Ο μύθος του Ρωμαίου και της Ιουλιέττας, διαχρονικός όσο ο έρωτας και η ζωή, θα παρουσιαστεί στην… αμερικανική εκδοχή του στις 16, 17 και 18 Ιουλίου, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, από την Καμεράτα – Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής. Πρόκειται για το διασημότερο ίσως μιούζικαλ στην ιστορία του Broadway. Ο λόγος για το «West Side Story» σε μουσική του Leonard Bernstein. Πρωτοπαρουσιάστηκε το 1957 στο Broadway με τεράστια επιτυχία, ενώ έγινε διάσημο ανά τον κόσμο με την ομώνυμη ταινία των 10 Οσκαρ, του 1961.
Από το πρώτο ανέβασμα ως σήμερα έχουν περάσει σχεδόν 60 χρόνια και παραμένει ακόμη κλασικό. Και όπως σημειώνει στη συνέντευξη που παραχώρησε στο «Βήμα της Κυριακής», ο καλλιτεχνικός διευθυντής και αρχιμουσικός της Καμεράτα, Γιώργος Πέτρου, «παρ’ όλο που δεν είμαι φαν των μιούζικαλ, εν τούτοις δεν μπορώ να αρνηθώ ότι υπάρχουν καταπληκτικά αμερικανικά μιούζικαλ. Είναι ένα από τα έργα που ήθελα να ανεβάσω προτού πεθάνω. Τα μιούζικαλ είναι ένας συνδυασμός οπερέτας, όπερας και πρόζας. Οσον αφορά το συγκεκριμένο έργο πρόκειται για έναν συνδυασμό ευφυούς ιστορίας και σεναρίου με μια μουσική που πιστεύεις ότι δεν θα μπορούσε να γραφτεί για άλλο έργο».
Ο Γιώργος Πέτρου δεν θα «πειράξει» το «West Side Story» στο ανέβασμά του. «Μπήκαμε με τους συνεργάτες στον πειρασμό να κάνουμε αναγωγές αλλά αποφασίσαμε τελικώς να μείνουμε στους Αμερικανούς και τους Νεοϋορκέζους. Να μείνουμε στην αντιπαλότητα δύο νεανικών ομάδων που στην πραγματικότητα δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν. Απλώς θέλουν να κάνουν λίγο τον μάγκα. Ολοι άλλωστε τον έχουμε κάνει σε αυτή την ηλικία. Ξέρουμε πώς είναι. Δεν πρόκειται για σπείρες. Απλώς οι ήρωες κάνουν ένα παιχνίδι επιβολής ανδρισμού όπου κάποια στιγμή χάνεται ο έλεγχος. Με αποτέλεσμα τον θάνατο. Εχει μια μεγάλη τραγικότητα. Τα παιδιά είναι αθώα. Μια τύφλωση των συναισθημάτων. Δεν θέλει πολύ για να γυρίσει το μάτι. Δεν έχουμε να μοιράσουμε τίποτα μεταξύ μας. Δεν δικαιολογείται η έχθρα».
Αντανάκλαση στην ελληνική κοινωνία
Μια έχθρα όμως όπου κατά κάποιον τρόπο υπάρχει τα τελευταία χρόνια και στην ελληνική κοινωνία. «Η ελληνική κοινωνία έχει σκληρύνει πάρα πολύ. Οταν το ευρώ είναι δυσεύρετο νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε όλα όσα θέλουμε. Μετράμε τα ψιλά για να δώσουμε πουρμπουάρ. Κυρίως όχι γιατί δεν τα έχεις. Αλλά επειδή φοβάσαι ότι δεν έχεις πιάσει πιάτο. Δεν έχεις πεισθεί ότι δεν έχουν έρθει τα χειρότερα. Δεν ξέρεις τι θα σου έρθει. Δεν ξέρω αν έχουμε ή δεν έχουμε πιάσει πάτο, αλλά είμαι σίγουρος ότι όλοι θα συμφωνήσουμε ότι κανείς δεν μπορεί να πει ότι «ναι, παιδιά, πιάσαμε πάτο και δεν μπορεί να πάει παρακάτω». Ξέρουμε πολύ καλά ότι υπάρχει παρακάτω. Υπάρχει καμία εγγύηση ότι δεν θα το πιάσουμε; Μπαίνεις σε έναν παραλογισμό που σου φέρνει τη ζωή τα πάνω κάτω. Σε τρελαίνει».
Γιατί όμως κάποιος να αφήσει αυτή την τρέλα και να έρθει, για παράδειγμα, στο «West Side Story»; Τι μπορεί να του προσφέρει όταν δεν ξέρει τι του ξημερώνει αύριο; «Σίγουρα κάποιος πρέπει να φάει και να ταΐσει τα παιδιά του, να πληρώσει για παράδειγμα τη ΔΕΗ, να κάνει τα ψώνια του, να κοιμάται καλά και μετά κάπως πρέπει να εκτονωθεί. Αυτή η εκτόνωση μπορεί να σημαίνει: μπουζούκια, εκδρομή, Μέγαρο Μουσικής, Φεστιβάλ Αθηνών, ή να τρώει με τους φίλους του. Από όλα αυτά σίγουρα κάτι θα κάνει. Δεν μπορεί κάποιος να τρώει και να περιμένει πότε θα ξαναφάει. Ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του επιλογή. Κάποιος ως φιλόμουσος θα επιλέξει τη μουσική. Δεν μπορεί να πάει στις 4 – 5 παραστάσεις που θα ήθελε. Αρα πρέπει να επιλέξει. Αυτό στενεύει τον αριθμό των ανθρώπων που μπορούν να έρθουν».
