Σχεδόν μισός αιώνας: 49 χρόνια σήμερα από την 21η Απριλίου 1967, την ημέρα που επίορκοι αξιωματικοί κατέλαβαν με πραξικόπημα την εξουσία στην Ελλάδα.
Ηταν, υποτίθεται, πατριώτες.
Τώρα πώς γίνεται να είσαι πατριώτης και να στρέφεις τα όπλα κατά του Συντάγματος, του ανώτατου άρχοντος και της κυβέρνησης της χώρας και να τα καταλύεις είναι ένα ερώτημα που δεν μπορεί φυσικά να απαντηθεί – και γι αυτό και δεν απαντήθηκε ποτέ στα σοβαρά: η επίκληση του δήθεν «κουμμουνιστικού κινδύνου» είναι ασφαλώς μία γελοιότητα, μια φάρσα, ένα ελεεινό πρόσχημα και αυτό το γνωρίζουν άπαντες. Ηδη από τότε το γνώριζαν. Από την πρώτη στιγμή.
Ακόμα πιο δύσκολο όμως είναι να κατανοήσει κανείς πώς είναι δυνατόν να δηλώνουν πατριώτες εκείνοι που οδήγησαν τον ελληνισμό στη μεγαλύτερη τραγωδία του μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Πώς γίνεται να επικαλείσαι την πατρίδα, τη σημαία, το έθνος και τον λαό και όλα αυτά να τα καταστρέφεις, να τα διαλύεις μέσα από μία πρωτοφανή προδοσία που όμοιά της δεν γνώρισε ο σύγχρονος, τουλάχιστον, ελληνισμός: το πραξικόπημα στην Κύπρο που οδήγησε στον Αττίλα και στη διχοτόμηση του νησιού, αλλά και που συρρίκνωσε έκτοτε αποφασιστικά τη θέση της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας: μιας δύναμης αληθινά και αποδεδειγμένα επικίνδυνα απειλητικής, όχι σαν την καρικατούρα του ανύπαρκτου δήθεν από βορρά κινδύνου…
Αν όμως αυτά τα δύο ερωτήματα αφορούν πλέον στην Ιστορία, υπάρχει κι ένα που αφορά στο σήμερα – κι αυτό ίσως να είναι από μόνο του γεγονός ακόμα πιο τραγικό: πώς γίνεται οι νοσταλγοί των προδοτών και της προδοσίας να βρίσκονται, μετά από όλα αυτά, στο προσκήνιο και να διαδραματίζουν πολιτικό ρόλο.
Το ερώτημα είναι φυσικά ρητορικό, καθώς όλοι γνωρίζουμε την απάντηση: γίνεται, επειδή η χώρα καταστράφηκε.
Όχι μόνη της φυσικά: καταστράφηκε στα χρόνια των πολιτικών δυνάμεων της δημοκρατίας, οι οποίες όχι απλώς δεν διαδραμάτισαν τον συνταγματικό τους ρόλο τουλάχιστον εδώ και περίπου μία εικοσαετία αλλά, αντίθετα, έφεραν τη συμφορά στον τόπο.
Αυτή ακριβώς η συμφορά είναι που έδωσε τέτοιο πεδίο στους νοσταλγούς της προδοσίας.
Κι αυτή είναι μία άλλη μαύρη, επικίνδυνη όψη της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας.
Και, το μόνο που μπορεί να ελπίζει κανείς, τέτοια ημέρα του χρόνου, στα πενήντα χρόνια του προδοτικού πραξικοπήματος, ή του παραχρόνου, να μην υπάρχουν μεγάλοι εορτασμοί στην έρημη αυτή χώρα…
