Τα τελευταία νέα από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, τη μοναδική ίσως αξιόπιστη πηγή στον καιρό της κρίσης, λένε ότι το πρώτο εξάμηνο του έτους παρά την ύφεση ο προϋπολογισμός παρουσιάζει πρωτογενές πλεόνασμα πάνω από 2,5 δισ. ευρώ, που αντιστοιχεί στο 1,5% του ΑΕΠ.
Μάλιστα οι προβολές των τεχνοκρατών δείχνουν ότι στο τέλος του 2016 όχι μόνο θα έχει επιτευχθεί ο στόχος του προγράμματος αλλά και ότι η χώρα για τρίτη συνεχή χρονιά –και παρά την «πολιτική τρέλα» που ξεκίνησε το 2014 με τις αλλεπάλληλες εκλογές και κορυφώθηκε πέρυσι τέτοιον καιρό με το δημοψήφισμα –θα έχει υπερκαλύψει τους στόχους της και το πλεόνασμα θα έχει αγγίξει τον στόχο του 2017. Πρόκειται για θαύμα, πρόκειται για έναν μύθο που τον έχει πιστέψει ακόμη και ο επικεφαλής του ESM Κλάους Ρέγκλινγκ, ο οποίος προχθές δήλωσε ότι «το ζήτημα της Ελλάδας δεν είναι πλέον δημοσιονομικό»;
Ασφαλώς όχι. Οι περικοπές δαπανών που έχουν γίνει στους μισθούς και στις συντάξεις του Δημοσίου τα τελευταία έξι χρόνια και η μείωση κατά 200.000 του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, η μείωση των δαπανών υγείας και φαρμάκου κατά δύο τρίτα και η αύξηση των φορολογικών βαρών (έστω κι αν στο Δημόσιο αποδίδονται τα 3 από τα 4 ευρώ των εσόδων που δημιουργεί η δραστηριότητα) έφεραν αυτό το αποτέλεσμα. Και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά όλοι, καθώς πλέον γίνονται ορατά τα σημάδια εξαθλίωσης στα περισσότερα νοσοκομεία, στον πληθυσμό που υπερφορολογείται και ειδικά στους 1.150.000 ανέργους, οι οποίοι όχι μόνο χρωστούν στο Δημόσιο και στις τράπεζες, αλλά δεν έχουν να ζήσουν.
Το ίδιο συνέβη και σε χιλιάδες επιχειρήσεις. Στη διάρκεια αυτών των χρόνων έκλεισαν 244.714 μικρομεσαίοι και μαζί τους χάθηκαν 842.670 θέσεις.
Η καταστροφή συνεχίζεται, αφού τώρα «σκάνε» μεγάλα κανόνια. Χιλιάδες εργαζόμενοι στον Πυρσό, στην Ηλεκτρονική, στο Athens Ledra Hotel, στον Μαρινόπουλο, στην Jetοil, στη Softex, αλλά και οι προμηθευτές και οι συνδεδεμένες εταιρείες, αγωνιούν για την τύχη τους και περιμένουν άμεσες πρωτοβουλίες για τη στήριξη των επιχειρήσεων.
Για όλους αυτούς τους λόγους κανένας δεν πρέπει να ξεγελαστεί από την «επιτυχία» ότι «γλιτώσαμε τον κόφτη» και μπορούμε να σχεδιάζουμε το μέλλον. Αυτή πλέον είναι η κατάσταση· η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής όμως… Και αυτό χρειάζεται άλλες πολιτικές.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
