληρών πολιτικών λιτότητας που προβλέπει και κατ’ ανάγκην υλοποιεί η κυβέρνηση.
«Λέω τη γνώμη μου στον Πρωθυπουργό, την αλήθεια όσο σκληρή κι αν είναι» ξεκαθαρίζει ο κ. Λιάκος, ο οποίος πέρυσι ήταν ένας από τους πολλούς (Γιάννης Δραγασάκης, Ευκλείδης Τσακαλώτος, Γιώργος Χουλιαράκης και άλλα κυβερνητικά στελέχη) που συμμετείχαν στις ατέλειωτες διαπραγματεύσεις με τους δανειστές (αν και, όπως αποδείχθηκε, βρισκόταν στη σκιά του Γιάνη με το ένα ν), υποστήριζαν την ανάγκη υπογραφής συμφωνίας με τους εταίρους και μάλιστα είχαν φτάσει σε κείμενο συμφωνίας με την ομάδα του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ.
Εκείνες τις ημέρες, τις ώρες που ξενυχτούσαν, συνδέθηκαν με τον Ντέκλαν Κοστέλο, ο οποίος τώρα τρέχει το ελληνικό πρόγραμμα ως εκπρόσωπος των θεσμών και επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Την τελευταία στιγμή, όμως, όπως υποστηρίζουν, εμφανίστηκε ένα άλλο κείμενο «τελεσιγραφικό», το οποίο αποδόθηκε στον Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ και ήταν αυτό που οδήγησε στη μεγάλη σύγκρουση και εν τέλει στο δημοψήφισμα. Το ερώτημα που μένει ως σήμερα αναπάντητο είναι κατά πόσον το κείμενο των τριών σελίδων ήταν ένα κείμενο που υπέγραψε ο κ. Γιούνκερ ή ήταν η συνισταμένη των θέσεων του ΔΝΤ (εκείνη την περίοδο) που υποστήριζε 100% ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, το οποίο δεν υιοθετούσε λόγω σκληρότητας ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής; Η ιστορία όμως γράφτηκε διαφορετικά. Ο Γιούνκερ μπήκε (ίσως αδίκως) στο στόχαστρο Τσίπρα και οι σχέσεις εμπιστοσύνης διαταράχθηκαν.
«Τώρα αποκαθιστούμε την εμπιστοσύνη»
Από το σημείο μηδέν που έφθασε η χώρα το 2015 πλέον όλη η προσπάθεια είναι να ξαναχτιστούν οι γέφυρες εμπιστοσύνης με τους ευρωπαίους εταίρους οι οποίοι χρηματοδοτούν το πρόγραμμα, το τρίτο Μνημόνιο, με 86 δισ. ευρώ. Η πολιτική πλέον της κυβέρνησης, όπως έχει απορροφηθεί και μεταδίδεται από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, έχει τρεις «συνιστώσες», όπως θα μπορούσε να πει κανείς λόγω ΣΥΡΙΖΑ:
1. Να ξεμπερδέψουμε με το Μνημόνιο και γι’ αυτό θεωρείται κρίσιμο βήμα να ολοκληρωθεί επιτυχώς και γρήγορα η δεύτερη αξιολόγηση του προγράμματος τον Σεπτέμβριο.
2. Να έρθουν κεφάλαια στην οικονομία και αυτό μπορεί να γίνει πρώτα με τις έμμεσες επενδύσεις (ομόλογα, μετοχές) και παράλληλα με τις άμεσες επενδύσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη μέσω του προγράμματος των ιδιωτικοποιήσεων, των παραχωρήσεων αλλά και την είσοδο ιδιωτικών (ξένων) κεφαλαίων σε επιχειρήσεις.
3. Να τρέξουν μεταρρυθμίσεις που θα δημιουργήσουν σε βάθος χρόνου ένα πιο σύγχρονο και ευέλικτο κράτος.
Σ’ αυτή την προσπάθεια πρωταγωνιστικό ρόλο έχει η είσοδος νέων πτυχιούχων στον δημόσιο τομέα σε συνδυασμό με την ανάπτυξη των τεχνολογιών. Ετσι παύει το Δημόσιο να είναι μια «γερασμένη μηχανή».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
