Εκλεισε ο Μαρινόπουλος εξαιτίας των capital controls; Ή γιατί ο Πι-Μι αγαπάει τη δραχμή;
Και ποιον να πιστέψω; Και σε ποιους τόνους; Του Πορτοσάλτε στον ΣΚΑΪ ή του Χαρίτου στην ΕΡΤ; Να δεχτώ την ανάλυση του Τάσου Παππά για το «ενάρετο κόλπο» που σκαρφίστηκε η διευθύνουσα ομάδα του Μαρινόπουλου και αντί των τραπεζών έβαλε στο χέρι τους προμηθευτές και τους εργαζομένους; Και τι είναι όλοι αυτοί που με ενημερώνουν; Αγωνιστές που συνεχίζουν να ζουν σαν μικροαστοί ή γιάπηδες που έγιναν μεγαλοαστοί εν μια νυκτί; Και ποια κριτική μού επιτρέπεται να ασκήσω, όταν πολιτισμική κριτική και πολιτική κριτική αδυνατούν να συμπέσουν; Και ποιος με καλύπτει στον πολιτισμό; Οι αγωνιστές των «Ενθέτων» της «Αυγής» ή ο Θεοδωρόπουλος της «Καθημερινής»;
Διότι πρέπει να καταλάβω σε ποια Ελλάδα ανήκω ή αν ανήκω σε εκείνους τους Ελληνες που για να τους ανήκει η Ελλάδα πρέπει να συμπεριφέρονται σαν μη Ελληνες και πρέπει να χλευάζονται γι’ αυτό.
Αλλά και πάλι γιατί αυτή η αυτο-υπονόμευση με ερωτήσεις που την απάντησή τους την έχω δώσει αλλού; Επειδή ένα είναι το ζήτημα: αυτό το φάντασμα της Αριστεράς που με στοιχειώνει. Αυτό που με συνδέει με τον εξαρθρωμένο ΣΥΡΙΖΑ, «αγωνιστών» και «γιάπηδων», μικροαστών και μεγαλοαστών ήδη.
Αυτό μού θέτει ένα σοβαρό, αυτή τη φορά, ερώτημα: «Τι πάει να πει ακολουθώ ένα φάντασμα;». Ακολουθώ δηλαδή κάτι που ενώ παραμένει ασταθές και δυνητικό, είναι για εμένα η καταγωγή και η θέση; Κι όμως, προσανατολίζομαι σε αυτό το κάτι που το αποκαλώ Δικαιοσύνη. Και το ζω, όχι στα ATM του λαϊκισμού των καναλιών, αλλά στους διαδρόμους του «Ευαγγελισμού». Το φάντασμα δεν μπορώ παρά να το κυνηγώ, διότι έρχεται από το παρελθόν μου και εμφανιζόμενο, ενώπιόν μου, είναι το μέλλον.
Να ποια είναι η τελική ερώτηση ενός ανθρώπου και συγχρόνως να ποια είναι η απάντηση στις δεκατρείς ερωτήσεις που έθεσε προσχηματικά ο Τάσος Παππάς στον Κουφοντίνα:
Πώς μπορεί κανείς να μην καθυστερεί εμπρός στο τρένο της Ιστορίας, που ξέρει ήδη πως είναι το τελευταίο και πως, αν δεν βρει τον τρόπο να επιβιβαστεί, θα βρεθεί σ’ έναν εγκαταλελειμμένο σταθμό τύπου Tim Burton, που προορίζεται για στούντιο του «X Factor». Και πώς μέσα σε αυτή τη διπλοτυπία της εικόνας του Παππά και του Παππά, του Σάκη και του Αλέξη γίνεται ώστε οι συμπτώσεις αυτές να μας ανήκουν, ενώ τα ασύμπτωτα πρόσωπά μας έχουν γίνει ανοίκεια, και μάλιστα στην πιο ανησυχητική ανοικειότητα;
Ο Freud, ανησυχητικά ανοίκειος για τον εαυτό του, απογοητευμένος από τη θεωρία του της γοητείας, έγραφε στον Fliess για το δικό του φάντασμα: «Θα πρέπει να σου εξομολογηθώ αμέσως το μεγάλο μυστικό που τους τελευταίους μήνες άρχισε να αναδύεται αργά. Δεν πιστεύω πλέον στη «neurotica» μου».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
