Η πολιτική αυταπάτη –της μόδας τελευταία –μπορεί να εξελιχθεί σε μέθη. Σε μια τυφώδη κατάσταση. Σε παραζάλη. Το υποκείμενο χάνει την επαφή με την πραγματικότητα και στροβιλίζεται στη δίνη της πολιτικής φαντασίας του.
Μέσα σε αυτόν τον μη πραγματικό κόσμο η ψευδής συνείδηση παίρνει τα ηνία. Αφηνιασμένο το άτι, δεν γνωρίζει εμπόδια, δεν αναγνωρίζει κανόνες, δεν σέβεται όρια και σημασίες. Κομπορρημονεί και κομπάζει.
Ολα είναι στο χέρι μας. Εμείς λέμε τι είναι αλήθεια και τι ψέμα. Εμείς ορίζουμε το καλό και το κακό. Το ηθικό και το ανήθικο. Εμείς είμαστε οι κριτές. Δεν εκπλήσσει αυτή η ολοκληρωτική αντίληψη που σήμερα βρίσκεται εγκατεστημένη στο Μαξίμου. Ούτε είναι πρωτόγνωρη αυτή η παραζάλη.
Στο έτος ΙΙ της Γαλλικής Επανάστασης η Συμβατική (το Κοινοβούλιο της Εποχής), ξεπερνώντας επιφυλάξεις και δισταγμούς του ορθού λόγου, με διάταγμα αναγνωρίζει επισήμως την αθανασία της ψυχής. Και επειδή δεν έχει όρια η ανθρώπινη αυταπάτη, αναγνωρίζει ταυτόχρονα και την ύπαρξη του Υπέρτατου Οντος. Στους εορτασμούς που αποφασίζει προς τιμήν Tου ο Ροβεσπιέρος ως πρωθιερέας μοιράζει στάχυα της μελλοντικής ευτυχίας. Λίγο πριν από το τραγικό τέλος του.
Μου ήρθε στη σκέψη το ακραίο αυτό γεγονός ακούγοντας τον έλληνα πρωθυπουργό προχθές στη Βουλή να κομπάζει περί ηθικής. Η επίκληση της ηθικής είναι διαχρονικό εργαλείο εξουσίας. Εύπλαστη όμως πάντα και υπό διαρκή ερμηνεία και διασκευή. Στη φάση της εγχώριας παρακμής που διανύουμε η πρακτική αυτή αποτελεί οδηγό. Σε αντίθεση με τις πράξεις του, κραδαίνοντας το ξίφος της ηθικής ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνηση νομοθετούν για τις offshore εταιρείες ακόμη αυστηρότερες διατάξεις αναιρώντας αυτές που πριν από λίγες ημέρες η ίδια η κυβέρνηση και οι βουλευτές της είχαν ενθουσιωδώς υπερψηφίσει.
Πέρα από το υπερβολικό των διατάξεων, ο Πρωθυπουργός, με απουσία της αντιπολίτευσης και με την ιδεολογική και την πολιτική της ανεπάρκεια δεδομένη, βρίσκει την ευκαιρία μιας νέας κομπορρημοσύνης περί ηθικής και ηθικών πλεονεκτημάτων. Με λογική και φιλοσοφία πολιτικού ψευδοπροφήτη, οι κυβερνητικοί περιέρχονται στη θέση του κριτή των ζώντων και των νεκρών. Εναλλάσσοντας αλήθεια και ψεύδος, ψεύδος και αλήθεια. Μας λένε πάντα: Εμείς έχουμε τον τελευταίο λόγο για την αλήθεια. Μπορούμε έτσι να αγαπήσουμε και το ψέμα αν η αλήθεια αμφισβητεί αυτό που λέμε ότι είμαστε.
Η σταθερή επιλογή του μικρόκοσμου και η σκοτεινή έμπνευση της περίκλειστης χώρας αντανακλούν την κυβερνητική συνείδηση. Η συνολική πολιτική διαχείριση των προβλημάτων της εποχής (και με αφορμή τις offshore εταιρείες) έχει μέσα της τη βαθιά προσβολή του λαού καθώς χωρίς καμία ηθική αναστολή ή δισταγμό του λέει: Εμείς είμαστε τα πάντα, εσύ δεν είσαι τίποτα.
