Την Ημέρα Μνήμης των Ελλήνων Εβραίων Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος, τίμησε η Βουλή σε ειδική συνεδρίαση της Ολομέλειας. Παρουσία Ελλήνων Εβραίων επιζώντων, καθώς και συμπολιτών μας που συνέδραμαν στη διάσωσή τους, καθώς και εκπροσώπων του διπλωματικού σώματος και εβραϊκών και ισραηλιτικών φορέων στην χώρα μας, ο Πρόεδρος της Βουλής Ν. Βούτσης τόνισε ότι ανάμεσα στα 6 εκατομμύρια Εβραίων της Ευρώπης που έπεσαν θύματα της ναζιστικής θηριωδίας, 67.151 ήταν Έλληνες συμπολίτες μας, άνδρες, γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι.
Όπως είπε, κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος, οι καταστροφές και οι ανθρώπινες απώλειες των εβραϊκών κοινοτήτων σε πολλές πόλεις της Ελλάδας δεν είχαν προηγούμενο. Υπολογίζεται ότι η εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης, μία από τις επιφανέστερες στην Ευρώπη, μέτρησε απώλειες ίσες με το 94% του πληθυσμού της.
Από τις διώξεις και τον θάνατο δεν ξέφυγαν ούτε και όσοι είχαν διατελέσει βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου στην εκλογική περιφέρεια Θεσσαλονίκης, προς τιμήν των οποίων διοργανώνεται ειδική Εκδήλωση το Σάββατο 31 Ιανουαρίου, στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης. Τα ονόματα των μελών της Ελληνικής Βουλής που έχασαν τη ζωή τους είναι:
– Αλλαλούφ Δανιήλ (1881-1943, Ασφαλιστής)
– Βεντούρα Ζακ (1901-1943, Δημοσιογράφος)
– Καζές Μισέλ (1905-1942, Τυπογράφος)
– Γκατένιο Λεόν (1863-1943)
– Μπενσαντζή Μιντές (1881-1943, Εκδότης, Δημοσιογράφος)
– Σιακκή Ισαάκ (1880-1943, Έμπορος)
– Σουλάμ Δαυίδ (1880-1942, Επαγγελματίας)
– Τσενίο Αλβέρτος (1898-1943, Έμπορος)
«Αυτών όλων τη μνήμη τιμούμε σήμερα, μαζί με πολλές άλλες χώρες του κόσμου, μέλη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, που καθιέρωσε, τον Νοέμβριο του 2005, με το 60/7 Ψήφισμά του, την σημερινή ημέρα ως “Διεθνή Ημέρα Μνήμης Θυμάτων του Ολοκαυτώματος”», τόνισε ο κ. Βούτσης, προσθέτοντας: «Επίσης τιμούμε τους Έλληνες πολίτες, “Δικαίους των Εθνών”, που έσωσαν με κίνδυνο τη ζωή τους, διωκόμενους από τους ναζί και τους συνεργάτες τους. Μαζί με τα θύματα, λοιπόν, τιμούμε και τη μνήμη εκείνων των 327 συμπολιτών μας που επισήμως φέρουν τον τίτλο του “Δικαίου”».
Σημειώνεται ότι η Βουλή των Ελλήνων ήδη ένα χρόνο πριν το σχετικό Ψήφισμα του Ο.Η.Ε., είχε καθιερώσει την 27η Ιανουαρίου ως «Ημέρα μνήμης των Ελλήνων Εβραίων μαρτύρων και ηρώων του Ολοκαυτώματος», με την ψήφιση του Ν. 3218/2004 ομόφωνα από όλες τις πτέρυγες του Κοινοβουλίου, ενώ η παρούσα Βουλή, με την από 18 Νοεμβρίου 2015 ομόφωνη απόφασή της, προέβη στην επανασύσταση της «Διακομματικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για τη διεκδίκηση των Γερμανικών οφειλών».
Στην εκδήλωση μίλησε και ο υπουργός Παιδείας Ν. Φίλης επισημαίνοντας ότι «ποτέ δεν θα λυτρωθούμε από το βάρος του παρελθόντος αν δεν έλθουμε αντιμέτωποι με την ανθρώπινη βαρβαρότητα που εγγράφεται εντός της ιστορίας, ποτέ έξω από αυτήν». Κα συμπλήρωσε: «Οφείλουμε όλοι να σκεφτούμε καλά το μονοπάτι που οδήγησε στο Ολοκαύτωμα, ιδιαίτερα τώρα που ο ρατσισμός και ο αντισημιτισμός κάνουν ξανά την εμφάνισή τους στην Ευρώπη. Ο καπνός των κρεματορίων ήταν η κατάληξη μιας πορείας που άρχισε με λόγια. Λόγια που ξεχώριζαν τους ανθρώπους, που στιγμάτιζαν εκείνους που δεν ανήκαν στην πλειοψηφία, που ζητούσαν από απλούς πολίτες να περιφρονούν, να φτύνουν και να προκαλούν δεινά σε συνανθρώπους τους γιατί αυτοί οι συνάνθρωποι δεν ήταν άνθρωποι αλλά “παράσιτα” ή “αντικοινωνικά” στοιχεία που μόλυναν την υγιή κοινωνία. Λόγια που ξεκίνησαν ως απόψεις κάποιων ακραίων αλλά που έσπειραν το σπόρο που κάρπισε όταν η οικονομική κρίση τσάκισε την κοινωνία και γέμισε απόγνωση τους ανθρώπους».
