Οι ταινίες της εβδομάδας – Χαίρε… ανώμαλο Χόλιγουντ!

Υποψήφια εφέτος για το Οσκαρ καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων, η «Anomalisa» (ΗΠΑ, 2016) είναι μία από τις πιο πρωτότυπες σε ιστορία και αισθητική ταινίες του είδους της που θυμάμαι να έχω δει τα τελευταία χρόνια. Διόλου παράξενο βέβαια, αφού εγκέφαλος της «Anomalisa» είναι ο Τσάρλι Κάουφμαν (συν-σκηνοθέτης ο Ντιουκ Τζόνσον), ο σεναριογράφος ανθρώπινων ταινιών όπως «Στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς» και «Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού» και σκηνοθέτης ο ίδιος των «Adaptation» και «Η συνεκδοχή της Νέας Υόρκης». Θα ήταν αδύνατον να περιμένουμε από τον Κάουφμαν μια συμβατική ταινία κινουμένων σχεδίων. Μάλιστα, η ταινία στηρίζεται σε ένα θεατρικό έργο του ιδίου του Κάουφμαν που ανέβηκε με επιτυχία στη Νέα Υόρκη και στο Λος Αντζελες.

Η «Αnomalisa» δεν είναι κινούμενα σχέδια με target group τα παιδιά, εκτός αν πραγματικά μπορούμε να πιστέψουμε ότι οι υπαρξιακές, ερωτικές και άλλες ανησυχίες ενός μεσηλίκου που βρίσκεται σε ένα ανιαρό ξενοδοχείο του Σινσινάτι στο Οχάιο για να λάβει μέρος σε ένα επαγγελματικό συνέδριο εξυπηρέτησης πελατών είναι θέμα που μπορεί να ελκύσει παιδιά.

Μέσα από την ιστορία του μεσηλίκου όμως η «Anomalisa» κατορθώνει να γίνει μία από τις πιο ανθρώπινες ταινίες της εποχής και μπράβο της που το κατάφερε, γιατί πολύ λίγα κινούμενα σχέδια μπορούν να χαρακτηριστούν ανθρώπινα.

Ο μόνος τρόπος για να δεχθείς το «Χαίρε, Καίσαρ!» («Hail, Caesar!», HΠA, 2016) των Τζόελ και Ιθαν Κοέν είναι σαν μια χαριτωμένη συρραφή στιγμιοτύπων μέσω των οποίων το δαιμόνιο ντουέτο θυμάται και σαρκάζει το Χόλιγουντ της δεκαετίας του 1950 όπου η ταινία τοποθετείται. Κεντρικό πρόσωπο φαίνεται να είναι ο «παράγοντας» ενός μεγάλου στούντιο (Τζος Μπρόλιν), δουλειά του οποίου είναι να διορθώνει καταστάσεις που βλάπτουν τις παραγωγές: από τα σκανδαλάκια απερίσκεπτων σταρ (Σκάρλετ Τζοχάνσον) ως την απαγωγή του σταρ μιας ρωμαϊκής περιπέτειας (Τζορτζ Κλούνεϊ) από τους… κομμουνιστές. Θα βρούμε κι άλλα επεισόδια στην ταινία (ένας βρετανός σκηνοθέτης – Ρέιφ Φάινς προσπαθεί να εκπαιδεύσει έναν άξεστο ηθοποιό – Αλντεν Ερενραϊχ), αλλά η αίσθηση του ανολοκλήρωτου δεν μας αφήνει ποτέ. Πριν από περίπου 25 χρόνια το αριστουργηματικό «Μπάρτον Φινκ» των Κοέν, επίσης μια ταινία για τη φρενίτιδα του Χόλιγουντ αλλοτινών εποχών, είχε ανεβάσει τόσο ψηλά τον πήχη, με αποτέλεσμα σήμερα η τελευταία ταινία τους μπροστά του να είναι πολύ απλά λίγη.

Χωρίς να είναι μια σπουδαία ταινία, οι «Σουφραζέτες» («Sufragette», Αγγλία, 2015) της Σάρα Γκάβρον μάς δίνουν μια καλή εικόνα των πρώτων χρόνων του κινήματος υπέρ του δικαιώματος ψήφου των γυναικών στην Αγγλία. Τότε που η αντιμετώπιση της γυναίκας από τους άντρες ξεπερνούσε τα όρια της κτηνωδίας, αφού ο φόβος της διάσπασης της κοινωνικής δομής ήταν εκείνος που δεν επέτρεπε στην κυβέρνηση να προχωρήσει στο δικαίωμα ψήφου των γυναικών. Για την κατάκτηση του δικαιώματός τους πολλές γυναίκες κατέφυγαν στη βία και στην τρομοκρατία επειδή δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε άλλο για το δίκιο τους.

Ολα αυτά περιγράφονται με ζωηρά χρώματα στην ταινία, κεντρικό πρόσωπο της οποίας είναι μια παντρεμένη εργάτρια (Κάρεϊ Μάλιγκαν) που ρισκάρει τα πάντα προκειμένου να πετύχει στον αγώνα της ζωής της. Πέρασμα κύρους και από τη Μέριλ Στριπ στον ρόλο της Εμελίν Πάνκχουρτς, «ιέρειας» του κινήματος των σουφραζετών.

Επίσης στις αίθουσες

ⁿ «Μια αγκαλιά στην άκρη του κόσμου» («Un + une», Γαλλία, 2015). Ο έμπειρος γάλλος σκηνοθέτης Κλοντ Λελούς («Ενας άνδρας και μια γυναίκα») επιστρέφει με ένα ακόμη αισθηματικό φιλμ γύρω από τον έρωτα που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δύο εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες (Ζαν Ντιζαρντέν, Ελσα Ζιλμπερστάιν) στην Ινδία.

ⁿ «Deadpool» (HΠΑ, 2015). Πρώην πράκτορας των Ειδικών Δυνάμεων και νυν μισθοφόρος (Ράιαν Ρέινολντς) μαθαίνει ότι πάσχει από μια ανίατη ασθένεια, δοκιμάζει ένα μη εγκεκριμένο πείραμα θεραπείας και μετατρέπεται σε πολύ παράξενο υπερήρωα.