Θα περίμενε κανείς μετά τις οδυνηρές εμπειρίες ενός χρόνου, λιγότερα πανηγύρια, λιγότερη αλαζονεία και οίηση από την κυβέρνηση Σύριζα – ΑΝΕΛ. Κι όμως αντί για μια στοιχειώδη αυτοκριτική, αντί για μια συγγνώμη για τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις ο πρωθυπουργός επέλεξε στην ομιλία του να ακολουθήσει την ίδια διχαστική λογική του παρελθόντος, την ίδια πρακτική κατασκευής εχθρών για να μεταθέσει τις ευθύνες του για την κατάσταση που έχει οδηγήσει τη χώρα.
Διαπνεόμενοι από μια βαθιά καθεστωτική αντίληψη ο κ.Τσίπρας και τα στελέχη του, όχι απλώς αρνούνται οποιαδήποτε κριτική, αλλά στοχοποιούν μέσα ενημέρωσης, δημοσιογράφους και πολιτικούς αντιπάλους, για να βρουν άλλοθι για την πολιτική τους να φανατίσουν τους οπαδούς τους και να καλλιεργήσουν ένα κλίμα μισαλλοδοξίας. Δεν διστάζουν να κατηγορήσουν κοινωνικές ομάδες που εξεγείρονται από τη διάψευση των ελπίδων που οι ίδιοι δημιούργησαν είτε ως ακροδεξιούς, είτε ως υπηρέτες μεγάλων συμφερόντων.
Επιμένουν ακόμα με περισσή αλαζονεία, να αρνούνται κάθε ευθύνη για τα αδιέξοδα που βιώνει η κοινωνία και η οικονομία, να υπερηφανεύονται για την… υπερήφανη διαπραγμάτευση τους και να κατηγορούν τους ευρωπαίους και την αντιπολίτευση για την τραγική ανεπάρκεια που επέδειξαν όλο αυτόν το χρόνο. Εξακολουθούν να διαστρέφουν την πραγματικότητα υποστηρίζοντας ότι δεν επιβάρυναν τον ελληνικό λαό με νέα τεράστια χρέη, ότι για την κατάσταση των ταμείων ευθύνεται το PSI, ότι δεν φέρουν καμιά ευθύνη για την επιβολή των capital control που γονάτισαν την οικονομία.
Αντί για Πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων όπως οφείλει και όπως υποσχόταν ο κ.Τσίπρας, επιμένει να χωρίζει τους πολίτες σε δυο κατηγορίες: Τα δικά μας παιδιά, τους οπαδούς μας και τους άλλους που τολμούν να διαμαρτύρονται, να ασκούν κριτική, να διεκδικούν σεβασμό της δημοκρατίας και διασφάλιση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας.
Καμιά κυβέρνηση όμως δεν μακροημέρευσε κατασκευάζοντας εχθρούς και δαιμονοποιώντας πολιτικούς αντιπάλους και δημοσιογράφους. Μετά από έξι σχεδόν χρόνια κρίσης οι πολίτες έχουν και τη μνήμη και την εμπειρία να κρίνουν υποσχέσεις, οράματα,ελπίδες και ηθικά πλεονεκτήματα. Κανένα κυνήγι μαγισσών δεν πρόκειται να πείσει κανένα, ότι οι ευθύνες για αυτό που ζει, αυτό που βλέπει μπροστά του δεν ανήκουν σε αυτόν που κυβερνά, αλλά σε όσους του ασκούν κριτική…
ΤΟ ΒΗΜΑ
