Η σύνοδος μαραθώνια, οι τοποθετήσεις σε όλο το δυνατό φάσμα, οι διαφωνίες συνεχείς, τα κίνητρα των χωρών ουσιαστικά αμιγώς εθνικά και, φυσικά, τα λόγια προς πάσα κατεύθυνσης να περισσεύουν. Και, εν μέσω όλων αυτών, ποια είναι τελικά η ουσία;
Η ουσία είναι ότι η Ευρώπη κατέληξε σε μία αναβολή για δέκα ημέρες αργότερα, μέχρι να ληφθούν οι τελικές αποφάσεις για το προσφυγικό. Σε αυτό το διάστημα, οι διαπραγματεύσεις θα οργιάσουν ανάμεσα στις πρωτεύουσες και τις Βρυξέλλες. Και ουδείς είναι δυνατό να προβλέψει αυτή τη στιγμή με ακρίβεια τι θα γίνει τότε, στην επόμενη σύνοδο.
Μέχρι τότε όμως (τουλάχιστον – αλλά πιθανότατα όχι μόνον μέχρι τότε) τόσο ο φράχτης όσο και οι πρόσφυγες παραμένουν στην Ελλάδα. Γιατί μπορεί να ειπώθηκαν πολλά, όμως τίποτα δεν έδωσε την αίσθηση ότι η πραγματικότητα θα αλλάξει.
Αν μάλιστα η όποια συμφωνία προκύψει στην επόμενη σύνοδο αφορά το μέλλον κι όχι τους πρόσφυγες που θα έχουν ήδη περάσει μέχρι την επίτευξή της, τότε θα πρέπει να περιμένουμε μία έκρηξη ροών στις επόμενες ημέρες.
Εν τω μεταξύ και εν μέσω όλων αυτών, στη χθεσινή σύνοδο αποδείχθηκαν και τα εξής:
Πρώτον, ότι η Τουρκία ελέγχει πλήρως τις ροές και κάνει πολιτική με αυτές – γι αυτό και είναι εις θέση να παζαρεύει το πόσο θα κοστίσει το να τις περιορίσει, να τις σταματήσει ή να τις επαναπρογραμματίσει προς τα μέσα και
Δεύτερον, ότι η ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση ανυπαρξίας που έχει εκ προοιμίου δηλώσει ως τετελεσμένα και έχει αποδεχθεί δυσμενείς για τη χώρα εξελίξεις που μπορεί τελικά και να μην συμβούν επειδή άλλες κυβερνήσεις διαφωνούν γι αυτές!…
Θα περιμένουμε λοιπόν δέκα ακόμα ημέρες για να δούμε ποια θα είναι η τελική απόφαση – και, φυσικά θα περιμένουμε και αρκετά μετά για να δούμε αν και πώς η Τουρκία θα την εφαρμόσει και αν και πώς ευρωπαικές χώρες θα κρυφτούν πίσω από την παρελκυστική πολιτική της Αγκυρας.
Και, φυσικά, θα περιμένουμε με τα σύνορα πάντα ερμητικά κλειστά…
