Τα εργαστήρια παρουσιάζουν μια εικόνα χειρουργικής αποστείρωσης. Τα σχεδιαστήρια, ορθολογικά παρατεταγμένα, βρίσκονται μακριά από οποιοδήποτε αδιάκριτο βλέμμα, ενώ το τμήμα κατασκευής κινητήρων προκαλεί δέος.
Ωστόσο, το πιο εντυπωσιακό στοιχείο στον χώρο είναι μια απλή σιδερένια κάθετη κατασκευή, αποτραβηγμένη στο βάθος, η οποία εκτείνεται από το πάτωμα ως την οροφή και φιλοξενεί μονοθέσια, εν είδει μιας παράδοξης τετράτροχης αρχειοθήκης της ιστορίας της Williams στη F1.
Οι γνώστες αναγνωρίζουν τη Williams Renault FW19 του 1997, τη Williams BMW FW25 από το 2003, τη Williams Toyota FW31 του 2009 και την άρτι αφιχθείσα Williams Renault FW14B του Nigel Mansell από το 1992, με τη χαρακτηριστική τριχρωμία γαλάζιου – κίτρινου – λευκού να παρέχει ένα ηχηρό σημάδι ταυτοποίησης ανάμεσα σε μονοθέσια που διαφοροποιούνται χάρη σε μια κρίσιμη λεπτομέρεια που μεταβάλλεται στην αεροδυναμική πτέρυγα, στην μπροστινή αεροτομή ή απλώς σε ένα μικρό «ανθυπο-πτερύγιο» του αεροδυναμικού kit, όπως επιβάλλει η συνήθης τάξη πραγμάτων στη F1.
O συγκεκριμένος χώρος θα μπορούσε να είναι η «τελευταία κατοικία» μονοθεσίων που, έχοντας εκπληρώσει τον σκοπό τους, θα αφήνονταν στη φθορά και στη λήθη, κάτι που ίσχυε ως την ίδρυση της Williams Heritage.
«Πρώτος τη τάξει» εδώ είναι ο Jonathan Williams, γιος του σερ Frank Williams, ενώ την ευθύνη του project έχει ο θρυλικός πρώην μηχανικός και μετέπειτα επικεφαλής της Williams, Dickie Stanford, με τη συνδρομή του Toby Norrel σε ρόλο αρχειονόμου.
Στόχος τους είναι η συντήρηση της συλλογής μονοθεσίων F1 της Williams, η πώλησή τους και η παροχή υπηρεσιών στους ιδιώτες ιδιοκτήτες τους.
«Ξεκινήσαμε ζητιανεύοντας, παρακαλώντας και κλέβοντας από εδώ και από ‘κεί» επισημαίνει αστειευόμενος ο J. Williams. «Ωστόσο, ο Mike O’ Driscoll (επικεφαλής του ομίλου τον Μάιο του 2013) υιοθέτησε μια πιο εμπορική προσέγγιση για τα παλιότερα μονοθέσια».
Η Williams υφίσταται από το 1977, και παρ’ όλο που ο Frank Williams δεν έτρεφε ιδιαίτερη αδυναμία στα μονοθέσια προηγούμενων σεζόν, είχε διατηρήσει έναν εντυπωσιακά μεγάλο αριθμό.
Η εταιρεία έχει και το δικό της μουσείο, το οποίο φέρει την εύστοχη ονομασία Frank’s Garage και φιλοξενείται εκεί όπου παλαιότερα στεγάζονταν οι κοινές εγκαταστάσεις της με την BMW στο Le Mans.
Αγωνιστικά μονοθέσια βρίσκονταν ακόμη και πάνω από τα εργαστήρια της Williams, μια και η έλλειψη χώρου στις κεντρικές εγκαταστάσεις της, στο Grove του Oxfordshire, δεν άφηνε περιθώρια για πολυτέλειες.
Ενίοτε ορισμένα από τα καλύτερα μονοθέσια εγκατέλειπαν τις αυτοσχέδιες προθήκες τους με αφορμή κάποια διοργάνωση ιστορικών αγωνιστικών αυτοκινήτων όπως το Φεστιβάλ Ταχύτητας του Goodwood ή το Silverstone Classic.
