Ο ένας χρόνος του ΣΥΡΙΖΑ

Συμπληρώνεται αύριο ένας χρόνος από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Πώς αλήθεια να αποτιμήσει κανείς τον πρώτο χρόνο αριστερής διακυβέρνησης; Για πολλούς η αίσθηση που υπάρχει είναι ότι πρόκειται για μια κυβέρνηση εγκλωβισμένη μεταξύ των πρώτων λόγων της και των εκ διαμέτρου αντίθετων πράξεών της. Είναι αιχμάλωτη αυτής της μεγάλης αντίφασης που την οδηγεί σε ταχεία φθορά. Αυτή είναι μια γενική αποτίμηση του ενός έτους κυβέρνησης του κ. Αλ. Τσίπρα. Αν όμως επιχειρήσει να δει κανείς την κυβέρνηση με βάση τα πρόσωπα που τη συγκροτούν, η κρίση γίνεται χειροπιαστή. Εχουμε και λέμε λοιπόν:

Ας ξεκινήσουμε από το προπατορικό αμάρτημα, από την επιλογή δηλαδή που έκανε ο Πρωθυπουργός να αναθέσει για επτά μήνες το νευραλγικό υπουργείο Οικονομικών στον αμφιλεγόμενο Γιάνη Βαρουφάκη. Οπως ο Γιάνης αποκάλυψε, τον βρήκε στο Τέξας ο Ν. Παππάς και τον έφερε πακέτο στον Αλ. Τσίπρα. Πρόκειται για μοιραία επιλογή. Ο ακκιζόμενος Βαρουφάκης προκάλεσε τους πάντες και τα πάντα με τις δημόσιες εμφανίσεις του, εντός και εκτός της χώρας. Διαπραγματεύθηκε κατά τρόπο απολύτως προβληματικό και βύθισε την Ελλάδα. Η ευθύνη του Πρωθυπουργού για αυτήν την πρώτη επιλογή παραμένει ασυγχώρητη, κυρίως για τους συμπολίτες μας που έφθασαν το καλοκαίρι του ’15 στα όρια του εξευτελισμού.

Κεντρικό πρόσωπο ωστόσο των επιλογών του κ. Τσίπρα είναι ο Ν. Παππάς. Το alter ego του Πρωθυπουργού, ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές. Στην ευρύτερη πιάτσα λένε ότι έχει πνιγεί στη λίμνη των υποσχέσεών του πριν ακόμη από τις εκλογές αλλά και μετά. Εχει δει τους πάντες –επιχειρηματίες, τραπεζίτες, πολιτικούς, εφοπλιστές, συνδικαλιστές, υποψήφιους επενδυτές –και έχει τάξει τα πάντα. Ορίζεται από το δόγμα ότι από το τάξιμο δεν έχει πάθει κανείς τίποτε. Εξαιτίας αυτού ακριβώς του δόγματος βρίσκεται σήμερα σε δεινή θέση. Πάνε οι διάφοροι με τους οποίους νταραβερίζεται και του ζητάνε τα ρέστα. Και αυτός πνιγμένος στις υποχρεώσεις δικαιολογείται ότι δεν είναι μόνος, ότι υπάρχουν και άλλοι, ότι δεν τα καταφέρνει, ότι πρέπει να πείσει και τους άλλους και ένα σωρό υπεκφυγές.

Από πίσω του έρχεται ο… παραγιός. Ο υπουργός Μεταφορών, Υποδομών κ.τ.λ. Χρ. Σπίρτζης, τον οποίο όλοι αντιμετωπίζουν ως το παιδί για τα θελήματα του κ. Παππά. Με αυτόν συντονίζεται. Αυτού, λένε όσοι τον γνωρίζουν από παλιά, εκτελεί τις εντολές και τις οδηγίες.

Το κοπίδι των συντάξεων

Το άλλο κεντρικό πρόσωπο είναι ο Γ. Κατρούγκαλος, ο διακεκριμένος νομομαθής που τον γνωρίσαμε μέσα από τα «κανάλια της διαπλοκής», τα οποία τον τίμησαν δεόντως. Είναι η επιτομή της διπλής γλώσσας. Από υπερασπιστής των δικαιωμάτων των δημοσίων υπαλλήλων και συνταξιούχων, κατέληξε με τη χαντζάρα στο χέρι, έγινε το μεγαλύτερο κοπίδι των συντάξεων, των επικουρικών, των εφάπαξ. Προσπαθεί να ταιριάξει τα αταίριαστα. Αποτέλεσμα; Να βγάλει στους δρόμους όλες τις κοινωνικές ομάδες.

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ι. Δραγασάκης συνεχίζει και σήμερα να ζει στη σκιά. Ο Πρωθυπουργός θέλησε να τον πάει στη Βουλή, να τον αποστρατεύσει τιμητικά, στο προεδρείο του Κοινοβουλίου. Εκείνος όμως διεκδίκησε να παραμείνει στο κέντρο της οικονομίας, κράτησε την αντιπροεδρία, πλην όμως ο ρόλος του είναι περιορισμένος. Θέλησε να έχει εποπτεία στις τράπεζες, αλλά και αυτή κουτσή. Γενικώς παραμένει κρυμμένος, είναι ένας αφανής αντιπρόεδρος.

Ενας άλλος ψιλοεξαφανισμένος είναι ο Ευκλ. Τσακαλώτος που ακολουθεί τα βήματα του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, αν και δεν τον αναγνωρίζει. Και αυτός χαμένος είναι. Το σίγουρο είναι ότι όσον αφορά την οικονομία και την ανάπτυξη δεν μπορεί να εμπνεύσει ούτε τους πολίτες ούτε τους επιχειρηματίες. Ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Γ. Χουλιαράκης βρίσκεται σε απόσταση από τον κ. Τσακαλώτο και συνομιλεί πιο πολύ με τους εταίρους παρά με τον πολιτικό προϊστάμενό του.

