Το επταήμερο του Διόδωρου

Βαρυχειμωνιά. Ο βοριάς που τα αρνάκια παγώνει σφυρίζει στα μπουγάζια του Αρχιπελάγους μας, ενώ ο «Νοτιάς» του Τάσου Μπουλμέτη ζεσταίνει καρδιές στις αίθουσες των κινηματογράφων. Ησαν όλοι ΣΥΡΙΖΑ εκείνη την εποχή, τη δεκαετία του 1970: ο Καραμανλής εθνικοποιούσε τον «όμιλο Ανδρεάδη», τον μεγαλύτερο επιχειρηματικό όμιλο της χώρας με τράπεζες, ξενοδοχεία, διυλιστήρια, βιομηχανία, ναυπηγεία. Το ΠαΣοΚ έτρεχε σε όλες τις τριτοκοσμικές πρωτεύουσες, από τη Βόρεια Κορέα ως τη Λιβύη, τα κομμουνιστικά κόμματα μικρά και μεγάλα έδιναν όρκους πίστεως στον Λένιν –και οι ταινίες γυρίζονταν με ψηφοφορίες για το τι πρέπει να κάνει ο σκηνοθέτης. Αλλά οι όμορφες που αγαπούσαν οι λαϊκοί αγωνιστές προτιμούσαν τα υψηλόβαθμα κομματικά στελέχη και τους πετυχημένους που υπόσχονταν καριέρες.

Μας διασκέδασε ο Μπουλμέτης με τις απομυθοποιήσεις του –και της αριστεροσύνης και της εθνικοφροσύνης. Καλύτερα να γελάμε με αυτά και να σκεπτόμαστε πως ίσως υπάρχουν και καλύτερα παρά να κλαίμε με διάφορους φιλόδοξους νεολαίους γραμματείς που συνεχίζουν να ταΐζουν ιδεολογικό κουτόχορτο τους οπαδούς ενώ ταυτόχρονα βολεύουν όλη την οικογένεια σε προνομιούχες θέσεις.

• Είχα δει και τον εγκεφαλικό «Αστακό» του Γιώργου Λάνθιμου, ημερολόγιό μου. Πήγα με χίλιες προκαταλήψεις, δεν μου αρέσουν οι καλλιτέχνες που για να αντέξουν τη μαυρίλα της ψυχής τους τη βγάζουν στα έργα τους για να τη φορτωθούμε εμείς. Αυτή την εντύπωση είχα για τον πολυβραβευμένο σκηνοθέτη, χωρίς να έχω δει κανένα έργο του, από αυτά που είχα διαβάσει έκρινα –εντελώς λάθος κρίση.

Ο «Αστακός» διαδραματίζεται σε τόπο δυστοπικό, σαν αυτούς του οργουελιανού «1984» ή του «Γενναίου Νέου Κόσμου» του Χάξλεϊ. Αλλά τα ζητήματα που θέτει ο «Αστακός» δεν είναι πολιτικά: είναι τα μεγάλα υπαρξιακά προβλήματα της μοναξιάς και του ζευγαρώματος, του έρωτα και της προδοσίας, του μίσους και της αγάπης. Προβλήματα που δεν λύνονται αλλά όταν τα δουλεύουμε εσωτερικά μπορεί ίσως κάπως να μας εξαγνίσουν.

• Ευτυχώς που υπάρχει η τέχνη λοιπόν να μας βοηθάει να αντιμετωπίσουμε την υπερπολιτικοποιημένη άθλια καθημερινότητά μας. Των τρακτέρ, των διαδηλώσεων, των καταλήψεων, των επιθέσεων σε αντιπάλους, του κυνισμού της εξουσίας, του στρουθοκαμηλισμού της αντιπολίτευσης.

Τα αιτήματα ελευθεροεπαγγελματιών και αγροτών για «διάλογο από μηδενική βάση» δεν τα καταλαβαίνω, ημερολόγιό μου –απαιτούν «μηδέν εις το πηλίκον», να μη γίνει τίποτα. Απαράδεκτο –ας υποβάλουν προτάσεις τα σωματεία τους, να μας πουν τι βλέπουν σαν λύση.

Και αυτή η κατάσταση με τους αγρότες, να τους αντιμετωπίζουν τα κόμματα σαν καθυστερημένα παιδιά ή ανοϊκούς γέροντες, πρέπει να τελειώνει. Οπως γνωρίζουν πολύ καλά να συντάσσουν αιτήσεις για επιχορηγήσεις, καιρός να μάθουν να κρατούν και λογιστικά βιβλία. Το όργιο της παραοικονομίας στην επαρχία το συντηρεί ακριβώς το ότι οι αγρότες δεν ζητούν τιμολόγια και αποδείξεις –καιρός να αρχίσουν.

