Είναι ωραίο το δερµάτινο του Γιάνη. Είναι κουλ, αντισυμβατικό, καθόλου φθηνό, προφανώς ζεστό και όπως και να το κάνουμε κουβαλά μια ιστορία. Με αυτό περιδιάβαζε στην υφήλιο όλο το 2015, ίσως φορώντας αυτό ενημέρωσε τη σύζυγό του με ενθουσιασμό πως «honey, I closed the banks», με αυτό προκάλεσε τις πρώτες ημέρες της διαπραγμάτευσης τα βλέμματα όλου του κόσμου εφαρμόζοντας μια ξεκάθαρη αρχή μάρκετινγκ: Αν θέλεις να ξεχωρίσεις, κάνε το αντίθετο από την πεπατημένη. Και κάν’ το με κρότο.
Μιλώντας για μάρκετινγκ, όποιος θέλει να κερδίσει το δερμάτινο του Γιάνη μπορεί να πάει την προσεχή Τρίτη στον αριθμό 107 της Charing Cross Road στο Λονδίνο, να έχει μεριμνήσει να κλείσει νωρίτερα τη θέση του στην ουρά της παρουσίασης του νέου βιβλίου του, και αν είναι τυχερός, θα φύγει από το βιβλιοπωλείο Foyles με το δερμάτινο.
Δεν είναι (ακριβώς) φάρσα, είναι πραγματικότητα βγαλμένη από την έμφυτη παραδοξολογία που συνοδεύει τον πρώην υπουργό Οικονομικών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Ο Γιάνης Βαρουφάκης, που πλέον δηλώνει ο «πιο ροκ υπουργός Οικονομικών του πλανήτη», δεν έχει ρωτηθεί για αυτή τη φετιχιστική προώθηση του βιβλίου του, αλλά αν τον ρωτούσαν πιθανότατα θα χρησιμοποιούσε το αδιαμφισβήτητο ρητορικό ταλέντο του για να γυρίσει την ιστορία ανάποδα. Το έκανε και πρόσφατα, όταν μίλησε στη βίβλο του παγκόσμιου καπιταλισμού, τους «Financial Times». Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στη στήλη «Γεύμα με τους Financial Times» και έγινε στην Αθήνα, στο Κολωνάκι, σε ένα όμορφο, αλλά κάπως αστικό για τα γούστα του πρώην υπουργού ρεστοράν. Αλήθεια, τον ρώτησε κάπως δηκτικά ο δημοσιογράφος Πίτερ Σπίγκελ, «για έναν άνθρωπο που έχει κατηγορηθεί για «σοσιαλισμό της σαμπάνιας», έπειτα από εκείνη τη φωτογράφιση στο «Paris Match», για έναν τύπο που αυτοπροσδιορίζεται ως «αντισυμβατικός μαρξιστής», πώς και επέλεξε ένα τόσο εστέτ εστιατόριο»: Η απάντηση ήταν τυπικά βαρουφακική, μπλέκοντας τη γοητευτική αφέλεια με την ευθυνοφοβία: «Εγώ είχα διαλέξει ένα άλλο, που ήταν πιο όμορφο, αλλά ήταν κλειστό. Το είχα ξεχάσει» δικαιολογήθηκε, και έτσι η ζωή συνεχίστηκε με τον ίδιο να υπομένει την αστική μαγειρική.
Ο άνθρωπος που χαρακτηρίστηκε «Minister of Awesome», σύμφωνα με τον εκδοτικό του οίκο, ο πρώην υπουργός που εξηγεί ακόμη και σήμερα (στη συνέντευξη στους «Financial Times») πως ήταν σίγουρος ότι η τακτική του να αγνοεί τις συμφωνίες που είχε υπογράψει ο ίδιος με την Ευρώπη θα οδηγούσε στην αποκάλυψη της μπλόφας των Βρυξελλών, γιατί «ο Ντράγκι δεν θα μας άφηνε να χρεοκοπήσουμε, γιατί η τακτική μου ήταν να κλείσουμε τα μάτια και να πάμε μπροστά και να αφήσουμε οτιδήποτε ήταν να συμβεί να συμβεί». Και αν ερχόταν η πλήρης χρεοκοπία; «Ε, τότε θα ήταν Αρμαγεδδών. Και ποιος δεν φοβάται τον Αρμαγεδδώνα;».
Ας είμαστε ειλικρινείς: Ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι προικισμένος με ένα σπάνιο επικοινωνιακό ταλέντο. Είναι γοητευτικός, μπορεί να μιλάει για ώρα, έχει μια ορθή θεωρητική αντίληψη της εσφαλμένης πολιτικής της Ευρώπης και πάνω απ’ όλα, μπλέκοντας αριθμούς (ενίοτε με ντροπιαστικό τρόπο, όπως έκανε πρόσφατα στο Τwitter), έχει την ικανότητα να πείθει όσους αγνοούν την κατάσταση πως έχει δίκιο. Το έκανε για μήνες πείθοντας τον Πρωθυπουργό που παραδέχθηκε πρόσφατα πως «ο Γιάνης λέει ανοησίες», ξεχνώντας πως αν σε πείθει για μήνες κάποιος που λέει ανοησίες, αυτό κάνει και εσένα συνένοχο στην ανοησία. Και αυτό δεν είναι καλό.
Αυτό που έλειπε όλο το διάστηµα που η ελληνική κρίση έδινε παγκόσμιο βήμα στον Γιάνη Βαρουφάκη και τα βιβλία του ήταν το σημαντικό κομμάτι: ο ρεαλισμός. Το γνωρίζαμε καλά πως υπήρχε πρόβλημα με την Ευρώπη, το ζούσαμε, το ζούμε πολλαπλασιασμένο. Ποια ήταν η λύση; Το κλείσιμο των τραπεζών; Ποια ήταν η ατζέντα;
Μάλλον αυτή ήταν η ατζέντα, αυτό ήταν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η προσωπική προβολή ενός συγγραφέα μπεστ σέλερ που σαν υπερήρωας θα βγει από τις φλόγες μιας καμένης οικονομίας, θα βγάλει το δερμάτινο τζάκετ του και θα το δώσει ιπποτικά σε όποιον έχει το κουράγιο να σταθεί στην ουρά την Τρίτη στην Charing Cross Road. Και αν αποτύχει και αυτή η στρατηγική; Ε, κάποιος άλλος θα φταίει.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 3 Απριλίου 2016
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
