Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι ένα κύμα διάχυτης δυσαρέσκειας πλανάται, όχι μόνο πάνω από την Ελλάδα, αλλά ολόκληρη την Ευρώπη. Πολίτες διαφορετικής κοινωνικής προέλευσης και ιδεολογικής αφετηρίας γυρίζουν την πλάτη στα «συστημικά» κόμματα και αναζητούν διέξοδο είτε σε κάθε λογής λαϊκιστές είτε σε αδιέξοδες συνήθως κοινωνικές συγκρούσεις. Από τον Πέπε Γκρίλο ως τη Λεπέν και από τους Podemos ως τους καθ’ ημάς ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ο «αντισυστημικός» λαϊκισμός καταφέρνει να φαίνεται ελκυστικός σε ένα σημαντικό τμήμα των απογοητευμένων και αγανακτισμένων. Μέχρις ότου βρεθούν βέβαια στην εξουσία, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, οπότε αποκαλύπτεται η φενάκη και δημιουργείται ένα νέο κύμα δυσαρέσκειας.
Η διέξοδος όμως από αυτόν τον φαύλο κύκλο δεν μπορεί να προέλθει με μεθόδους και πρακτικές που αντιγράφουν, ως έναν βαθμό τουλάχιστον, λαϊκιστικές και αντιπολιτικές εν τέλει μεθοδεύσεις. Μπορεί, για παράδειγμα, μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας οργανωμένη με κινηματικές διαδικτυακές λογικές να διεκδικεί για λογαριασμό της αγανακτισμένης πράγματι κοινωνίας την παραίτηση της κυβέρνησης Τσίπρα; Πολύ περισσότερο όταν διακηρύσσει την απόστασή της από κόμματα, συνδικάτα και κάθε λογής οργανώσεις;
Δεν αμφισβητούμε ούτε τις προθέσεις ούτε τον πολιτικό προσανατολισμό, ούτε τη δυνατότητα έκφρασης και κινητοποίησης της κοινωνίας των πολιτών. Η πραγματικότητα έχει αποδείξει όμως ότι δεν αρκούν οι καλές προθέσεις για να παραχθεί ουσιαστικό πολιτικό αποτέλεσμα. Το είδαμε και το περυσινό καλοκαίρι με την αυθόρμητη σε μεγάλο βαθμό πρωτοβουλία του «Μένουμε Ευρώπη», συνέχεια της οποίας φαίνεται ότι είναι και η συγκέντρωση του «Παραιτηθείτε». Οταν από τη μια υπάρχει μια συγκεκριμένη πολιτική παράταξη με εκφραστή έναν δημαγωγό και από την άλλη μεγάλη ομάδα πολιτών, χωρίς ουσιαστική αναφορά σε μια υπαρκτή πολιτική δύναμη που θα κεφαλαιοποιήσει και θα εκφράσει τη θέση ή τη διαμαρτυρία της, το αποτέλεσμα αποδείχθηκε ότι είναι προδιαγεγραμμένο.
Πέρα από τα απαράδεκτα φληναφήματα του κ. Φίλη, στη δημοκρατία τα όρια του πολιτικού παιγνιδιού είναι δεδομένα. Η έκφραση της βούλησης ή της οργής των πολιτών περνά κυρίως μέσα από τα κόμματα και τις εκλογές και όχι μέσα από κινηματικές πρωτοβουλίες. Αυτό που προέχει είναι να συμφωνήσουμε ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη από ένα ρεαλιστικό πολιτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση. Και να κατανοήσουμε ότι οι αυθόρμητες διαμαρτυρίες είναι θεμιτές μεν αλλά ατελέσφορες δε…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