Συνωμοσίες στο Νταβός

Δεν γίνεται να λέμε «μένουμε Ευρώπη» και να συντηρούμε τον ανορθολογισμό –για τούτο περιμένω από τα κόμματα του «Ναι» προτάσεις: τι έχουν να πουν ΝΔ, ΠαΣοΚ, Ποτάμι για το Ασφαλιστικό και τη φορολογία των αγροτών; Με αριθμούς. Να στύψουν το κεφάλι τους, να καθίσουν με τους τεχνοκράτες τους να μας πουν τι πρέπει να γίνει. Αλλιώς ακόμη και ο Κατρούγελως θα φαίνεται σοφός μπροστά τους.

• Σιχαινόμουν όλα τα χρόνια των μνημονίων τις διεκδικητικές κραυγές –τις σιχαίνομαι και τώρα, ημερολόγιό μου. Μακάρι να ήταν το χειρότερο από όσα έκανε ο Αλέξης Τσίπρας για να κατακτήσει το αρματολίκι των Αθηνών το ότι το 2013 έτρεχε στα μπλόκα των αγροτών και έβγαζε δημαγωγικούς λόγους πάνω σε τρακτέρ και αγροτικά.

Ο Μεγάλος Νάρκισσος όμως μας θύμισε την τραγωδία που ζήσαμε πέρυσι, τον πόλεμο που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ για πάρτη του, την «οικονομία πολέμου» που επέβαλε στραγγίζοντας κάθε ευρώ που υπήρχε διαθέσιμο για τη «μεγάλη διαπραγμάτευση».

Το ότι το Χάρβαρντ την ανακήρυξε «χειρότερη διαπραγμάτευση του 2015» αποτελεί ευφημισμό: πρόκειται για ό,τι καταστροφικότερο έχει συμβεί στη χώρα τα τελευταία 50 χρόνια, μετά την επιβολή της δικτατορίας.

• Αν κάτι πρέπει να ξεκινήσει από μηδενική βάση, αυτό είναι η πολιτική ζωή της χώρας –λήθη και αμνηστία, δεν υπάρχει άλλη λύση. Και τέλος στους πολέμους, δεν αντέχουμε πια τα κόμματα να συμπεριφέρονται σαν στρατοί που αδιαφορούν για τους αμάχους, εμάς δηλαδή, την κοινωνία των πολιτών.

Οχι άλλες μάχες, όχι άλλες δάφνες, όχι άλλους νάρκισσους, όχι στους αχθοφόρους μικρότερων ή μεγαλύτερων ονομάτων. Ναι στα τριαντάφυλλα, ναι στις παπαρούνες, ναι σε αυτούς που δεν εξαργυρώνουν αγωνιστικά ένσημα, δεν συνεχίζουν και δεν θέλουν να δημιουργήσουν δυναστείες.

• Το καλαμπούρι «it’s the implementation, stupid» που εκστόμισε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είναι στάχτη στα μάτια μας, ημερολόγιό μου, να μας δείξουν ότι λογομαχούν. Διότι διεξοδικά μάς έχουν εξηγήσει οι συριζαίοι, δεκαετίες τώρα, ότι στο Νταβός, στο Μαγικό Βουνό του Τόμας Μαν, μαζεύονται και συνωμοτούν εις βάρος των λαών οι μοχθηροί μάγοι, δυνάστες της υφηλίου.

Εκεί συντονίζουν τις ενέργειές τους για να εφαρμόσουν το «Δόγμα του Σοκ», όπως μας εξηγεί το βιβλίο που αντικατέστησε το σοφό «Ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού» σαν ευαγγέλιο της παραληρηματικής Αριστεράς για την άρση των αμαρτιών του κόσμου.

Ας διορίζει το σόι του ο Ιάσονας Σχινάς-Παπαδόπουλος· στο κάτω-κάτω, σε βάρος άλλων συριζαίων το κάνει, ας τα βρουν μεταξύ τους για το πώς θα μοιραστούν τα λάφυρα. Αλλά το να είναι ο δωροδότης αρχηγός του στο Νταβός και αυτός να παραληρεί για αγώνες ενάντια σε σκοτεινές δυνάμεις και στον νεοφιλελευθερισμό, αυτό δεν του το συγχωρώ με τίποτα.