Αν διαβάσει κάποιος με προσοχή τα 11 σημεία της «διορθωτικής» παρέμβασης του Συριζαϊκού «Ρεύματος των 53», στην ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική και πριν προχωρήσει σε κριτική αυτών των σημείων, επιβάλλεται πρωτίστως να προβληματισθεί, για το πώς, έτσι ξαφνικά, οι 53, που είναι και το πλειοψηφικό πολιτικό ρεύμα στο κόμμα και την κυβέρνηση, μετά από μακρά περίοδο συναινετικής οπισθοχώρησης φθάνουν σήμερα στο σημείο ν’ απειλούν με την επιλογή: «Να πέσουμε από το κουαρτέτο και όχι από την ίδια την κοινωνία».
Η επικρατέστερη ερμηνεία αυτής της «απειλής», για … ηρωική έξοδο από τα δεσμά των πιστωτών, συγκλίνει προς την άποψη, ότι το κείμενο των 11 σημείων δεν είναι, ως θα όφειλε, η τήρηση ενός κοινωνικού συμβολαίου με τον ελληνικό λαό, όσο ο πειθαναγκασμός της οριακής και εύθραυστης πλειοψηφίας των 153 κυβερνητικών βουλευτών, να συναινέσουν για την … «επαγγελματική» βουλευτική επιβίωσή τους, ακόμη και ψηφίζοντας ταπεινωτικότερους όρους προς τους δανειστές, από εκείνους του τελευταίου και καταιγιστικού Μνημονίου του περασμένου καλοκαιριού.
Από την παραπάνω αντίφαση, μεταξύ του ρεύματος των 53 και της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, οι αντιφάσκοντες ίσως να θέλουν να προξενήσουν τον οίκτο του Εκλογικού Σώματος, για την πορεία του επίκαιρου, λόγω επικείμενης Μεγάλης Εβδομάδας, «εκουσίου Πάθους» προς ένα νέο Γολγοθά Μνημονιακού Μαρτυρίου.
Και η ελπίδα αυτή, που ισοδυναμεί με μια ακόμη εκλογική παραπλάνηση του λαού μετά από 2 πραξικοπηματικές εκλογές και ένα ταπεινωτικό, για τους επινοητές του Δημοψήφισμα, δεν είναι παρά ένα ακόμη κακόγουστο τέχνασμα, για διατήρηση της κυβερνητικής καρέκλας, έστω και αν εξαφανισθεί από τον χάρτη αυτός ο πολύπαθος τόπος…
Βεβαίως, δεν λείπουν από τα 11 σημεία της παρέμβασης των 53 και κάποιες εκρήξεις ειλικρινείας οι οποίες όμως εξανεμίζονται, όταν το κείμενό τους αναφέρεται στην πολιτική συνδιαλλαγή με τα άλλα κόμματα (ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων, ΔΗΜΑΡ). Αυτά λοιπόν τα κόμματα το πλειοψηφούν στην Κουμουνδούρου και το Μαξίμου ρεύμα των 53, τα εντάσσει με αριστερό σνομπισμό στη συντηρητική αντιπολίτευση!
Αν το παραπάνω επιχείρημα για απόρριψη μιας οικουμενικής κυβέρνησης απευθύνεται στα μολυβένια «στρατιωτάκια» της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τότε, μιλάμε για δυσεπίλυτο εσωτερικό πρόβλημα. Αν όμως κυριαρχεί η ψευδαίσθηση, ότι με τέτοια επιχειρήματα οι 53 θα πείσουν το Εκλογικό Σώμα, τότε πλανώνται πλάνην μεγίστην.
Και αυτό, γιατί ήδη τόσο ο κομματικός μηχανισμός, όσο και το κυβερνών επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ διέρχονται περίοδο αδιαμφισβήτητης αναξιοπιστίας και αφερεγγυότητας σε διεθνή κλίμακα, ώστε κάθε απόπειρα εξαγνισμού με τις ταμπέλες ενός ανύπαρκτου προοδευτισμού να κορυφώνει την αυτοαπομόνωσή τους.
Και συνεχίζεται αυτό το σημείωμα με την ιστορική υπενθύμιση ότι η ίδια απαξία προς τις δυνάμεις του σοσιαλδημοκρατικού κέντρου, είχε επιδειχθεί και από το ΚΚΕ το 1946. Υπό την ολέθρια καθοδήγηση της Ζαχαριαδικής ηγεσίας, το ΚΚΕ προτίμησε τότε την αποχή από τις εκλογές, ενώ με τη συμμετοχή του σ’ αυτές θα εξασφάλιζε περίπου 60 έδρες στο Κοινοβούλιο.