Η ορθολογιστική εξήγηση του Γιώργου Πέτρου δεν αναιρεί αυτό που πιστεύει: «Ο πολιτισμός κρατά το επίπεδο της ζωής μας. Είναι το ευ ζην. Είναι τρόπος ζωής. Αυτό που έχουμε να κάνουμε σε μια κοινωνία σε κρίση είναι να κρατούμε ένα υψηλό επίπεδο ζωής και δη πνευματικότητας. Το επίπεδο ζωής δεν είναι η τζάγκουαρ. Είναι αν κοπροσκυλιάζω ή αν δημιουργώ».
Ο Γιώργος Πέτρου σίγουρα δεν κάνει το πρώτο. Δημιουργεί είτε στην προσωπική του καριέρα είτε μέσω της Καμεράτα και όσον αφορά την καριέρα του στο εξωτερικό, του δίνει τη δυνατότητα να μην έχει άγχος βιοπορισμού. «Δεν έχω το άγχος για το ζην με τις δουλειές μου στο εξωτερικό. Ξέρω ότι από το «West Side Story» δεν θα βγάλω δεκάρα τσακιστή, αλλά θέλω να το κάνω. Αλλωστε θεωρώ χρέος μου ένα μεγάλο κομμάτι της παραγωγικότητάς μου να το προσφέρω στην Ελλάδα».
Για τον Γιώργο Πέτρου αξίζει κάποιος να πάει στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών να παρακολουθήσει το «West Side Story» για δυο-τρεις πολύ απλούς λόγους.
«Γιατί είναι ένα από τα αριστουργήματα του μουσικού θεάτρου, είναι μοναδική ευκαιρία να το δει κανείς ζωντανά –ανεβαίνει σπάνια. Επίσης η Καμεράτα είναι εγγύηση. Ξέρει να κάνει μουσικό θέατρο και δεν περιαυτολογώ. Μιλάω για την Ορχήστρα». Και φεύγοντας; «Θα ήθελα να νιώσει ευτυχισμένος. Να πει πόσο χάρηκε που ήρθε να το δει…».
Κάτι άσχετο, αλλά ενδεχομένως πολύ σχετικό για την προσωπικότητα του Γιώργου Πέτρου: «Αν δεν ήμουν μουσικός θα ήμουν σεφ. Μου αρέσει πολύ η δημιουργία του φαγητού. Σέβομαι πολύ τους σεφ».
Οι μουσικοί της Καμεράτα είναι μαχητές
«Εχοντας την καλλιτεχνική διεύθυνση της Ορχήστρας δεν μπορώ να μην έχω στο μυαλό μου την κρίση. Παρακολουθείς την αγορά, βλέπεις πώς λειτουργεί το κοινό και κυρίως τις ανάγκες του. Στόχος μου είναι ως Καμεράτα να ασχολούμαστε με πολύμορφα πράγματα, ώστε να μην έχουμε παρωπίδες. Ολος ο κόσμος ξέρει τι σημαίνει για εμάς ο Μότσαρτ, ο Μπετόβεν, η σύγχρονη μουσική. Αρα μπορούμε να κάνουμε και πράγματα που ως μουσικούς μας κρατούν σε εγρήγορση. Πιστεύω στη μουσική πολυχρωμία της Καμεράτα. Και είναι συνειδητή επιλογή. Δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί ρεπερτοριακά».
Τέσσερα χρόνια στο τιμόνι της Καμεράτα δεν είναι λίγα, είναι όμως λίγος καιρός για την αποτίμηση του έργου του. «Αν κάτι αξίζει τον κόπο το κρίνουμε στο τέλος και ακόμη δεν έχει έρθει το τέλος. Είμαι μέσα στα πλάνα μου. Ημουν και είμαστε λίγο άτυχοι.
Η σημαντικότερη δημιουργική περίοδος της Καμεράτα συνέπεσε με τη χειρότερη οικονομική κρίση που περνάει η χώρα. Και με τον θάνατο του Χρήστου Λαμπράκη
Αλλά οι μουσικοί της Καμεράτα είναι μαχητές. Και αν υπάρχει αυτή τη στιγμή η Καμεράτα και γεμίζουν κόσμο οι παραστάσεις της, οφείλεται στην επιμονή των μουσικών της να διατηρήσουν τον εργασιακό τους χώρο και πολύ λιγότερο σε εμένα. Η Καμεράτα κάνει αυτά που κάνει και όποιος θέλει μπορεί να τα δει».
Και στο τέλος μια ευχή: «Εύχομαι αυτή η περίοδος που διανύουμε στο Μέγαρο να φέρει κάτι. Η Καμεράτα είναι Μέγαρο. Γεννήθηκε εδώ. Πέρασε από πολλά. Να το δει αυτό το Μέγαρο και να το αναγνωρίσει». πότε & πού: Καμεράτα – Ορχήστρα Φίλων της Μουσικής. «West Side Story», 16, 17, 18 Ιουλίου, 21.00, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη). Το έργο θα παρουσιαστεί με μεταφρασμένη πρόζα και αγγλικό στίχο.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
