Wi-Fi εξαρτημένοι

Την πάτησα. Εθίστηκα. Μου έγινε απαραίτητο. Δεν το αποχωρίζομαι ούτε κατά τη διάρκεια των διακοπών μου. Κάποτε αναζητούσα ξενοδοχείο με θέα και με ποικιλία στον μπουφέ του πρωινού, τώρα με free Wi-Fi. Κάποτε, όχι πολύ παλιά, καθόμουν στο μπαλκόνι και χάζευα το απέραντο γαλάζιο, τις βαρκούλες που περνούσαν, τον έναστρο ουρανό. Τώρα χαζεύω στην οθόνη του tablet ή του κινητού μου. Δεν αναφέρομαι μόνο στην περίοδο των διακοπών μου. Καθημερινά, με το που ξυπνώ, προτού ακόμη σηκωθώ από το κρεβάτι, πιάνω το tablet και αρχίζω να διαβάζω τις ειδήσεις της ημέρας και τα e-mail που έχουν καταφθάσει κατά τη διάρκεια της νύχτας. Με το tablet πάω στην τουαλέτα, με το tablet τρώω πρωινό στην κουζίνα. Αυτά όταν βρίσκομαι εντός. Oταν βγαίνω; Αν ενώ περπατώ χρειαστώ μια πληροφορία; Φρόντισα ώστε να έχω και τότε πρόσβαση στο Διαδίκτυο, με το κινητό και το tablet. Και ενώ κυκλοφορούσα (και κυκλοφορώ) με διάφορα «γκλιν γκλον» να ειδοποιούν «Εχετε νέο μήνυμα», «Η φίλη σας στο Facebook Lalina Karapostolakakis ανέβασε νέα φωτογραφία», «Σας προτείνουμε να ακολουθήσετε στο Twitter τον Nikos Paparologidis», «Παίξε τώρα Candy Crush και κέρδισε επιπλέον 1.000 μονάδες», παρατηρούσα και σχολίαζα πόσο εξαρτημένοι είναι οι γύρω μου από το Διαδίκτυο.

Κάπως έτσι, ένα απόγευμα που καθίσαμε με τον Στέλιο σε κεντρική καφετέρια, παρατήρησα την οικογένεια που ήρθε στο διπλανό τραπέζι: ο μπαμπάς ζήτησε αμέσως να μάθει τον κωδικό του Wi-Fi, ακολούθως όλοι (εκείνος, η σύζυγος και τα δύο παιδιά τους) συνδέθηκαν, καθένας με το τηλέφωνό του, και άρχισαν να σερφάρουν. «Βγήκαν βόλτα για να επικοινωνήσουν ή για να είναι ο καθένας μόνος του;» ρώτησα τον φίλο μου. Με κοίταξε όπως οι γιατροί κοιτάνε τους ασθενείς που δεν έχουν επίγνωση της κατάστασής τους: «Εμείς τι κάνουμε;». Πίναμε καφέ ο καθένας «χωμένος» στην οθόνη του κινητού του: Ο Στέλιος έπαιζε Sudoku, εγώ δοκίμαζα κάτι καινούργια φίλτρα που μετατρέπουν τις φωτογραφίες σου σε πίνακες μεγάλων ζωγράφων. «Εμείς είμαστε άλλο», του είπα, «ενσωματώνοντας» τη χαμογελαστή αφεντιά μου στην «Γκερνίκα» (ακριβώς κάτω από τον ταύρο), και εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα με τρόμο το μέγεθος (και) της δικής μου ασθένειας: είμαι Wi-Fi εξαρτημένος! Οπου πηγαίνω, σε café, εστιατόριο, πολυκατάστημα, ξενοδοχείο, οργανωμένη πλαζ, μέσο μαζικής μεταφοράς, αεροδρόμιο, σταθμό τρένου, θέατρο, κινηματογράφο, οπουδήποτε, ζητώ αμέσως κωδικό και συνδέομαι, ακόμη και αν δεν χρειάζομαι το Internet. Ανήκω στο 60% που (σύμφωνα με έρευνα) δεν μπορεί να βγει από το σπίτι του χωρίς να έχει πρόσβαση σε Wi-Fi για περισσότερο από μία ημέρα. Στο 75% εκείνων που έχουν δηλώσει πως μία εβδομάδα χωρίς Wi-Fi τούς κάνει πιο ευερέθιστους και νευρικούς από μία εβδομάδα χωρίς καφέ.

Αναρωτήθηκα αν θα άντεχα χωρίς Wi-Fi έστω για μερικές ημέρες διακοπών. Δεν νομίζω πως θα περνούσα καλά. «Είναι αρρώστια», ρωτώ τον Στέλιο, «ή είναι η νέα εποχή της τεχνολογικής προόδου;». «Διάβασε εδώ» μου έδειξε ένα άρθρο στην οθόνη του κινητού του: «Σύμφωνα με έρευνα εταιρείας προφυλακτικών, το 41% των ερωτηθέντων παραδέχτηκε ότι κατά τη διάρκεια των διακοπών τα ζευγάρια προτιμούν να περνούν τις ώρες τους με τα κινητά τους παρά ο ένας με τον άλλον. Το 59% δήλωσε ότι και οι δύο αφιερώνουν πολύ χρόνο στις οθόνες, ορισμένοι δε από τους ερωτηθέντες παραδέχτηκαν ότι τις χρησιμοποιούσαν ακόμη και κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής». «Εγώ ένα καταλαβαίνω» του λέω: «Πως αν δεν είχαμε Wi-Fi, δεν θα είχαμε πρόσβαση σε αυτά τα στοιχεία». «Εγώ, πάλι, καταλαβαίνω πως αν δεν είχαν Wi-Fi τα ζευγάρια της έρευνας, θα έκαναν σεξ αντί να σερφάρουν» μου απάντησε. Υπάρχει σύγχρονος άνθρωπος που θεωρεί το σεξ πιο σημαντικό από το «σερφάρισμα»;