Ότι οι καιροί είναι δύσκολοι ουδείς αμφιβάλλει. Σύννεφα αβεβαιότητας συγκεντρώνονται από παντού. Δεν υπάρχει γωνιά του πλανήτη που να μην μεταφέρει κύματα ανασφάλειας.
Ο κόσμος μοιάζει να βρίσκεται στο μεταίχμιο μιας επερχόμενης θύελλας, ικανής να παρασύρει χώρες, έθνη και λαούς.
Σε αυτούς τους τόσο ταραγμένους καιρούς οι μικρότερες χώρες σαν τη δική μας είναι συνήθως εκτεθειμένες και πιο ευάλωτες.
Πολύ περισσότερο όταν δοκιμάζονται από κρίση διαρκείας.
Η Ελλάδα σε αυτή τη διαφαινόμενη καμπή του σύγχρονου κόσμου δοκιμάζεται πολλαπλώς.
Αντιμετωπίζει επί μακρόν βαθιά οικονομική και κοινωνική κρίση ευρισκόμενη στα όρια της πιο ταραγμένης ζώνης του πλανήτη.
Μετά μάλιστα την τουρκική κρίση οι κίνδυνοι πολλαπλασιάζονται και γίνονται εγγύτεροι.
Σε αυτούς τους καιρούς λοιπόν πρώτο μέλημα της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας θα έπρεπε να ήταν η θωράκιση της χώρας.
Το εθνικό συμφέρον επιβάλλει σε αυτές τις συνθήκες γρήγορη σταθεροποίηση της οικονομίας, διασφάλιση της συμμετοχής μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εξασφάλιση της πολιτικής σταθερότητας και ενίσχυσης του εσωτερικού και βεβαίως πρωτοβουλίες για ειρήνευση στην ευρύτερη εύφλεκτη ζώνη που μας περιβάλλει.
Τα υπόλοιπα, της πολιτικής τα παίγνια, σαν κι αυτά που παίχθηκαν χθες στο Κοινοβούλιο, δεν ταιριάζουν ούτε με τις συνθήκες,ούτε με τις πραγματικές ανάγκες του λαού.
Πράγμα που βεβαιώνει ότι τα ελλείμματα κατανόησης συνεχίζουν να βαραίνουν μεγάλα τμήματα της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας. Και επιβάλλει στον ελληνικό λαό τουλάχιστον αυστηρότερη κρίση.
ΤΟ ΒΗΜΑ
