Τον Δεκέμβριο του 2014, λίγο πριν από την προκήρυξη των εθνικών εκλογών, ο σημερινός Πρωθυπουργός πίστευε ότι η επερχόμενη εκλογική νίκη του κόμματός του θα άνοιγε δρόμους για αλλαγή του πλαισίου της οικονομικής πολιτικής.
Βαθιά ήταν η πεποίθησή του ότι οι ευρωπαίοι εταίροι και τα επίσημα ευρωπαϊκά όργανα θα έδιναν τη δυνατότητα στην κυβέρνησή του να εφαρμόσει το πρόγραμμά της και να κινηθεί με άλλες προτεραιότητες πέρα από εκείνες των μνημονίων.
Ευελπιστούσε μάλιστα ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν θα περιόριζε τη χρηματοδότηση στην περίπτωση που η χώρα αμφισβητούσε εμπράκτως τις συμφωνίες τις οποίες είχε συνάψει με εταίρους και δανειστές.
Ηταν τέτοια η βεβαιότητά του που αντιμετώπιζε σχεδόν απαξιωτικά όσους τον προειδοποιούσαν ότι πρώτος θα δράσει ο Μάριο Ντράγκι θέτοντας σχεδόν αυτόματα σε εφαρμογή τα εργαλεία ελέγχου της ρευστότητας. «Μας πώς τα λέτε αυτά, τόσες χώρες συμμετέχουν στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα» έλεγε χαρακτηριστικά φανερώνοντας την άγνοιά του και την πλάνη βεβαίως που τον συνόδευε.
Αγνοούσε τότε ο μετέπειτα Πρωθυπουργός ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα λειτουργεί βάσει αρχών και κανόνων που το διοικητικό συμβούλιό της δεν μπορεί για κανέναν λόγο να παραβιάσει.
Τα ελλείμματα κατανόησης των συνθηκών ήταν εμφανή εκείνη την περίοδο διά γυμνού οφθαλμού.
Φανερώθηκαν άλλωστε αργότερα όταν αυτός και το κόμμα του ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας.
Αν ο Πρωθυπουργός είχε κατανοήσει το βάρος της χρεοκοπίας και τον βαθμό εξάρτησης της χώρας από τα λεφτά των άλλων, θα είχε σπεύσει από τον Φεβρουάριο του 2015 να κλείσει την πέμπτη αξιολόγηση που είχε αφήσει στη μέση ο Αντώνης Σαμαράς.
Αν είχε αποδεχθεί από τότε το πλαίσιο της εκκρεμούσης διαπραγμάτευσης, η ελληνική οικονομία θα εξασφάλιζε σταθερότητα και άνετη χρηματοδότηση.
Εξαιτίας της άγνοιας και της αδυναμίας κατανόησης των κινδύνων επέλεξε τον γνωστό σε όλους περιπετειώδη δρόμο που κόστισε βαριά και συνεχίζει να κοστίζει στη χώρα.
Χρειάστηκαν σχεδόν 18 μήνες στον Πρωθυπουργό και στην κυβέρνησή του για να φθάσει στο σημείο εκκίνησης της διακυβέρνησής του.
Ενας ανεξάρτητος και μη ετεροκαθοριζόμενος παρατηρητής δεν θα δίσταζε να καταγράψει ότι επί 18 μήνες έγιναν τόσα και τόσα και συσσωρεύθηκε απροσμέτρητο κόστος για μια τρύπα στο νερό!
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
