Πόσο πιο θλιβερή μπορεί να γίνει η εικόνα των «αρχηγών» στα μάτια των πολιτών από αυτήν της περασμένης Δευτέρας, όταν όλοι γνώριζαν ότι εδώ και χρόνια, από το 2008, σύμφωνα με τον Γιώργο Προβόπουλο, το καράβι πήγαινε κατευθείαν στα βράχια.
Ολοι το έβλεπαν και εξακολουθούν να βλέπουν το αδιέξοδο, όλοι αντιλαμβάνονται τους κινδύνους, αλλά υπάρχει μια μεγάλη κατηγορία συμπολιτών μας που ήδη βρίσκεται στη … θάλασσα.
Πρόκειται για 1.650.000 Ελληνες οι οποίοι, σύμφωνα με την έρευνα του καθηγητή Μάνου Ματσαγγάνη και των συνεργάτιδών του Χρύσας Λεβέντη και Ελένης Καναβιτσά του Οικονομικού Πανεπιστημίου της Αθήνας, ζουν σε συνθήκες «ακραίας φτώχειας». Τι σημαίνει αυτό που θέλουν να ξεχνούν οι πολιτικοί ηγέτες; Οτι μακροχρόνια άνεργοι, ηλικιωμένοι αλλά και νέοι που ζουν μόνοι έχουν εισόδημα κάτω από 395 ευρώ τον μήνα και 150.000 οικογένειες με δυο παιδιά με τον έναν ή και τους δύο γονείς ανέργους έχουν εισόδημα κάτω από 905 ευρώ τον μήνα.
Δηλαδή το 15% του πληθυσμού υποφέρει, δεν έχει χρήματα, όχι να πληρώσει λογαριασμούς, στερείται ακόμη και τα ψώνια από το σουπερμάρκετ.
Προτού ξεσπάσει αυτή η κρίση το ποσοστό αυτό ήταν μόλις 2,2% και αφορούσε κυρίως περιθωριοποιημένα άτομα που είχαν ανάγκη από κοινωνική μέριμνα και φροντίδα.
Δυστυχώς οι πολιτικοί δεν έχουν αντιληφθεί αυτό που στη γλώσσα των καθηγητών αποκαλείται «νέο κοινωνικό ζήτημα» και τις προεκτάσεις του.
Η Νέα Δημοκρατία του κ. Σαμαρά δεν το αντιμετώπισε, μοιράζοντας το «κοινωνικό μέρισμα» από το πλεόνασμα στους ενστόλους (!), λες και ήταν αυτοί που είχαν τη μεγαλύτερη ανάγκη, η Νέα Δημοκρατία του κ. Μητσοτάκη ακόμη δεν το έχει αντιληφθεί, ενώ θα έπρεπε να το έχει κάνει σημαία και αν εξαιρέσει κανείς την κάρτα σίτισης που δεν αρκεί, ο κ. Τσίπρας επιλέγει την πόλωση κατασκευάζοντας εχθρούς αντί να επιδιώξει συναινετικές λύσεις με προτεραιότητα τα μεγάλα αυτά προβλήματα της κοινωνίας.
Η ακραία φτώχεια είναι ντροπή για όλους.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
