Περίεργη εποχή το φθινόπωρο. Εχει μια θλίψη, μια μελαγχολία, μια νοσταλγία για το καλοκαίρι που έφυγε ή που το βλέπουμε να φεύγει και ενδεχομένως ένα «κράτημα» για τον χειμώνα που έρχεται και κυρίως για το τι θα φέρει. Ο συνθέτης Δημήτρης Παπαδημητρίου παρουσιάζει τη δική του εκδοχή για το φθινόπωρο, στις 4 και 5 Μαρτίου, στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση. Τίτλος της «Το χρονικό ενός πρώιμου φθινοπώρου», ένα συμφωνικό ποίημα μεταρομαντικού – εκλεκτικιστικού ύφους,με μουσικά αυτοβιογραφικά στοιχεία, και τρία τραγούδια βασισμένα σε ποιήματα των Ράινερ Μαρία Ρίλκε, Ανδρέα Εμπειρίκου και Τσαρλς Μποντλέρ. Το έργο θα ερμηνεύσει η ΚΟΑ – Κρατική Ορχήστρα Αθηνών σε μουσική διεύθυνση Γιώργου Πέτρου. Με την ΚΟΑ θα συμπράξουν η λυρική σοπράνο Μυρσίνη Μαργαρίτη, ο βαρύτονος Χάρης Ανδριανός, ενώ το μουσικό σύνολο της συμφωνικής ορχήστρας θα εμπλουτιστείμε το μπαντονεόν από τον Λευτέρη Γρίβα, το μαντολίνο από τη Βιβή Γκέκα, την κρητική λύρα από τον Μανώλη Μπουνταλάκη.
Απολυταρχική χαρά


Μιλώντας ο συνθέτης για το «Φθινόπωρό» του, κάνει λόγο για την επαναποδοχή του ρομαντικού κομματιού της ζωής, «μετά από μια δικτατορία του lifestyle της απολυταρχικής, θα έλεγα, χαράς και επιδερμικότητας που επέβαλε. Ολο αυτό ξεκίνησε (σ.σ.: το έργο) όταν άκουσα για λόγους αρχειακούς παλιά μου έργα. Κομμάτια που τα είχα ξεχάσει. Τα άκουσα σαν να ήταν κάποιος άλλος. Ακούγοντάς τα συνειδητοποίησα κάτι που μου είχε πει ένας φίλος και τότε το είχα απορρίψει. Οτι υπάρχει μια διάχυτη υποδόρια μελαγχολία και μοναχικότητα. Παράλληλα κατάλαβα πως ό,τι μου έχει αρέσει στην παγκόσμια λογοτεχνία και μουσική έχει το στοιχείο της μελαγχολίας. Και από την άλλη απόρησα γιατί αυτό το στοιχείο έχει εξοβελιστεί από τη σημερινή πραγματικότητα. Θεωρώντας ότι το lifestyle είναι από τις βασικές αιτίες της σημερινής παρακμής και οικονομικής κρίσης σκέφτηκα ότι είναι καιρός να ανακαλύψουμε μια αληθινή διάσταση της ζωής και να κάνουμε τις παραδοχές εκείνες που οδήγησαν όλες τις γενιές των Ελλήνων στην επιβίωση. Θέλω να πω δηλαδή ότι αυτό που ουσιαστικά μάς πήρε από το χέρι από παιδιά και μας ανέβασε δεν είναι μια νευρωτική χαρά και το «ελάτε να τα φάμε» αλλά ο πόνος και η παραδοχή ότι υπάρχει το φως, υπάρχει και το σκοτάδι, και ότι υπάρχει στη ζωή η άλλη πλευρά. Αν ουσιαστικά θέλουμε να αποφύγουμε την κατάθλιψη, πρέπει να συμβιβαστούμε με τη γλυκιά πλευρά αυτών των εννοιών».
«Να δεθούμε σε ιδεώδη»


Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου μέσα από το έργο του «Το χρονικό ενός πρώιμου φθινοπώρου» βλέπει στη μελαγχολία και στο σκοτάδι τη δημιουργία της ζωής. «Θα πρέπει να (ξανα)δέσουμε τον εαυτό μας πάνω σε κάποια ιδεώδη. Ο καθένας μπορεί να έχει τα δικά του αλλά σαφώς και δεν είναι το πορτοφόλι. Δεν μπορούμε να στηριζόμαστε στην αγορά μιας βάρκας και ενός κότερου ή ενός δεύτερου αυτοκινήτου. Αυτό συνέβαινε για πολλά χρόνια στο παρελθόν. Τώρα πρέπει να στηρίξουμε τη ζωή μας σε πράγματα φθηνά και με ουσία. Θα μπορούσε να είναι κάποιο βιβλίο». Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου πιστεύει επίσης ότι ως κοινωνία αρνούμαστε οποιαδήποτε σκέψη κρύβει «το γκρίζο ή το μαύρο, το σκοτεινό. Κοιτάξτε να δείτε όλα αυτά τα χρόνια εκείνη την κακή χρήση του πλούτου. Της οικονομικής προηγήθηκε η κοινωνικοπολιτική κρίση. Εγινε επειδή δεν υπήρχαν στέρεα ιδεολογικά πρότυπα. Τα λεφτά φαγώθηκαν σε πράγματα μη δημιουργικά».
Με πολιτική «διάθεση»


Η συζήτηση έχει λάβει μια σαφώς πολιτική διάσταση –άλλωστε και το «Φθινόπωρο» έχει πολιτική «διάθεση» –την οποία ο συνθέτης δεν την αρνείται, όπως δεν αρνείται και τον ρόλο του ως δημιουργού μέσα στην κοινωνία της παρακμής. «Κατ’ αρχήν ο δημιουργός δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο από την εσωτερική επιταγή του. Επειδή αν κάνει κάτι άλλο τότε το έργο του παραπαίει. Ο καθένας έχει όμως και μια διαφορετική εσωτερική επιταγή. Εγώ πιστεύω ότι ο δημιουργός είναι το μεγάφωνο του κόσμου. Δεν θα έλεγα του λαού, επειδή είναι μια λέξη βεβαρημένη. Στέκει ανάμεσα στην εξουσία και στον κόσμο, και μεγεθύνει τη φωνή του. Αν δεν έχει φωνή ο διπλανός μου, εγώ έχω και το φωνάζω. Αρα με αυτόν τον τρόπο επικοινωνώ με τους ανθρώπους που έχουν πολύ μικρή φωνή και τους ενοποιώ και τη δυναμώνω ώστε να ακούσει η κάθε εξουσία κάθε φορά. Δεν χρειάζεται να παίζουμε το παιχνίδι ούτε του ενός ούτε του άλλου. Πρέπει να φωνάξουμε δυνατά αυτό που βλέπουμε και παρατηρούμε».
«Το χρονικό ενός πρώιμου φθινοπώρου» είναι ένα απλό και λαϊκό έργο σύμφωνα με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου. «Στο έργο αυτό υπάρχει μια φράση του Εμπειρίκου που τα λέει όλα και τα ενώνει όλα, και το έργο τελειώνει με αυτήν: «Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια». Δεν μπορεί να είναι σκοπός της ζωής μας να έρπουμε. Το έχουμε συνηθίσει. Αλλά πρέπει να σηκωθούμε».
Παράλληλα με το «Φθινόπωρό» του ο Δημήτρης Παπαδημητρίου ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει τις προσεχείς ημέρες ένα άλμπουμ με τραγούδια του, με 11 μελοποιημένα ποιήματα του Διονύση Καψάλη, σε ερμηνεία Γιώργου Φλωράκη, με τίτλο «Μπαλάντες της οδού Ατθίδων».

«Πρόκειται για έναν δίσκο που έγινε χωρίς συμβιβασμούς και είναι χειροποίητος. Δεν είχαμε στο στούντιο ούτε καν μετρονόμο. Επαιξα όλα τα όργανα ο ίδιος ώστε να μη διαφύγει ένα πολύ ιδιαίτερο αίσθημα που τον διαπερνά».

πότε & πού:

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Συγγρού 107. Κεντρική Σκηνή, Παρασκευή 4 και Σάββατο 5 Μαρτίου, στις 20.30. Τιμές εισιτηρίων: Κανονικό 15 – 18 – 25 ευρώ.Μειωμένο ή μικρή παρέα (5-9 άτομα) 11 – 14 – 20 ευρώ. Μεγάλη παρέα (10+ άτομα): 9 – 12 – 18 ευρώ. ΑΜΕΑ και άνεργοι: 5 ευρώ.Συνοδός ΑΜΕΑ: 10 ευρώ.Τηλέφωνο: 210 9005.800

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