Παρακολούθησα την περασμένη Πέμπτη το βράδυ τη συνέντευξη το Πρωθυπουργού στον «ΣΚΑΪ». Ήταν εκ των προτέρων βέβαιο ότι μια από τις ερωτήσεις θα είχε αντικείμενο τον επικείμενο διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες. Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφεί για το συγκεκριμένο θέμα. Προφανώς η άποψη του Προέδρου της Κυβερνήσεως που επιχειρεί μια μεταβολή σε αυτό το πεδίο, έχει βαρύνουσα σημασία και πρόδηλη αξία. Και η ερώτηση του δημοσιογράφου ήλθε πράγματι προς το τέλος της συνέντευξης.
«Κύριε Πρόεδρε, γιατί να υπάρχουν τέσσερα κανάλια και όχι ένας άλλος αριθμός;». Η αιτιολογία από τα χείλη του Κυρίου Τσίπρα ήταν (όχι αυτολεξεί αλλά με ακριβή απόδοση του νοήματος) η εξής: «Η ετήσια διαφημιστική πίτα στον τηλεοπτικό χώρο είναι 200 εκατομμύρια ευρώ. Ένας τηλεοπτικός σταθμός πανελλαδικής εμβέλειας έχει λειτουργικά έξοδα 50 εκατομμύρια ευρώ κατ’ έτος. Άρα, για να ευρεθεί ο αριθμός των σταθμών οι οποίοι θα είναι βιώσιμοι λειτουργώντας σε αυτή την εμβέλεια, διαιρούμε το 200 με το 50 και μας δίνει τον αριθμό 4, που είναι ο βέλτιστος αριθμός καναλιών. Με αυτό τον τρόπο επιτυγχάνουμε την απρόσκοπτη λειτουργία των σταθμών, οι οποίοι με τα νόμιμα έσοδά τους δε θα χρειάζεται να διαπλακούν για να επιβιώσουν…».
Έχουμε λοιπόν εδώ πρόδηλα οφέλη: χτύπημα της διαπλοκής και κρυστάλλινη διαφάνεια λειτουργίας. Και τα δυο οδηγούν σε αντικειμενική πληροφόρηση, το ζητούμενο από την κοινωνία. Δεν το κρύβω ότι χάρηκα από την απλή, αποτελεσματική σκέψη που διέπει το αρμόδιο επιτελείο της Κυβερνήσεως. Με ανησύχησε λίγο η απλοϊκότητα του συλλογισμού, αλλά δεν έδωσα σημασία. «Το αυγό του Κολόμβου» σκέφτηκα. Ώσπου, μετά το τέλος της συνέντευξης, πετάχτηκε ο δωδεκάχρονος γιος μου, ο Χρήστος, που παρακολουθούσε τη συνέντευξη –έχουν και τα παιδιά τις διαστροφές τους- ενώ εγώ νόμιζα ότι κοιμόταν στο υπνοδωμάτιό του. «Καλά και αν η πίτα είναι 150 εκατομμύρια, πώς θα τη διαιρέσουν δια 4 και θα βγάλουν ξανά 50 εκατομμύρια για τον καθένα;» είπε με το χαμόγελο της επιτυχίας ενός μαθητή που του αρέσουν τα μαθηματικά. Προς στιγμήν σταμάτησα. «Μα δεν υπάρχει περίπτωση!» είπα με όση βεβαιότητα μπορούσα. «Αφού το λέει ο Πρωθυπουργός και το επιτελείο του» συνέχισα «τόση θα είναι η διαφημιστική δαπάνη…» και για να μην έχει συνέχεια η συζήτηση έδωσα εντολή με αυστηρό τόνο: «Κι εσύ έπρεπε να κοιμάσαι τώρα!».
Εκεί που νόμιζα ότι τελειώσαμε, μπήκε στη μέση η σύζυγός μου, η Μαρία. Εκείνη είναι στέλεχος στο τμήμα πωλήσεων μιας εταιρείας. «Για σκέψου και το άλλο σενάριο» είπε. «Η πίτα να είναι 200 εκατομμύρια, οι σταθμοί 4, αλλά ο ένας από αυτούς τους τέσσερις σταθμούς να έχει καλύτερη τηλεθέαση, και να αποσπάσει τα 100 από τα 200 αυτά εκατομμύρια. Πώς θα συντηρηθούν οι υπόλοιποι;». Το ξανασκέφτηκα. Ξερόβηξα. Το ξαναείπα: «Δε γίνεται! Το λέει ο Πρωθυπουργός και το επιτελείο του. Αφού το λένε, η πίτα θα ισομοιρασθεί!». Κοίταξα το ρολόϊ. Μου έδωσε τη λύση. Ήταν σχεδόν μία το πρωί. «Πω-πω! Είναι μία η ώρα! Όλοι τώρα για ύπνο…» διέταξα. Έκλεισα τα μάτια μου, αλλά δυσκολεύτηκα να κοιμηθώ. Ένα ερώτημα με ταλαιπωρούσε: Άραγε το Πρωθυπουργικό περιβάλλον πίστευε πραγματικά αυτή την απλή –απλοϊκή καλύτερα- αριθμητική, ή είχε εφεύρει ενσυνείδητα αυτή την έωλη δικαιολογία; Και άραγε ποιο από τα δυο αυτά ενδεχόμενα να είναι χειρότερο;
*Ο κ. Σταμάτης Παππάς είναι Σύμβουλος Επιχειρήσεων
