Το κελί 33, το τσιφτετέλι και ο κ. Πανούσης

«Το τσιφτετέλι είναι γυναικείος χορός αλλά εγώ τον χορεύω μια χαρά» σπεύδει να εξηγήσει ο Γιάννης Πανούσης (φωτογραφία) μετά το τσιφτετέλι-σόου που έδωσε στη χοροεσπερίδα της Αστυνομίας. Τον ρώτησα πού έμαθε να το χορεύει και ιδού τι απάντησε: «Στη φυλακή! Τον έμαθα στο κελί 33 και μου τον δίδαξε μια Ρομά η οποία είχε σκοτώσει τον άντρα της με κατσαβίδι. Μου είπε ότι το τσιφτετέλι χορεύεται από τη μέση και κάτω, μου έδειξε πώς να σπάω τη μέση μου και πώς να κουνώ τους γοφούς μου, μου έδειξε τα πάντα και κάναμε μαζί πρόβες». Στο ερώτημα τι γύρευε ο κ. Πανούσης στις φυλακές, η απάντηση ήταν: «Εκανα κάποια σεμινάρια τότε στους φυλακισμένους και έπεσα πάνω στη Ρομά».

Και ενώ οι πάντες (τηλεοπτικά συνεργεία, δημοσιογράφοι, αστυνομικοί, περίεργοι) περίμεναν την έλευση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην πρώτη του επίσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου και την (πολυσυζητημένη) συνάντησή του με τον Αλ. Τσίπρα, εμφανίζεται μια γυναίκα, γνωστή ακτιβίστρια. Ουδείς της έδωσε σημασία. Ούτε καν μπήκε κανείς στον κόπο να διαβάσει τι έγραφε στην μπλούζα της: «Παριστάνετε τους κόκορες αλλά είστε κότες». Αυτό έγραφε. Με γρήγορα βήματα πλησίασε την καγκελόπορτα του Μεγάρου Μαξίμου και πέταξε μέσα μία λευκή κότα. Την κότα τη βάφτισε…«Αλέξη». Οταν την πετούσε στο προαύλιο, είπε: «Μπες μέσα, Αλέξη…».

Τι απέγινε όμως η κότα; Απευθύνθηκα σε κυβερνητικές πηγές να μου πουν την τύχη της, αλλά ουδείς θέλησε να δώσει συνέχεια, πλην βεβαίως της πολυτάλαντης κυβερνητικής εκπροσώπου Ολγας Γεροβασίλη: «Υπάρχουν δύο εκδοχές. Είτε θα την κάνουμε σούπα και θα καλέσει ο Τσίπρας τον Μητσοτάκη να φάνε μαζί, είτε θα της χορηγήσουμε πολιτικό άσυλο κάνοντάς της και ένα σπιτάκι για να γίνει η μασκότ μας». Εκείνο όμως που γνωρίζω είναι ότι η φρουρά του Μαξίμου ως αργά το απόγευμα έψαχνε να βρει την άσπρη κότα. Και δεν την έβρισκε πουθενά. Βρήκε όμως αυτή που την πέταξε. Κατά κυβερνητικές πηγές πρόκειται για την Αυγή Βουτσινά η οποία έχει κάποια προηγούμενα με τον κ. Τσίπρα. Ηταν η επισκέπτρια που από τα θεωρεία της Βουλής διέκοψε τον Πρωθυπουργό κατά την ομιλία του στην Ολομέλεια για το πολυνομοσχέδιο. Σηκώθηκε τότε όρθια και φώναξε: «Ο ελληνικός λαός, κύριε Τσίπρα, ψήφισε «Οχι» στο δημοψήφισμα».