Αιτία αυτής της αποχής; Όχι μόνον τα εξημμένα πάθη ανάμεσα στα δύο άκρα, αλλά και η έμμονη ιδεοληψία του ΚΚΕ για βίαιη ανατροπή του κρατούντος καθεστώτος, με απώτερο στόχο την επιβολή της δικτατορίας επί του προλεταριάτου.
Λέτε λοιπόν να εμφωλεύουν τέτοιες ανόητες απολιθωμένες και ολέθριες κρύφιες επιθυμίες στους εναπομείναντες, έστω ελάχιστους ζηλωτές του Ζαχαριάδη;
Και κλείνει αυτό το σημείωμα με μια ακόμη υπενθύμιση: Ότι 18 χρόνια μετά το τραγικό 1946, (δηλαδή το 1964) η ΕΔΑ του Ιωάννη Πασαλίδη, του Ηλία Ηλιού, Γρηγόρη Λαμπράκη, Σταύρου Ηλιόπουλου, Νίκου Κιτσίκη, Μαρίας Σβώλου, Αντώνη Μπριλλάκη, Βασίλη Ευφραιμίδη, Κομνηνού Πυρομάγκου, Μίκη Θεοδωράκη κ.α., το κόμμα της Βάσως Θανασέκου κ.α. Το όντως λοιπόν δημοκρατικό αυτό κόμμα, παρά τη μακρόθεν (από το Βουκουρέστι) «επιτήρηση» της ΕΔΑ από το παράνομο τότε ΚΚΕ, η ΕΔΑ λοιπόν δεν παρεβίασε σε καμία περίπτωση το σεβασμό προς την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Και το 1964, στη δεύτερη μετά το 1963 κάθοδο της Ενώσεως Κέντρου στις εκλογές, η ΕΔΑ αποφάσισε ν’ αποσύρει από 24 εκλογικές περιφέρειες τους υποψήφιους βουλευτές της, διευκολύνοντας έτσι την Ένωση Κέντρου να σχηματίσει αμιγώς σοσιαλδημοκρατική κεντρώα κυβέρνηση με ποσοστό 52,72% και 171 έδρες.
Για τη συμπεριφορά αυτή, η ΕΔΑ δεν απαίτησε κανένα αντάλλαγμα και καμία συμμετοχή στην κυβέρνηση της ΕΚ. Υποθέτω ότι το χρονικό αυτό δεν θα συγκινεί ιδιαιτέρως τους κομματικούς-κυβερνητικούς μηχανισμούς του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και της ομάδας των 53, που διεκδικούν μοναδικότητα προοδευτισμού. Και μάλιστα σε εποχή πλήρους αστικοποίησης, όψιμης «θεοσέβειας» και ταπεινωτικού-καιροσκοπικού εκφιλελευθερισμού του Αλέξη Τσίπρα.
Υ.Γ.1: Στην ενδεικτική απαρίθμηση επιφανών γυναικών της Προδικτατορικής Αριστεράς, εκτός από τη Βάσω Θανασέκου και τη Μαρία Σβώλου προσθέτω και πάλι ενδεικτικά τις Ρόζα Ιμβριώτη, Μέλπω Αξιώτη, Ηλέκτρα Αποστόλου, Ελένη Μπενά, Έλλη Παπά, Έλλη Αλεξίου, Μαρία Καραγιώργη κ.α. Δηλαδή μια ιστορική πλειάδα φωτισμένων, μορφωμένων γυναικών, που τίμησαν με εντιμότητα και αυτοθυσία το ελληνικό προοδευτικό κίνημα. Αξίζει άραγε μια αντιπαράθεση αυτής της πλειάδας με τις σημερινές κυρίες Θεανώ Φωτίου, Τασία Χριστοδουλοπούλου, Καφαντάρη, Θ. Τζάκρη, Άννα Βαγενά και άλλες αμιγώς Συριζαϊκής ή εκ μεταγραφής στο ΣΥΡΙΖΑ κυρίες; Την ίδια αντιπαράθεση θα μπορούσε ν’ αναλογισθεί κανείς και για το τότε και το σημερινό ανδρικό δυναμικό της τότε μείζονος αριστεράς και του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ.
Υ.Γ.2: Η επίκληση από τον Αλ. Τσίπρα των τριών επιφανών ετερόδοξων ιεραρχών, που συνέδραμαν ηθικά το έργο της περίθαλψης των προσφύγων, είναι ένα ακόμη δείγμα της καιροσκοπικής εκμετάλλευσης των θρησκευομένων από έναν κατά δήλωσιν προκλητικό «άθεο». Και είναι βέβαιο, ότι εάν ζούσε η θρυλική αγύρτισσα «Αγία Αθανασία» του Αιγάλεω δεν αποκλείεται ο κ. Τσίπρας να την είχε βάλει δημοκοπικά επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας!
