Η αδιανόητη μέχρι προχθές πρωτοβουλία της Αυστρίας να θέσει ζήτημα έγερσης φράχτη στα σύνορά της με την Ιταλία, ακόμα κι αν τελικά δεν γίνει πραγματικότητα και μείνει στα λόγια, δείχνει με τον πλέον γλαφυρό τρόπο το πού έχει οδηγηθεί η σημερινή δήθεν «ενωμένη» Ευρώπη.
Πρόκειται για εξέλιξη που όχι απλώς απάδει προς αυτό που κάποτε γεννήθηκε ως κοινή Ευρώπη με τη Συνθήκη της Ρώμης του 1957 και εξελίχθηκε σε Ευρωπαική Ένωση μέσα στις επόμενες δεκαετίες, αλλά, ουσιαστικά, ακυρώνει όλη αυτή την πορεία, η οποία άλλωστε δοκιμάστηκε τρομερά τόσο από την διαχείριση της οικονομικής κρίσης από το 2009 και έπειτα, όσο και από εκείνη της προσφυγικής κρίσης τους τελευταίους μήνες.
Γι αυτό και η οξεία αντίδραση του Ιταλού πρωθυπουργού Ρέντσι δεν αφορούσε μόνον το ενδεχόμενο έγερσης ενός τέτοιου φράχτη, αλλά, ακόμα περισσότερο, την ηγεμονική στάση της Γερμανίας – κι όχι της Αυστρίας: σε συνέντευξή του ο Ρέντσι είπε, χωρίς περιστροφές, ότι ο καιρός στον οποίο το Βερολίνο κουνούσε το δάχτυλο (και) προς τη Ρώμη και της έλεγε τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει, έχει παρέλθει πλέον ανεπιστρεπτί.
Μακάρι να αποδειχθεί ότι έχει δίκιο και αυτές οι διαπιστώσεις να μη μείνουν μόνον στα λόγια. Μακάρι και οι Γερμανοί να καταλάβουν επιτέλους κι εκείνοι πόσο λάθος έχουν πορευθεί τα τελευταία χρόνια και πόσο μεγάλη ευθύνη έχουν για το σημερινό ναυάγιο – γιατί περί αυτού πρόκειται – στο σύνολό του και όχι μόνον σχετικά με την Ελλάδα, ούτε μόνον σχετικά με τα οικονομικά, αλλά με το σύνολο της κατεύθυνσης έντονης επανεθνικοποίησης που, αυτή τη στιγμή, κερδίζει έδαφος παντού.
Το πρώτο και εξαιρετικά κρίσιμο τεστ για όλα αυτά, θα είναι πάντως το βρετανικό δημοψήφισμα, για το οποίο ουδείς δύναται, αυτή τη στιγμή, να κάνει την οποιαδήποτε πρόβλεψη.
Μέχρι τότε, ο μόνος κερδισμένος από τις τελευταίες εξελίξεις δεν είναι άλλος παρά η Τουρκία και προσωπικά ο πρόεδρός της Ερντογάν, ο οποίος έχει κυριολεκτικά χορέψει την Ευρώπη στο ταψί: αν μάλιστα φτάσει να κερδίσει και την υπόθεση της βίζας, τότε θα μιλάμε για έναν κατά κράτος θρίαμβό του επί μίας τρομαγμένης, κατακερματισμένης και ανήμπορης Ευρώπης.
Ειδικά ως προς την Ελλάδα όμως, η κατάσταση είναι στο χειρότερο μέχρι σήμερα σημείο της, όπως σε πολλά επίπεδα απέδειξε και η νατοική επιχείρηση για τους πρόσφυγες, η οποία, όπως άλλωστε ήταν εξ αρχής αναμενόμενο, εξελίχθηκε σε απόλυτα αποτυχημένη σε αυτό για το οποίο υποτίθεται ότι συστάθηκε, αλλά υπήρξε, την ίδια στιγμή, μία ακόμα νίκη της Άγκυρας πολλαπλά εις βάρος της Ελλάδας.
Ελπίζει συνεπώς κανείς ότι η Ευρώπη θα βάλει, έστω και την τελευταία ώρα, μυαλό και θα αντιμετωπίσει επιτέλους το σύνολο αυτών των κρίσεων με τον τρόπο που οφείλει αν θέλει να συνεχίσει να υπάρχει – πράγμα που δεν είναι πλέον δεδομένο.
Προς στιγμή πάντως, με τις αξιοθρήνητες υποκλίσεις ιδίως του Βερολίνου προς τον Τούρκο Σουλτάνο (που δεν ξέρουμε αν περιέχουν και άλλες δεσμεύσεις μυστικής διπλωματίας) πιο πολύ μοιάζει με σουλτανάτο παρά με οτιδήποτε άλλο. Να δούμε: θα ξυπνήσουν;
