Κορυφώνεται το ελληνικό αδιέξοδο υπό την συνδυασμένη αρνητική επίδραση των τρομοκρατικών επιθέσεων στις Βρυξέλλες, της έντασης του προσφυγικού και της καθυστέρησης της αξιολόγησης. Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα πιέζεται από πολλές πλευρές.
Τα βόρεια σύνορα είναι κλειστά, οι υποσιτιζόμενοι εγκλωβισμένοι πρόσφυγες της Ειδομένης μετατρέπονται σταδιακά σε ανθρωπιστική και υγειονομική βόμβα, τα ανατολικά θαλάσσια σύνορα, αντιθέτως, παραμένουν ανοιχτά διατηρώντας ενεργές τις προσφυγικές ροές με αποτέλεσμα να μεταφέρεται ένταση στον Πειραιά, όπου συγκροτείται μια μικρή Ειδομένη στην ευρύτερη ζώνη της πρωτεύουσας.
Το κράτος αδρανεί, ο συντονισμός του ειναι ανύπαρκτος και οι δυνάμεις του παραμένουν ανεπαρκείς και ανίκανες να αντιμετωπίσουν το διογκούμενο προσφυγικό πρόβλημα.
Μετά μάλιστα την ανάδειξη της τρομοκρατικής απειλής και του γενικευμένου κλίματος ανασφάλειας η κατάσταση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο. Αποδεικνύεται τώρα πόσο κοντόθωρη υπήρξε η κυβερνητική επιλογή των ανοιχτών συνόρων για τους πρόσφυγες. Ειδικότερα η ιδέα χρησιμοποίησης του προσφυγικού ως εργαλείου πίεσης για την αξιολόγηση και την ελάφρυνση του βάρους της οικονομικής κρίσης αποδεικνύεται απολύτως προβληματική και εθνικά αφελής.
Τα γεγονότα φανερώνουν ότι το προσφυγικό απομόνωσε την Ελλάδα, τα ευρωπαϊκά σύνορα μετακινήθηκαν βορειότερα, η Ελλαδα αποκλείστηκε και πλέον μοιάζει με τουρκική επαρχία, η οποία χρησιμοποιείται ως γραφείο υποβολής αιτήσεων ασύλου από τους πρόσφυγες.
Εν τω μεταξύ καμία διευκόλυνση δεν εξασφαλίστηκε στη διαχείριση της οικονομικής κρίσης. Οι εταίροι και οι δανειστές μπορεί να σναγνώρισαν το βάρος του προσφυγικού, αλλά οι προσφερθείσες εκπτώσεις απέχουν πολύ από τις κυβερνητικές προσδοκίες, όπως αποδεικνύουν οι διαμαρτυρίες των υπευθύνων της κυβέρνησης για τη στάση του ΔΝΤ και της τρόικας.
Οι διαπραγματεύσεις για την αξιολόγηση καθυστερούν, τα φορολογικά μέτρα και εκείνα του περιορισμού των συντάξεων μοιάζουν αναπόφευκτα την ώρα που η κοινωνία βράζει και η αμφισβήτηση απέναντι στην κυβέρνηση των κ.Τσίπρα και Καμμένου κορυφώνεται.
Το κράτος στο προσφυγικό έχει υποκατασταθεί από αμφιβόλου αποτελεσματικότητας, ποιότητας και ηθικής ΜΚΟ και στο δημοσιονομικό τείνει να γίνει απόλυτα φορομπηχτικό.
Οπως λένε όσοι παρακολουθούν από κοντά τα ελληνικά πολιτικά πράγματα η Ελλάδα έφτασε να κυβερνάται από περιθωριακές ομάδες και πρόσωπα χωρίς αίσθηση ευθύνης του εθνικού χώρου και χωρίς συναίσθηση της κοινωνίας που εκπροσωπούν.
Αν τα πράγματα συνεχίσουν να εξελίσσονται τυχαία και αστόχαστα όπως συμβαίνει έως τώρα, η κοινωνική έκρηξη θα καταστεί αναπόφευκτη και θα σαρώσει όχι μόνο την κυβέρνηση αλλά τους πάντες και τα πάντα.
