«Ο Καλίγια βγάζει ένα τσιγάρο από το πακέτο με το στόμα του. Οταν έλουσε το σώμα του με βενζίνη και αυτοπυρπολήθηκε, το μεγαλύτερο μέρος του δεξιού χεριού του κάηκε από τις φλόγες και το μόνο που απομένει είναι ένα άκαμπτο κούτσουρο χωρίς δάχτυλα. Εχει ακόμα τέσσερα δάχτυλα στο αριστερό χέρι, αλλά και αυτά είναι καμένα και παραμορφωμένα. Ενας σκούφος προστατεύει το κεφάλι του, όπου τα μαλλιά έχουν καεί. Αλλά το παραμορφωμένο πρόσωπό του, αυτό πώς θα μπορούσε να το κρύψει;
Ο Καλίγια παίρνει χάπια για να κοιμηθεί. Δεν πρέπει να καπνίζει, γιατί οι φλόγες και η αιθάλη έχουν προκαλέσει σοβαρή ζημιά στους πνεύμονες και την τραχεία του. Αλλά καπνίζει σαν να προσπαθεί να καταστρέψει αυτό που έχει γίνει: ένας άνδρας που προκαλεί φόβο στα παιδιά, φυλακισμένος στο ίδιο του το σώμα. «Μακάρι να μπορούσα να πεθάνω», λέει ο Καλίγια.
Τα πάντα καίνε, μέσα του και έξω. Τα πάντα πονάνε, το σώμα και η ψυχή του, γιατί κατηγορεί τον εαυτό του: για την καταστροφή της οικογένειάς του, για τον θάνατο του αδελφού του και αρκετών φίλων, και ναι, κατηγορεί τον εαυτό του και για την Αραβική Ανοιξη, την εξέγερση που ξεκίνησε στην Τυνησία πριν από πέντε χρόνια και από τότε έχει μετατραπεί σε τραγωδία. Δύο άνδρες την πυροδότησαν. Ο κόσμος θυμάται τον έναν, τον μικροπωλητή φρούτων Μοχάμεντ Μπουαζίζι. Ο άλλος ήταν ο Χόσνι Καλίγια.
Οι πράξεις της απελπισίας τους σύντομα μετατράπηκαν σε έναν πολιτικό τυφώνα, που σάρωσε τις μεσογειακές ακτές της Αφρικής μέχρι τα τουρκικά σύνορα. Δικτάτορες ανατράπηκαν, νέοι κυβερνήτες ανέβηκαν στην εξουσία και ισλαμιστές τρομοκράτες εξαπλώθηκαν σε ολόκληρη την περιοχή. Χώρες κατέρρευσαν και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, και εξακολουθούν να πεθαίνουν, σε εμφύλιους πολέμους στη Συρία, τη Λιβύη και την Υεμένη. Οι παραφυάδες αυτής της θύελλας έχουν φτάσει και στην Ευρώπη, με το ρεύμα των προσφύγων και τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι και την Κωνσταντινούπολη.
Και για ποιό λόγο; «Ηταν όλα ένα λάθος», λέει ο Καλίγια. «Τότε δεν ήξερα τι θα συμβεί. Τώρα δεν πιστεύω πια στην επανάσταση».
Η Τυνησία είναι βέβαια σε καλύτερη κατάσταση από τις άλλες χώρες της Αραβικής Ανοιξης και εξακολουθεί να θεωρείται μια λάμψη ελπίδας μέσα στην αραβική καταστροφή. Τουλάχιστον οι Τυνήσιοι ψήφισαν αντί να αρχίσουν να σκοτώνουν ο ένας τον άλλον. Αλλά η ειρήνη είναι εύθραυστη. Υπάρχει υψηλή ανεργία, ιδίως μεταξύ των νέων, και πολλές χιλιάδες Τυνήσιοι πολεμάνε στις τάξεις του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία, το Ιράκ και την Λιβύη».
