Δύο καλά σημάδια επεφύλαξε η χθεσινή ημέρα, εν μέσω μιας εξαιρετικά αρνητικής γενικής εικόνας τόσο στο εσωτερικό όσο και στο ευρωπαικό πλαίσιο.
Το πρώτο καλό σημάδι ήταν ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισαν τόσο ο πρωθυπουργός όσο και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ορισμένους ξένους συνομιλητές τους στις Βρυξέλλες: ο μεν Αλέξης Τσίπρας είπε επιτέλους τα πράγματα με το όνομά τους στον Τσέχο πρωθυπουργό χαρακτηρίζοντας ως εχθρική ενέργεια κατά της Ελλάδας την αποστολή στρατού στα βόρεια σύνορά της, ο δε Κυριάκος Μητσοτάκης έβαλε κι αυτός στη θέση του τον αντικαγκελάριο της Αυστρίας ο οποίος έχει αντίστοιχες απόψεις. Το καλό ήταν λοιπόν διπλό: και ότι τα είπαν, αλλά και ότι απέπνεαν μία αίσθηση εθνικού συντονισμού στον τρόπο που κινήθηκαν – ανεξάρτητα αν είναι ή δεν είναι έτσι, η ουσία είναι ότι έτσι εισπράχθηκε.
Το δεύτερο καλό σημάδι ήταν η περίπου «έκρηξη» του Γερμανού Αντικαγκελάριου Γκάμπριελ, ο οποίος, επιτέλους, φαίνεται ότι όχι μόνον άρχισε να αντιλαμβάνεται το κακό που κάνει η γερμανική πολιτική στην Ευρώπη, αλλά και τους τεράστιους κινδύνους που κρύβει για την Ελλάδα και την Ευρώπη ο κίνδυνος να καταστεί η πρώτη ακυβέρνητη χώρα ειδικά σε μία τόσο κρίσιμη στιγμή.
Υπό… κανονικές συνθήκες θα ήταν αδιανόητες τέτοιες τοποθετήσεις, από τέτοιον αξιωματούχο, με τέτοια ένταση. Αυτό που φαίνεται λοιπόν να αλλάζει είναι ότι αρχίζει να γίνεται κατανοητό πως τίποτα δεν είναι πια «κανονικό». Και πως αν δεν αλλάξει η πολιτική που οδηγεί στη μετατροπή του ελληνικού κράτους σε σκέλεθρο, σε σκιά κράτους, τότε, η ζημιά θα είναι μεγάλη, άμεση και για όλους.
Μένει όμως τώρα να δούμε τη συνέχεια και στα δύο αυτά καλά σημάδια: θα προχωρήσουν, θα γίνουν πιο ουσιαστικά, θα διευρυνθούν, ή θα μείνουν εκεί; Αν πάντως συμβεί το πρώτο, θα είναι σίγουρα προς όφελος όλων…
