Το βράδυ της περασμένης Τρίτης η Ελλάδα έζησε ακόμα ένα ρεσιτάλ ακραίου τυχοδιωκτισμού του Αλέξη Τσίπρα. Δεν θα έπρεπε να μας κάνει εντύπωση, καθώς δεν ήταν το πρώτο. Ομως όλα δείχνουν ότι ήταν το τελευταίο…
Από το «σκίσιμο» των Μνημονίων που τον έκανε Πρωθυπουργό, μέχρι το αδιανόητο δημοψήφισμα της μίας εβδομάδας στο οποίο κάλεσε με πάθος τους πολίτες να πουν «Οχι», για να υποχωρήσει ο ίδιος κατά κράτος την επομένη το πρωί στο πιο επαχθές «Ναι», ο Τσίπρας έχει γράψει ένα πρωτοφανές κεφάλαιο στην ιστορία του πολιτικού αμοραλισμού στην Ελλάδα. Μάλιστα, σε αυτό δεν περιλαμβάνεται μόνον η ζημιά που επέφερε με τη διαβόητη πλέον «διαπραγμάτευσή» του από την ημέρα που έγινε Πρωθυπουργός, αλλά και πλήθος άλλα μείζονα ατοπήματα: είναι ο άνθρωπος που υπέδειξε δημοσίως από βήματος Βουλής στους δικαστές τι πρέπει να κάνουν για να του είναι αρεστοί, καταστρατηγώντας ευθέως τη διάκριση των εξουσιών, το θεμέλιο της δημοκρατικής πολιτείας, όπως είναι και ο άνθρωπος που επιχείρησε με απειλές να επιβάλει προληπτική λογοκρισία στον Τύπο.
Ολα αυτά βέβαια δεν είναι καινούργια στην Ελλάδα. Τα έχουμε ξαναδεί. Απλώς, όχι σε καθεστώς δημοκρατίας, αλλά σε καθεστώτα εκτροπής. Υπάρχει όμως και κάτι που δεν το τόλμησαν ούτε καν οι χούντες: είναι ο πρώτος Πρωθυπουργός ο οποίος δήλωσε ότι «δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα» και απλώς μετά, κατά το κοινώς λεγόμενο, το έριξε… στην τρελή. Αν στα παραπάνω προσθέσει κανείς και την τραγική «πολιτική» του στο Προσφυγικό, την οποία η Ελλάδα θα πληρώνει πολύ ακριβά τα επόμενα χρόνια, καθώς και το γεγονός ότι επί των ημερών του σκοπιανοί αστυνομικοί εκτέλεσαν επιθετικές επιχειρήσεις εντός ελληνικού εδάφους πάνω από το οποίο πετούσαν ανενόχλητα τα ελικόπτερά τους, τότε η εικόνα γίνεται πιο πλήρης –αν και υπάρχουν και άλλα. Πολλά…
Ομως την Τρίτη το βράδυ έφτασε σε νέα επίπεδα ακόμα και για τα δικά του δεδομένα, θέτοντας εκ νέου την Ελλάδα σε μείζονα κίνδυνο. Απειλώντας ουσιαστικά με καταστροφή. Η απάντηση που έλαβε στο γελοία θεατρικό αίτημά του για έκτακτη σύνοδο κορυφής ήταν περιφρονητικά κάθετη. Και τώρα τρέχει και δεν φτάνει. Οχι γιατί πήγε ξανά να πάρει την Ελλάδα στον λαιμό του. Αυτό, αποδεδειγμένα πλέον, ουδόλως τον ενδιαφέρει. Το μόνο που τον νοιάζει είναι το μαγαζάκι του. Αυτό και τίποτα άλλο. Κι ας γίνει ο τόπος στάχτη…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
