Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών ως προς το προσφυγικό είναι τραγικές για την Ελλάδα – όπως ακριβώς είχαν προβλεφθεί τόσο από τη στιγμή που η εθνοαριστερή κυβέρνηση Τσίπρα ανέχθηκε τον απαράδεκτο και παράνομο φράχτη στα βορειοδυτικά μας σύνορα, όσο και αμέσως μετά την κατά κράτος ήττα της Ελλάδας στη σχετική σύνοδο κορυφής και στην αντίστοιχη «συμφωνία» με την Τουρκία, την οποία η κυβέρνηση ανερυθρίαστα πανηγύριζε ενώ ταυτόχρονα μετέτρεπε τη χώρα σε ενδιάμεση ζώνη μόνιμης παραμονής προσφύγων.
Ακόμα πιο τραγικές όμως, κυριολεκτικά δραματικές, είναι οι εξελίξεις ως προς την πτωχευτική κατάσταση της Ελλάδας, ειδικά μετά τη νέα ακροβασία Τσίπρα ο οποίος ζητά τώρα Σύνοδο Κορυφής: ο συνδυασμός της συνολικής διαπραγματευτικής του προϊστορίας και ειδικά με το δημοψήφισμα αλλά και την αποτυχία του στην τρέχουσα αξιολόγηση, μόνον εφιάλτες εγκυμονεί πλέον για την Ελλάδα.
Ο δε ευρύτερος συνδιασμός και των δύο παραπάνω θεμελιωδών για τη χώρα δεδομένων δεν αφήνει κανένα περιθώριο ελπίδας ότι δεν βαδίζουμε κατευθείαν προς τον γκρεμό.
Ετσι, με την ανάσα της Ελλάδας πλέον κομμένη από τα παιγνίδια μιας αδίστακτης και ανίκανης εξουσίας, το μόνο που μένει πια είναι να επικαλεστούμε τον «Θεό της Ελλάδος» του Κολοκοτρώνη. Τίποτα άλλο δεν φαίνεται να υπάρχει στον ορίζοντα.
Μάλλον, για την ακρίβεια, δεν φαίνεται να υπάρχει πια καθόλου ορίζοντας.
Με βάση δε όλα αυτά, αν είναι κάτι που θυμίζει όλη αυτή η επερχόμενη συνολική καταστροφή που χτίζεται ημέρα με την ημέρα από αυτούς τους αδαείς, αφελείς, επαρμένους και επικίνδυνους ανθρώπους, είναι δυστυχώς μόνον ένα, συναφές δε και ως προς την αντίληψή τους για τη δημοκρατία και ειδικά την ελευθερία του Τύπου αλλά και την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης:
Είναι οι μέρες Ανδρουτσόπουλου…