Η ανακοίνωση του υπουργείου Εξωτερικών
Σε ανακοίνωσή του το υπουργείο Εξωτερικών αναφέρει για τη σημερινή ημέρα: «Με ιδιαίτερο σεβασμό η Ελληνική Πολιτεία τιμά σήμερα, όπως κάθε χρόνο στην επέτειο της απελευθέρωσης του στρατοπέδου του Άουσβιτς, τη μνήμη των εκατομμυρίων αθώων θυμάτων του ναζιστικού Ολοκαυτώματος.
»Αισθανόμαστε ιδιαίτερο αποτροπιασμό στην ανάμνηση της μαζικής εξόντωσης του εβραϊκού πληθυσμού από το χιτλερικό καθεστώς, που έπληξε με ιδιαίτερα οδυνηρό τρόπο και την κοινότητα των Ελλήνων Εβραίων.
»Η Ελληνική Πολιτεία καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια προκειμένου η μνήμη αυτού του γεγονότος να παραμένει ζωντανή και να παραδειγματίζει τις νεότερες γενιές. Παράλληλα, αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για την αποκατάσταση ιστορικών αδικιών σε βάρος της ελληνικής εβραϊκής κοινότητας και για τη θεσμική κατοχύρωση του σεβασμού της μνήμης του Ολοκαυτώματος.
»Η Ελλάδα στηρίζει, συμμετέχοντας ενεργά, όλες τις διεθνείς πρωτοβουλίες για το σεβασμό της μνήμης του Ολοκαυτώματος και για την καταπολέμηση του αντισημιτισμού και κάθε άλλου φαινομένου μισαλλοδοξίας, προκειμένου η ανθρωπότητα να μην ζήσει τέτοιες θηριωδίες ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ».
«Είναι σημαντική αυτή η μέρα, γιατί με τέτοιες εκδηλώσεις τασσόμαστε ενάντια στη μισαλλοδοξία, τον αντισημιτισμό και τον ρατσισμό και δίνουμε μηνύματα στη νέα γενιά. Η σημερινή μέρα δεν είναι μόνο για τους εβραίους. Είναι για τα διδάγματα που βγήκαν από το Ολοκαύτωμα. Δε πρέπει να ξεχνάμε πως έγινε αυτό το πράγμα -η Ελλάδα είναι από τα κράτη τα οποία μελετούν τη μνήμη- δεν πρέπει να ξεχνάμε, πρέπει να βγάζουμε συμπεράσματα, για να μην ξαναγίνει» δήλωσε στο ΑΠΕ- ΜΠΕ ο πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης, Δαβίδ Σαλτιέλ.
Η Θεσσαλονίκη, με την τεράστια συνεισφορά αίματος των εβραίων πολιτών της στη ναζιστική μηχανή, έχει ανακηρυχθεί και επίσημα, από το 2012, «μαρτυρική πόλη» και έχει ενταχθεί στο «Δίκτυο Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών της Ελλάδος».
Η Θεσσαλονίκη πλήρωσε βαρύτατο φόρο αίματος την περίοδο της Κατοχής, στον βωμό του απάνθρωπου και νοσηρού ναζιστικού σχεδιασμού της διαβόητης «τελικής λύσης». Οι περίπου 50.000 γηγενείς Έλληνες εβραίοι της ανθηρής, σε κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική ζωή, εβραϊκής παροικίας της πόλης, που μετρούσε ήδη τοπική ιστορία περίπου μισής χιλιετηρίδας, οδηγήθηκαν στα κρεματόρια, με δεκαεννιά σιδηροδρομικές αποστολές θανάτου, από τον παλιό σταθμό (Μάρτιος – Αύγουστος του 1943). Λιγότεροι από 2.000 εξ αυτών κατόρθωσαν να επιβιώσουν και μεταπολεμικά να επιστρέψουν (χίλιοι από τα στρατόπεδα και οι υπόλοιποι από την ύπαιθρο, όπου είχαν κρυφτεί) σε μια πόλη που ελάχιστα έμοιαζε με εκείνη που είχαν αφήσει πίσω τους.
Περιουσίες καταστράφηκαν, ή λεηλατήθηκαν, σπίτια και καταστήματα είχαν αλλάξει χέρια, η πληθυσμιακή σύνθεση της Θεσσαλονίκης είχε αλλάξει δραματικά, ακόμη κι ένα σημαντικό μέρος των αναπτυξιακών και παραγωγικών δυνατοτήτων της πόλης είχε υπονομευτεί για πολλά επόμενα χρόνια. Σχεδόν στο σύνολό τους, οι επιβιώσαντες εβραίοι είχαν χάσει από τη ναζιστική λαίλαπα, οικογένειες, συγγενείς και φίλους και παρότι είχαν καταφέρει να γλιτώσουν τον θάνατο, η επανένταξή τους στον κοινωνικό ιστό της πόλης ήταν, τουλάχιστον κατά τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, ένα ακόμη σοβαρό εμπόδιο που θα έπρεπε να υπερβούν.