Αλλα πάλι δανείζονταν σε μουσεία· ιδίως εκείνα που δεν διέθεταν κινητήρα, κάτι που αποτελούσε κανόνα από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 ως και τις αρχές του 2000, όταν εταιρείες όπως η Honda αφαιρούσαν και κατέστρεφαν τους κινητήρες στο τέλος του πρωταθλήματος από φόβο μη τυχόν υποκλαπούν τα τεχνολογικά μυστικά τους.
Τα μονοθέσια που εξακολουθούν να λειτουργούν απαιτούν ιδιαίτερη συντήρηση, κάτι που η Williams μπορεί να προσφέρει, με δεδομένο ότι κάποιοι από τους μηχανικούς της αποτελούν μέλη της ήδη από τη δεκαετία του ’80.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο Dickie Stanford: ξεκίνησε ως μηχανικός του Nigel Mansell το 1985 και έγινε επικεφαλής της ομάδας το 1995 κρατώντας τα ηνία της Williams για δέκα χρόνια.
«Εχουμε όλη την εξειδίκευση που απαιτείται και όταν χρειαστεί να τα «τρέξουμε» έχουμε την υποστήριξη όλης της ομάδας» εξηγεί ο D. Stanford. «Είναι αστείο, αλλά όσα έμοιαζαν περίπλοκα την εποχή της δόξας τους σήμερα δείχνουν εξαιρετικά απλά. Η τελευταία Williams που δεν χρειαζόταν laptop για να λειτουργήσει ήταν η FW13 του 1990, η οποία χάρη στον V10 κινητήρα της είναι το τέλειο αυτοκίνητο για μια ημέρα στην πίστα!».
«H FW13B που οδήγησε το 2015 στο Goodwood ο F. Massa βρισκόταν σε πλήρη ακινησία για 24 χρόνια. Χρειαζόταν νέο σύστημα τροφοδοσίας καυσίμου και καινούργιους πυροσβεστήρες. Πραγματοποιήσαμε ακτινογραφία στην ανάρτηση για τυχόν εσωτερική διάβρωση, ενώ χρειάστηκε να ανακατασκευάσουμε τον κινητήρα. Αυτό αντιστοιχεί σε κόστος της τάξεως των 30.000-45.000 ευρώ» αποκαλύπτει ο D. Stanford.
Αυτές οι εργασίες πραγματοποιούνται αποκλειστικά από τη Williams στις εγκαταστάσεις της, ενώ παρέχονται και σε ιδιώτες.
«Υπάρχουν ήδη 30 μονοθέσια έτοιμα προς πώληση και σύντομα θα αλλάξουν χέρια» εξηγεί ο J. Williams. Τα μονοθέσια διατίθενται μέσω της λονδρέζικης Cars International. Ανάμεσά τους συγκαταλέγονται η FWO7C του Carlos Reutermann από το 1981, μια πλήρως ανακατασκευασμένη FW13B και μια BMW Williams FW23B χωρίς κινητήρα.
Καθοριστικό ρόλο στη συντήρησή τους διαδραματίζει το λεπτομερές αρχείο της Williams. Στριμωγμένο σε ένα μικρό, χωρίς παράθυρα δωμάτιο στο κτίριο της διοίκησης, γεμάτο από άκρη σε άκρη με φοριαμούς γεμάτους φακέλους και χαρτιά που αξίζουν χρυσάφι.
«Υπάρχουν περίπου 30.000 πρωτότυπα σχέδια και άλλα τόσα ακόμη τα οποία έχουν αποκατασταθεί από ημικατεστραμμένα αρχεία CAD» εξηγεί ο Toby Norell, αρχειονόμος και ιστορικός με πάθος για τη F1. «Συνολικά τα σχέδια που υπάρχουν στο σύστημά μας φτάνουν τις εκατοντάδες χιλιάδες».
Το αρχείο περιλαμβάνει επίσης και τις παλιές σημειώσεις των μηχανικών που βρίσκονταν στην πίστα κατά τη διάρκεια των αγώνων. Κατέγραφαν τους αγώνες γύρο-γύρο μαζί με τις ρυθμίσεις του εκάστοτε μονοθεσίου με όλες τις λεπτομέρειες που αφορούσαν το Σαββατοκύριακο των GP.
