«Μα τι θέλουν επιτέλους οι τροϊκανοί από μας; Τόσα χρόνια -από το 2010 -έχουμε υποστεί τα πάνδεινα , θυσίες δεκάδων δισεκατομμυρίων, κι αυτοί συνεχίζουν να ζητούν κι άλλες περικοπές»…
Ο διαμαρτυρόμενος δημόσιος υπάλληλος της διπλανής πόρτας – ο Κώστας- που γνωρίζει ότι είμαι της τήρησης των Μνημονίων μπας και αλλάξει η οικονομική δομή της χώρας και εκσυγχρονιστεί η κρατική μηχανή, με «έπιασε από τα μούτρα».
– Κώστα μου είσαι ο τελευταίος που μπορείς να μιλάς. Η ελληνική οικονομία έχει χάσει το 25% του ΑΕΠ της αλλά εσύ είναι ζήτημα αν έχεις στερηθεί το 10% του μισθού σου. Άσε που εξακολουθείς να έχεις τη δουλειά σου ,απ την οποία δεν μπορεί να σε κουνήσει κανείς, ενώ 1,5 εκατομμύριο εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα παραμένουν άνεργοι και εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις έβαλαν λουκέτο ή έφυγαν στο εξωτερικό…
– Κάνεις λάθος. Δεν είναι μόνο οι μειώσεις στο μισθό μου. Είναι η αύξηση της φορολογίας που μας έχει γονατίσει : ο ΕΝΦΙΑ, η έκτακτη εισφορά, το 23% στα τρόφιμα, η κατάργηση των φοροαπαλλαγών.Το ξέρεις ότι αναγκάστηκα να καταθέσω τις πινακίδες για το δεύτερο αμάξι, τώρα που ο γιος μου έφυγε για σπουδές στην Πάτρα;
– Το ξέρεις ότι είμαστε από τις μοναδικές ίσως χώρες στον κόσμο που εξακολουθούν να καταβάλουν συντάξεις σε καμιά τριανταριά χιλιάδες άγαμες θυγατέρες δημοσίων υπαλλήλων, κι έχουμε καμιά τετρακοσαριά χιλιάδες συνταξιούχους – κάτω των 60- πρώην δημοσίους υπαλλήλους φυσικά; Το ξέρεις ότι η μέση σύνταξη των δημοσίων υπαλλήλων στην χρεοκοπημένη Ελλάδα είναι γύρω στα 1.000 ευρώ, όσο η μέση σύνταξη στην Γερμανία ενώ οι συνταξιούχοι των ΔΕΚΟ φτάνουν περνάνε τους Γερμανούς με συντάξεις κατά μέσο όρο τα 1.200-1.300 ευρώ;
– Τι θέλεις να μου πεις ότι είμαστε και προνομιούχοι επειδή έτυχε να δουλεύουμε στο δημόσιο όταν σε όλη τη χώρα γινόταν πάρτι;
– Κώστα μου, πότε ήταν η τελευταία φορά που σου έκαναν αξιολόγηση στην υπηρεσία σου; Μη μου πεις ότι σας έχουν κοπεί τα επιδόματα ή ότι δεν παίρνετε αναδρομικά εάν αλλάξει κάτι στην μισθολογική κατάσταση του βαθμού σας; Μήπως σας έχουν κοπεί τα εφάπαξ ή φοβάσθε πως θα πάτε στη δουλειά σας και θα βρείτε τις πόρτες κλειστές επειδή έκλεισε το εργοστάσιο ;
– Δεν είναι τα πράγματα τόσο ιδανικά όπως τα λες. Προφανώς δεν έχουμε υποστεί τις μειώσεις του ιδιωτικού τομέα, ούτε φοβόμαστε μη μας αξιολογήσει αρνητικά ο προϊστάμενος .Αλλά κι εμείς έχουμε φτωχύνει όπως όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες. Αφού αναγκάζομαι να συμπληρώνω τα απογεύματα φορολογικές δηλώσεις και να κρατάω λογιστικά βιβλία για να τσοντάρω κάτι στο οικογενειακό εισόδημα.
– Κώστα μου, δεν είναι μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι το πρόβλημα – το μισθολόγιο των οποίων ξεπερνά σήμερα τα 15 δισ. ευρώ το χρόνο όταν όλα τα φορολογικά έσοδα του κράτους είναι 50. Είναι ότι εξακολουθούμε, παρά τη χρεοκοπία, να συμπεριφερόμαστε σαν Σοβιετία. Ο νομός Αττικής με 3,5 εκατομμύρια κατοίκους έχει πάνω από 60 δήμους ενώ το Λονδίνο και η Νέα Υόρκη με πληθυσμό γύρω στα 10 εκατομμύρια η κάθεμια έχουν μόνον έναν! Εδώ, γίνεται προσπάθεια ιδιωτικοποίησης κάποιων δημοσίων επιχειρήσεων μπας και εκσυγχρονιστούν, δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και μαζέψει κανένα δισεκατομμύριο το κράτος να κλείσει καμιά τρύπα και ορμάνε οι συνδικαλιστές να τις ακυρώσουν για να μην θιγούν τα προνόμιά τους.
– Τάχετε βάλει οι δημοσιογράφοι με τους δημόσιους υπαλλήλους και τους συνδικαλιστές.
-Δε μου λες. Πως θα τόβλεπες να δίνεις 50 ευρώ το μήνα- δηλαδή 600 ευρώ το χρόνο- για ένα ταμείο αλληλοβοήθειας των ανέργων του ιδιωτικού τομέα. Από τους 600.000 δημοσίους υπαλλήλους του στενού δημοσίου τομέα θα μαζεύονταν πάνω από 360 εκατομμύρια το χρόνο. Κι αν πλήρωναν όλοι οι εργαζόμενοι στο ευρύτερο δημόσιο και στις ΔΕΚΟ (περίπου 1 εκατομμύριο άνθρωποι) θα συγκεντρωνόταν ένας κουμπαράς 600 εκατομμυρίων ευρώ. Θα το δεχόσουν εσύ που δεν φοβάσαι να χάσεις τη δουλειά σου επειδή χρηματοδοτείσαι από τους φόρους όλων μας;
– Πλάκα μου κάνεις; Μη γράψεις καμιά τέτοια μπούρδα στην εφημερίδα…
