Οι τραγουδοποιοί Κατερίνα Κυρμιζή και Νίκος Γρηγοριάδης είναι ίσως από τα πλέον «αθόρυβα» ζευγάρια της ελληνικής μουσικής σκηνής. Κάνουν τη δουλειά τους και αφήνουν αυτή να μιλήσει. Από το 1995 ως σήμερα πορεύονται μαζί αλλά και χώρια για να φθάσουμε στην τελευταία τους δουλειά με τίτλο «Λάρβα». Πρόκειται για ένα άλμπουμ «μεταμόρφωσης» και των δύο. Αλλωστε η πεταλούδα είναι το πιο όμορφο σύμβολο μεταμόρφωσης: από αβγό, λάρβα, χρυσαλλίδα και τέλος στην ωριμότητά της η πεταλούδα. Στη «Λάρβα» αυτό πράττουν οι δύο δημιουργοί. Στα δέκα τραγούδια τους παρουσιάζουν σκοτεινά αλλά δυναμικά μελωδικά τοπία, τα οποία παρουσιάζουν live στη γυμνή τους εκδοχή στις 5 Φεβρουαρίου στο RestArt στα Εξάρχεια.
Στη μουσική και στο τραγούδι γιατί χρειάζεται η μεταμόρφωση;
Κ.Κ.: «Η μεταμόρφωση δεν είναι κάτι που χρειάζεται να συμβαίνει επειδή το αποφασίσαμε. Μας συμβαίνει είτε το θέλουμε είτε όχι. Μας βρίσκει όπως ο έρωτας και ο θάνατος. Είναι συνώνυμο της ζωής. Και επειδή η αληθινή τέχνη διαλέγεται με τα ζητήματα της ζωής, την καθρεφτίζει. Είναι πάντως νομοτέλεια να επινοείς κάθε στιγμή νόημα για να πορεύεσαι στη ζωή και στην τέχνη».
Η μεταμόρφωση πάντως δεν είναι πάντα για καλό, όπως συμβαίνει με τη λάρβα. Παράδειγμα, η μεταμόρφωση της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια λόγω της κρίσης. Πού βλέπετε να οδηγεί αυτό;
Ν.Γ.: «Η λάρβα, δηλαδή η κάμπια, είναι καταδικασμένη να σέρνεται, αυτό όμως δεν τη σταματά από το να εκπληρώσει τον στόχο της: να μεταμορφωθεί σε πεταλούδα και να πετάξει. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει με την ελληνική κοινωνία που σέρνεται υπό το βάρος της κρίσης. Δεν ξέρω πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους μας, το ποιοι θέλουμε να είμαστε, για να καταλάβουμε πως η σωτηρία μας είναι η καλλιέργεια, το ήθος και ο πολιτισμός. Η μόρφωση από μόνη της δεν στάθηκε ικανή για να μας σώσει. Τίποτε από όσα πιστέψαμε ως τώρα δεν μας έσωσε».
Γιατί χρειάστηκε να περάσουν έξι χρόνια για ένα ακόμη κοινό άλμπουμ;
Κ.Κ.: «Από τη «Μοναξιά του φάρου» (1995), το ντεμπούτο άλμπουμ του Νίκου, πορευόμαστε μαζί και αυτή η συνεργασία αποδείχθηκε γόνιμη και αποδοτική ώστε να ακολουθήσουν το δικό μου «Κοντσέρτο για σοκολάτα και τριαντάφυλλα» (1996), το οργανικό και διεθνές «Faros» (1997) του Νίκου, το «Αλφάδι» (2000) πάλι του Νίκου, το δικό μου «Παιδί με την κεραία» (2002), το κοινό άλμπουμ «Είναι εδώ!» (2009) και το πρόσφατο «Λάρβα» (2015). Η μεγάλη απόσταση από το «Είναι εδώ!» προέκυψε γιατί έπρεπε να ολοκληρώσω τις σπουδές μου στην κλασική κιθάρα. Μην ξεχνάμε πως η δισκογραφία δεν είναι πλέον «εύκολο σπορ» στην Ελλάδα της κρίσης!».
Τι σας κρατάει δημιουργικούς όλα αυτά τα χρόνια και ιδιαιτέρως τα τελευταία;
Ν.Γ.: «Η σκέψη πως η ζωή είναι ένα θαύμα και ότι κάθε μέρα που ξημερώνει είναι μια ευκαιρία».
Τι θέλετε να πάρει το κοινό φεύγοντας το βράδυ εκείνο;
Ν.Γ.: «Αισιοδοξία, ηρεμία, χαμόγελο, ελπίδα, γλυκύτητα από το κοινό βίωμα».
Τελικά η κρίση «βοηθά» την τέχνη;
Κ.Κ.: «Η τέχνη είναι εκείνη που διαθέτει τα εφόδια να μας αφυπνίσει, που μπορεί να προωθήσει την κριτική μας σκέψη. Η κρίση βοηθά την τέχνη υπό την έννοια ότι βάζει ξανά στο επίκεντρο της δημιουργίας τα ουσιαστικά και θεμελιώδη ζητήματα της ζωής. Το κατά πόσο η τέχνη βοηθάει τους ανθρώπους εν μέσω κρίσης θα το μετρήσουμε σε βάθος χρόνου».
Ν.Γ.: «Νομίζω πάντως ότι υπάρχει ένας πληθωρισμός. Παράγεται περισσότερη τέχνη από όση μπορεί να καταναλωθεί, γεγονός που δίνει μια επίπλαστη αίσθηση πολυφωνίας, δημοκρατικότητας, ενώ συμβαίνει το εντελώς αντίθετο».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
