Υπερταμείο στα χνάρια της Αν. Γερμανίας

Έναν νόμο που αυξάνει παντού την φορολογία, μειώνει συντάξεις, χτυπά κυρίως τους χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους και δίνει το τελειωτικό χτύπημα στην μεσαία τάξη με τον νέο αυξημένο ΕΝΦΙΑ .

Ωστόσο το μεγαλύτερο έκτρωμα του νόμου είναι χωρίς αμφιβολία το – έμπνευσης Σόιμπλε- Υπερταμείο αποκρατικοποίησης και αξιοποίησης δημόσιας περιουσίας που θίγει βάναυσα την εθνική κυριαρχία της χώρας αντιμετωπίζοντας την Ελλάδα ως τριτοκοσμική Μπανανία. Ή ως χώρα ηττημένη σε πόλεμο, όπως παρατήρησε εύστοχα ο Στ. Μάνος.

Προσέξτε: το Ταμείο αυτό έγινε μετά από γερμανική πίεση για να αξιοποιήσει (πώληση, ιδιωτικοποίηση, ρευστοποίηση, κλπ) όσο το δυνατόν γρηγορότερα την περιουσία του ελληνικού δημοσίου ώστε να αποπληρωθούν τα δάνεια που έχει δώσει η ΕΕ στην Ελλάδα – το 50% των εσόδων του ταμείου θα δίδεται στους δανειστές και το υπόλοιπο 50 % στην ελληνική κυβέρνηση .

Η δημιουργία του ταμείου προβλέπει την εκχώρηση 77 χιλιάδων περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου ( ουσιαστικά όλη η ακίνητη περιουσία της χώρας αν εξαιρέσει κανείς μνημεία, ναούς, λίμνες, βουνοκορφές, ποτάμια και παραλίες ) για χρονικό διάστημα 99 ετών σε έναν διοικητικό μηχανισμό ο οποίος δεν θα λογοδοτεί στα θεσμικά όργανα της πολιτείας ούτε θα ελέγχεται από αυτήν.

Το Ταμείο θα διοικείται από έναν πενταμελές Εποπτικό Συμβούλιο ,πρόεδρος του οποίου επιλέγεται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας. Από τα υπόλοιπα τέσσερα μέλη του Συμβουλίου τρία ορίζει το ελληνικό κράτος και ένα οι δανειστές. Οι αποφάσεις του Εποπτικού Συμβουλίου θα λαμβάνονται κατόπιν θετικής ψήφου τουλάχιστον τεσσάρων μελών, άρα τα δύο μέλη που επιλέγουν οι θεσμοί μπορούν να βάλουν «βέτο» σε κάθε απόφαση. Ή αλλιώς, απαιτείται η σύμφωνη γνώμη τους για κάθε απόφαση.

Άγνωστο παραμένει ,ωστόσο, κατά πόσο το Ταμείο θα μπορεί να παρεμβαίνει αποφασιστικά στα περιουσιακά του στοιχεία με στόχο την μεγιστοποίηση του κέρδους του. Που μπορεί να σημαίνει το κλείσιμο ή την πώληση όσο -όσο μιας ζημιογόνας κρατικής εταιρείας που ζητεί συνεχώς περισσότερα κρατικά κεφάλαια π.χ. Ελληνική Εταιρεία Ζάχαρης ή π.χ. την αύξηση της τιμής των εισιτηρίων των αστικών συγκοινωνιών για να γίνουν κερδοφόρες και να μπορεί έτσι να πιάσει ο ΟΑΣΑ καλύτερη τιμή πώλησης σε ιδιώτες .

Υπενθυμίζεται ότι οι δανειστές ήθελαν από την πρώτη στιγμή την δημιουργία ενός τέτοιο Υπερταμείου αλλά δεν μπόρεσαν το «περάσουν» ούτε στην κυβέρνηση Παπανδρέου και στην κυβέρνηση Παπαδήμου ούτε στη κυβέρνηση Σαμαρα-Βενιζέλου. Όμως μετά την παλαβή διαπραγμάτευση της πρώτης φοράς Αριστεράς, το στέγνωμα της ελληνικής οικονομίας από κεφάλαια , το αυτοκτονικό δημοψήφισμα του Ιουλίου και το παραλίγο GREXIT ήταν επόμενο ότι ο κ. Τσίπρας δεν θα μπορούσε να το αποτρέψει στην δραματική Σύνοδο Κορυφής του τρίτου Μνημονίου (14 Ιουλίου 2015).

Το χειρότερο : το Υπερταμείο αυτό -γερμανικής επαναλαμβάνω έμπνευσης- θυμίζει τον περίφημο οργανισμό «Τρόιχαντ» ο οποίος δημιουργήθηκε μετά την πτώση του Τείχους και την ενοποίηση της Γερμανίας το 1990 για να προχωρήσει με γρήγορους ρυθμούς την αποκρατικοποίηση χιλιάδων κρατικών επιχειρήσεων της Ανατολικής Γερμανίας – ουσιαστικά το μαζικό ξεπούλημα και την εκποίηση τους σε πολύ φθηνές τιμές – ώστε να μην επιβαρύνουν πλέον την Ενιαία Γερμανία. Αποτέλεσμα: μέσα σε 3-4 χρόνια ο «Τρόϊχαντ» μείωσε στο μισό τους εργαζόμενους των εταιρειών που εντάχτηκαν στον οργανισμό (περίπου 2 εκατομμύρια το 1994 έναντι 4,5 εκατομμύρια το 1990) ενώ χιλιάδες από αυτές τις κρατικές επιχειρήσεις έκλεισαν ή εκποιήθηκαν όσο-όσο.

Πάντως ο κ. Τσίπρας μιλώντας στη Βουλή επιχείρησε να καθησυχάσει τις ανησυχίες .Υποστήριξε ότι τα σχέδια ιδιωτικοποίησης του Ταμείου θα εγκρίνονται προηγουμένως από τον εκάστοτε υπουργό Οικονομικών ,ότι δεν θα θιγούν οι εργαζόμενοι που δουλεύουν στις ΔΕΚΟ κι ότι «το Ταμείο έχει την δυνατότητα να παράξει σε βάθος χρόνου αξίες και χρηματοροές που θα βοηθήσουν στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας».