Το προσφυγικό-μεταναστευτικό είναι ένα σύνθετο πρόβλημα με ανθρωπιστικές παραμέτρους, που ακουμπά την εθνική ασφάλεια και έχει κοινωνικές παρενέργειες και μαζί με την οικονομία, αποτελούν τις σημαντικότερες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα.
Από την πρώτη στιγμή, ήταν ορατοί οι λάθος χειρισμοί της κυβέρνησης όταν πέρναγε το μήνυμα στους διακινητές ότι η είσοδος στην Ευρώπη ήταν μέσα από τα ελληνικά νησιά. Δυστυχώς και για μεγάλο χρονικό διάστημα, η κυβέρνηση καθυστέρησε οποιαδήποτε οργανωμένη δράση αντιμετώπισης αυτού του προβλήματος.
Η Ελλάδα λόγω της οικονομικής κρίσης επιχειρεί να δημιουργήσει χωρίς επιτυχία «αναχώματα» για την εγχώρια οικονομία με αποτέλεσμα την κατάρρευση επιχειρηματικών κολοσσών.
Σ’ αυτό το περιβάλλον βάζει σε κίνδυνο και την κοινωνική ασφάλεια των πολιτών με τους χειρισμούς που κάνει στο μεταναστευτικό και το προσφυγικό. Είναι εύκολο να ανοίγεις το σπίτι σου για φιλοξενία, αλλά συνάμα ντροπιαστικό να μην παρέχεις στον φιλοξενούμενο τις βασικές υποδομές για τη φιλοξενία.
Η κυβέρνηση δεν έδειξε αντανακλαστικά στο πρόβλημα. Επιχείρησε να κάνει επικοινωνιακή πολιτική με ανθρωπιστικά κίνητρα, αλλά απέτυχε οικτρά δημιουργώντας πρόβλημα στην εύρυθμη λειτουργία των κοινωνιών, και ταλαιπωρώντας ανθρώπινες ψυχές.
Επιβάλλεται λοιπόν να γίνει διαχωρισμός προσφύγων και οικονομικών μεταναστών και στη συνέχεια οι πρώτοι να μεταφερθούν σε οργανωμένες δομές και οι δεύτεροι να επαναπροωθηθούν στην Τουρκία.
Από την άλλη, χρειάζεται ταχύτατη διεκπεραίωση των αιτήσεων ασύλου τόσο στα νησιά όσο και στην ηπειρωτική Ελλάδα όπου βρίσκεται ο κύριος όγκος.
Η Ελλάδα θα πρέπει να βάλει ένα πλαίσιο αρχών και να πάψει να είναι «ξέφραγο αμπέλι». Κυρίως όμως θα πρέπει να δείξει ετοιμότητα στην περίπτωση που η συμφωνία με την Ε.Ε καταρρεύσει. Ακόμη ίσως είναι η κατάλληλη χρονική στιγμή να πεισθεί η Ε.Ε ότι τα σύνορα της Ελλάδας είναι και σύνορα της προς ανατολάς. Όσο η Ε.Ε δεν υιοθετεί μία πραγματική ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική με πόρους, οργάνωση και καταγραφή κεντρικά, τα επικίνδυνα ταξίδια προς την Ευρώπη θα συνεχίζονται. Στα παραπάνω, προσθέτω πως είναι επιβεβλημένη η συνεργασία όλων των φορέων του κράτους, με καθορισμό κριτηρίων για την ισοκατανομή των προσφύγων σε επίπεδο αυτοδιοίκησης, καθώς και υποστήριξη των Δήμων που υποδέχονται πρόσφυγες με εθνικούς και ευρωπαϊκούς πόρους.
Στην Kεντρική Μακεδονία μόνο βρίσκονται οι μισοί περίπου πρόσφυγες/μετανάστες, με τους φιλοξενούμενους να περνάνε κατά πολύ τη χωρητικότητα που μπορεί να καλυφθεί, ενώ στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης βρίσκονται 13 χώροι φιλοξενίας!
Η χώρα μας έχει λάβει 262 εκατ. ευρώ εκτάκτως από το 2015 μέχρι σήμερα.
Τα χρήματα αυτά, σε συνδυασμό με τα τακτικά που πρέπει να απορροφούμε μέσω ΕΣΠΑ (509 εκατ. μέχρι το 2020) και του «Πακέτου Στυλιανίδη» για ανθρωπιστική βοήθεια (700 εκατ.), οφείλουμε να τα διεκδικούμε και να τα διαχειριστούμε σωστά.
Μέχρι και το Φεβρουάριο του 2016, τα ποσά που χρειάζονταν για τη στοιχειώδη εξυπηρέτηση των προσφύγων και μεταναστών, η κυβέρνηση τα έπαιρνε από τον Προϋπολογισμό.
Έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας (Φεβρουάριος 2016) υπολόγισε πως οι δαπάνες θα ξεπεράσουν τα 600 εκατ. για το 2015, ήτοι το 0,35% του ΑΕΠ, όσα υπολογίζει και Έκθεση του ΟΟΣΑ για την Ελλάδα (10/03/16).
Τα ποσά αυτά κοστολογήθηκαν με συντηρητικούς υπολογισμούς και χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, η οποία κατά την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, θα στοιχήσει περίπου 280 εκατ. το πρώτο εξάμηνο εφαρμογής της.
Ο κ. Π. Κοκκόρης είναι Γ. Γραμματέας Κοινωνικών Ασφαλίσεων.
