Είχε σπάσει ταμία στην εποχή της η ταινία «Όταν ο Χάρι γνώρισε τη Σάλι».
Εμείς ζούσαμε στους ρυθμούς του ’89 και εκείνοι στον αστερισμό ενός έρωτα που δεν έλεγε να ολοκληρωθεί…
Ε, κάπως έτσι μοιάζει και το χθεσινό ραντεβού στο Μαξίμου, όταν ο Αλέξης συνάντησε τον Γιώργο.
Τώρα μένει να δούμε τι θα γίνει με αυτόν τον ξαφνικό και αναπάντεχο «έρωτα» των δύο ακρογωνιαίων πρωθυπουργών της νέας ελληνικής καταστροφής.
Είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς το γιατί ο Τσίπρας κάλεσε τον Παπανδρέου να τα πούνε.
Η μόνη πιθανή εξήγηση είναι ότι στο Μαξίμου έχει αρχίσει πια να φουντώνει ο πανικός, ο οποίος οδηγεί σε λάθος κινήσεις.
Μέχρι τώρα, ο Τσίπρας ήταν δυνατός στα επικοινωνιακά και γενικά δεν έκανε λάθη σε αυτόν τον τομέα, τουλάχιστον μεγάλα.
Το χθεσινό ίσως ήταν το πρώτο, καθώς το μήνυμα που εξέπεμψε δεν τον βοηθά και πολύ: ο Παπανδρέου είναι ο πρωθυπουργός επί των ημερών του οποίου η Ελλάδα οδηγήθηκε στον διεθνή οικονομικό έλεγχο, αλλά και ο πρωθυπουργός του «λεφτά υπάρχουνε» πριν από αυτό. Η εικόνα που έχει αφήσει στην ελληνική κοινωνία κάθε άλλο παρά ως αξιοζήλευτη μπορεί να χαρακτηριστεί.
Εχει όμως ένα μεγάλο πλεονέκτημα: τη γνώση και την εμπειρία του πώς είναι να φεύγεις νύχτα. Πλεονέκτημα το οποίο γίνεται ακόμα μεγαλύτερο ως καταστάλαγμα σοφίας, αν εκτός από την κυβέρνηση, χάσεις και το κόμμα σου…
Αν λοιπόν ο Τσίπρας αναζητά τεχνογνωσία για το μέλλον που ήδη διαγράφεται και για τον ίδιο, τελικά έχει μία λογική, δεν έκανε άσχημα: μίλησε με το πλέον κατάλληλο πρόσωπο.
Αν πάλι δεν μίλησαν γι αυτό, αλλά για θέματα ουσίας, ειδικά δε για τα ελληνοτουρκικά όπως δημοσίως γνωστοποιήθηκε, τότε το πράγμα φεύγει από το επίπεδο της κωμωδίας και αρχίζει να ακροβατεί με την τραγωδία.
Γιατί είναι να τρέμει κανείς στην ιδέα ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι αντάλλαξαν ιδέες για το πώς θα σταθεί η Ελλάδα έναντι της Τουρκίας.
Πολύ περισσότερο αν έφτασαν σε κοινά συμπεράσματα. Ειδικά αν αυτά τα δούμε να γίνονται και πολιτική της χώρας…