Πλέον οι σημειώσεις αυτές είναι ιδιαίτερα πολύτιμες, ιδίως σε ό,τι αφορά τις ρυθμίσεις των μονοθεσίων, καθώς σήμερα επιτρέπουν στους μηχανικούς να αναπαράγουν το ίδιο αποτέλεσμα και να εντοπίσουν «χαμένα στον χρόνο» εξαρτήματα. Και όλη αυτή η διαδικασία έχει απόλυτη σχέση με τη νοοτροπία και τη δομή της Williams, που απασχολεί σήμερα σχεδόν 700 ανθρώπους.
Οι 520 «ανήκουν» στη F1, ενώ οι υπόλοιποι στο τμήμα προηγμένων μηχανολογικών εφαρμογών, γνωστό ως Williams Advanced Engineering, που συνεργάζεται με αυτοκινητοβιομηχανίες όπως η Nissan ή η Jaguar σε υψηλών τεχνολογικών προδιαγραφών projects, τα περισσότερα από τα οποία παραμένουν επτασφράγιστα μυστικά.
Αν και πλέον στα 73 του χρόνια, ο σερ Frank Williams εξακολουθεί να δουλεύει επτά ημέρες την εβδομάδα διοικώντας την εταιρεία με την κόρη του Claire από τον τελευταίο όροφο του κεντρικού κτιρίου.
Ακριβώς δίπλα στεγάζεται ένα τεράστιο εργαστήριο κατασκευής κινητήρων και μηχανικών μερών που λειτουργεί 24/7 κατασκευάζοντας περίπου 110.000 εξαρτήματα τον χρόνο, με καθένα από αυτά να φέρει τον δικό του ξεχωριστό barcode ούτως ώστε να είναι εφικτή η καταγραφή και ο εντοπισμός των ιδιαιτεροτήτων κατασκευής και σχεδιασμού σε κάθε στιγμή της πορείας του στον χρόνο.
Ισως υποθέτετε ότι οι οδηγοί της Williams δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για τον όγκο εργασίας που απαιτείται κάθε φορά που καταστρέφουν μια πτέρυγα. Λάθος υπόθεση, καθώς αποτελεί πάγια τακτική της ομάδας οι νεαροί οδηγοί της να περνούν μια περίοδο μαθητείας στο εργοστάσιό της. Τόσο ο Valtteri Bottas όσο και ο οδηγός δοκιμών Alex Lynn έχουν περάσει αρκετές ώρες στα εργαστήρια κατασκευάζοντας ανθρακονημάτινα μέρη.
Ολοι τους επίσης έχουν βρεθεί κάποια στιγμή στη θέση του οδηγού ενός ιστορικού μονοθεσίου της και κάπως έτσι όλα σχηματίζουν έναν κύκλο με αρχή και τέλος τη Williams.
«Ολοι οι οδηγοί μας έχουν οδηγήσει την FW08» αποκαλύπτει ο υπεύθυνος Επικοινωνίας James Francis. «Τεράστια μηχανική πρόσφυση, λίγη κάθετη δύναμη και ένας παραδοσιακός επιλογέας ταχυτήτων. Ο F. Massa ξεκίνησε με τέτοιους επιλογείς. Ο V. Bottas δεν πρόλαβε ποτέ να οδηγήσει ένα μονοθέσιο με παραδοσιακό επιλογέα».
«Οταν ο Valtteri οδήγησε για πρώτη φορά την FW18 του 1996, είπε πως θα μπορούσε άνετα να την παρατάξει στο σημερινό grid με δεδομένα τα επίπεδα ισχύος και κάθετης δύναμης που προσφέρει» αποκαλύπτει ο D. Stanford.
Αν λοιπόν όλα πάνε καλά για τη Williams Heritage, πολύ σύντομα θα έχουμε τη δυνατότητα να δούμε πολύ περισσότερα από τα αρχετυπικά μονοθέσια του «αρχείου» της, σε δράση.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
