ΣΥΡΙΖΑ: Ιδεοληψίες και πρακτική

Για το αποτυχόν κυβερνητικό πείραμα του ΣΥΡΙΖΑ, αντί ν’ αναζητούνται εξωγενείς, ντόπιοι ή ξένοι ένοχοι, προτιμότερη θα ήταν η προσφιλέστατη, ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ ενώπιον των κομματικών ολομελειών στα πάλαι ποτέ αυταρχικά, ολοκληρωτικά καθεστώτα, (γιατί όχι και στους ιδεοληπτικά γαντζωμένους σε αυτά σημερινούς τους επιγόνους).

Για το αποτυχόν κυβερνητικό πείραμα του ΣΥΡΙΖΑ, αντί ν’ αναζητούνται εξωγενείς, ντόπιοι ή ξένοι ένοχοι, προτιμότερη θα ήταν η προσφιλέστατη, ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ ενώπιον των κομματικών ολομελειών στα πάλαι ποτέ αυταρχικά, ολοκληρωτικά καθεστώτα, (γιατί όχι και στους ιδεοληπτικά γαντζωμένους σε αυτά σημερινούς τους επιγόνους).

Ατυχώς, η μέθοδος της αυτοκριτικής μάλλον δεν βολεύει την … επαγγελματική επιβίωση και όχι φυσικά την ιδεοπολιτική εδραίωση των ομογενοποιημένων κατά το πλείστον ακατάρτιστων και ανεπάγγελτων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ με τις παραδοσιακές παθογένειες της ευνοιοκρατίας και φαυλοκρατίας μιας χώρας του περιφερειακού ευρωπαϊκού καπιταλισμού, όπως η Ελλάδα.

Με άλλα λόγια, η καλπάζουσα, με δημαγωγικές μεθόδους, πορεία του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προς την εξουσία είχε ελάχιστα απτά σημεία ενός ρεαλιστικού συμβολαίου με το ελληνικό εκλογικό σώμα.

Έτσι, το μόνο που έμεινε, ως φτωχικό αποτέλεσμα της προεκλογικής δημαγωγίας και στις τρεις τυχοδιωκτικές προσφυγές στις κάλπες ήταν η πολιτική και ηθική απογύμνωση μιας «για πρώτη φορά αριστεράς» διακυβέρνησης με επαυξημένες, σε ρουσφέτια και αδίστακτη ψευδολογία και διγλωσσίες, μεθόδους. Και από την άποψη αυτή ο προσφάτως καθιερωμένος από την αντιπολίτευση όρος «Μπανανία της Μεσογείου» φαίνεται να προσεγγίζει απολύτως τον δημαγωγικό, λαοπλάνο και τυχοδιωκτικό χαρακτήρα ενός ασυνάρτητου κυβερνητικού παζλ με απατηλές φωτεινές ετικέτες αριστερού ριζοσπαστισμού, αλλά και με το ανεξερεύνητο σκότος ενός βάναυσου ακροδεξιού αυταρχισμού (ΑΝΕΛ).

Δεν θα ήταν επομένως υπερβολή εάν κατατάσσαμε το σημερινό κυβερνών μόρφωμα στη χειρότερη ίσως μορφή των μεταπολεμικών πολιτικών δυνάμεων. Διότι, πώς αλλιώς να εξηγηθεί ο σημερινός διεθνής διασυρμός μας με την ανυποληψία, την αφερεγγυότητα, την εξαπάτηση αλλά και των δι’ υποκλοπών αστυνόμευση των πιστωτών μας;

Εάν επομένως, έστω και στην ύστατη αυτή περίοδο χάριτος, προς αφερέγγυους, δεν πρυτανεύσει η αυτοκριτική, η μόνη έντιμη λύση, όχι μόνο για την υστεροφημία των κυβερνώντων, αλλά και για την αποτροπή ενός εθνικού καταποντισμού, θα ήταν η παραίτησή τους.

Ακολούθησε το Βήμα στο Google news και μάθε όλες τις τελευταίες ειδήσεις.