Η ιστορία που θα σας περιγράψω συνέβη το περασμένο Σάββατο σε ένα από τα γνωστά νυχτερινά κέντρα, όταν ένα από τα πρωτοκλασάτα στελέχη (πιο πρωτοκλασάτο δεν γίνεται) αποφάσισε να πάει εκεί, μετά συζύγου, για να τιμήσει την ονομαστική εορτή στενού συνεργάτη του. Ηταν η ημέρα που στην Αθήνα έγιναν οι μαζικές διαδηλώσεις για το Ασφαλιστικό (με μαζική αμφισβήτηση της κυβερνητικής πολιτικής) και ο περί ου ο λόγος πολιτικός ήθελε πάση θυσία να μη γίνει αντιληπτός. Ετσι έστειλε στο «μαγαζί» πρώτα έναν εκ των φρουρών του, ο οποίος είπε στον εορτάζοντα να απομακρύνει πάραυτα κάθε λουλούδι από το τραπέζι (ήταν πρώτο τραπέζι πίστα). Και αφού έγινε αυτό, εισήλθε (αθόρυβα, όπως το πάτημα της γάτας) ο πολιτικός. Ξαφνικά κάποιος τού λέει ότι σε ένα από τα παραδίπλα τραπέζια διασκέδαζε γνωστός επιχειρηματίας με την παρέα του. Μόλις το επιβεβαίωσε ο πολιτικός, κάλεσε κοντά του έναν από τους σερβιτόρους και του λέει: «Σε αυτό το τραπέζι δεν δεχόμαστε ούτε λουλούδια ούτε ποτά για κέρασμα. Το κατάλαβες;». Ετσι και έγινε. Διασκέδασε με τον Γ. Μαργαρίτη και τη Ραλλία Χρηστίδου χωρίς λουλούδια και με τον φόβο μήπως κανείς σηκώσει το κινητό του και τον φωτογραφίσει.

Ας υποθέσουμε ότι ζούμε σε μια φανταστική χώρα (όχι κατ’ ανάγκη την Ελλάδα), όπου ένας/μία πολιτικός που είχε και στο παρελθόν οικονομικά προβλήματα ζητούσε από τον αρχηγό του κόμματός του/της να τον/την υπουργοποιήσει, ώστε, όπως του έλεγε, να λύσει μερικά από τα προβλήματά του/της που ήταν και κατεπείγοντα. Τι να κάνει ο αρχηγός; Ο/η πολιτικός έφερνε ψήφους, βγήκε με σχετική ευκολία στην εκλογική περιφέρειά του/της και ο αρχηγός τον/την έκανε υπουργό. Ελα όμως που ο/η πολιτικός ως τότε ασκούσε και ένα άλλο επάγγελμα, έτσι για να έχει, όπως έλεγε, ένα χαρτζιλίκι. Οντως ένα χαρτζιλίκι, όπως θα δούμε παρακάτω, πλην όμως λαθραίο και αφορολόγητο. Τι ακριβώς έκανε; Εφερνε ρούχα, παπούτσια, μαντίλια, πουκάμισα από το εξωτερικό και τα πουλούσε σε τιμή ευκαιρίας σε συναδέλφους του/της πολιτικούς. Να σκεφθείτε ότι ένα μαρκάτο σακάκι το πουλούσε περί τα 80 ευρώ (και με δόσεις, παρακαλώ), μία μπλούζα κάπου 50 ευρώ και οι πάντες έμεναν ευχαριστημένοι. Και ο/η υπουργός, επειδή η επιχείρηση που είχε στήσει πήγαινε καλά, αλλά και οι πολιτικοί στη Βουλή, που έβρισκαν σε τιμή ευκαιρίας επώνυμα προϊόντα. Αν όλα αυτά συνέβαιναν σε μια πολιτισμένη χώρα, η επιχείρηση «φέρνουμε ρούχα από το εξωτερικό και τα πουλάμε σε τιμή ευκαιρίας» σίγουρα δεν θα διεξαγόταν ντάλα μεσημέρι στο Κοινοβούλιο και σίγουρα θα κινούσε την περιέργεια των λεγόμενων οικονομικών «ράμπο». Αλλά είπαμε, πρόκειται για φανταστική χώρα, όχι κατ’ ανάγκη για την Ελλάδα. Ή μήπως όχι;