Τι να πει αλήθεια κανείς για τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών Τρ. Αλεξιάδη, τον υπουργό που χαμογελά ακόμη και όταν βάζει φόρους; Εφοριακός είναι. Μοιάζει περισσότερο με μανδαρίνο φορατζή παρά με πολιτικό.

Εκτεθειμένος από κάθε άποψη (ξέχασε να δηλώσει εκατομμύρια, προβληματικό «πόθεν έσχες» κ.τ.λ.) είναι ο υπουργός Ανάπτυξης Γ. Σταθάκης. Υπέρμαχος της… τεμπέλικης ανάπτυξης. Καθυστερεί αφόρητα και έφθασε στο σημείο να επαίρεται για την απορρόφηση των κοινοτικών πόρων που άλλοι οργάνωσαν. Οσα έκανε ο συμπατριώτης του Ν. Χριστοδουλάκης σε έναν μήνα δεν τα έκανε αυτός σε έναν χρόνο.

Τι να πει επίσης κανείς για τον υπουργό Ενέργειας Π. Σκουρλέτη που νομίζει ακόμη ότι είναι εκπρόσωπος του Αλ. Τσίπρα; Εχει να επιδείξει… μεγάλο έργο. Μόνο «λουκέτα» και τίποτε άλλο.

«Tρώμε πολύ ξύλο»

Η κυβερνητική εκπρόσωπος Ολγα Γεροβασίλη δυσκολεύεται. Της ζητούν να κάνει μπρίφινγκ και αυτή δεν θέλει, δεν το σηκώνει, βλέπετε, ο οργανισμός της. Η επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης πάσχει, όπως απεφάνθη και ο προπαγανδιστής της «Αυγής». «Τρώμε πολύ ξύλο» παραδέχεται.

«Τεμπέλικη ανάπτυξη»

Ο Ευ. Αποστόλου, υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, βρίσκεται σε διαρκή δοκιμασία. Και μόνο το ότι βρέθηκε αποκλεισμένος για 12 ώρες από αγρότες στην Κομοτηνή τα λέει όλα. Ορκιζόταν στην ανασυγκρότηση του παραγωγικού τομέα και δεν ξέρει πώς θα την επιτύχει. Τώρα έχει απέναντί του τον αγροτοσυνδικαλιστή Γιάννη Βάγγο και να είστε βέβαιοι ότι δεν αντέχει την επιχειρηματολογία του.

Ο υπουργός Εξωτερικών Ν. Κοτζιάς ξεκίνησε δυναμικά. Πήγε να ανοίξει μέτωπα με την Τουρκία και τα Σκόπια, ήθελε να κάνει πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, αλλά δεν του βγήκε. Αλήθεια, πού είναι εκείνα τα χαμόγελα στην Κίνα, στη Ρωσία και στο Ιράν; Υποτάχθηκε στον ευρωπαϊσμό και το χειρότερο που του συνέβη είναι ότι συνεπικουρείται στο έργο του από τον ταλαντούχο συνάδελφό μας Νίκο Ξυδάκη.

Αυτός ο υπουργός Παιδείας Ν. Φίλης που διακρίθηκε στα χρόνια της αντιπολίτευσης ως τιμητής και υβριστής παριστάνει τώρα την αγνή περιστερά διεκδικώντας συναίνεση και διάλογο. Εχει γεμίσει το υπουργείο του με συμβούλους και μετακλητούς υπαλλήλους –δεν έχουν, μου λένε, πού να κάτσουν –και ο διάλογος που προώθησε καρκινοβατεί εν μέσω συγκρούσεων διδασκόντων και διδασκομένων.

Για τον Θ. Δρίτσα, της Ναυτιλίας, δεν έχουμε πολλά να πούμε. Ο ΟΛΠ με τον οποίο πάλευε πουλήθηκε. Είναι προφανής η ήττα του. Ούτε έχουμε επίσης πολλά να πούμε για τον επί της Δικαιοσύνης Ν. Παρασκευόπουλο, γιατί φοβάμαι ότι θα μας κατηγορήσουν πως μεροληπτούμε. Τα γεγονότα πάντως στη Δικαιοσύνη, στις φυλακές κ.τ.λ. μιλούν από μόνα τους.

Αφού πέτυχε έργο λαμπρό στο Υγείας, προβιβάστηκε στο Εσωτερικών. Στόχος του Π. Κουρουμπλή είναι να εκτελέσει το μεγαλειώδες έργο της αλλαγής του εκλογικού νόμου. Για να αντιγράψει έτσι τον Ακη Τσοχατζόπουλο του 1988 που θέλησε να αποτρέψει τη συγκρότηση κυβέρνησης υπό τον Μητσοτάκη.

Για το δίδυμο της Υγείας Α. Ξανθό και Π. Πολάκη δεν έχουμε να πούμε τίποτε. Τους αφήνουμε στα χέρια του φίλου τους Πάνου Παπανικολάου από τη Νίκαια. Αρκεί η κριτική αυτού.

Αφησα τελευταίο τον Π. Καμμένο, ο οποίος συγκυβερνά με τον Αλ. Τσίπρα, όχι για κανέναν ιδιαίτερο λόγο, αλλά επειδή όσοι πίστεψαν ότι θα βάλει πλάτη στην επίλυση μεγάλων λαϊκών προβλημάτων απογοητεύθηκαν. Από γιορτή σε γιορτή και από πανηγύρι σε πανηγύρι πάει τιμώντας διαφόρους και δίνοντας αναμνηστικές πλακέτες. Σε αυτό έχει διακριθεί.