Βαθμολογία:5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη, _: χωρίς άποψη
—————————————-
Βυθισμένος μέσα στη γλυκιά νοσταλγία, ο «Νοτιάς» (Ελλάδα, 2016) του Τάσου Μπουλμέτη μάς μεταφέρει ανάλαφρα σε περασμένες εποχές και ξεχασμένα ήθη, τότε που ο ίδιος ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος της μεγάλωνε και ωρίμαζε σε μια Αθήνα πολύ διαφορετική από τη σημερινή. Η δραματουργία μοιράζεται σε δύο περιόδους: την αυγή της χούντας των Συνταγματαρχών (η ιστορία αρχίζει τον Δεκέμβριο του 1967) και την πρώτη περίοδο της Μεταπολίτευσης (χειμώνας 1975).
Στο πρώτο (και καλύτερο) μέρος παρακολουθούμε πώς ένα παιδί με φαντασία (Φοίβος Ταραμπίκος) προσπαθεί να κινηθεί μέσα σε ένα περιβάλλον που δεν του ταιριάζει πλήρως. «Διαβάζει» με τον δικό του τρόπο την Ιστορία, φτιάχνει τους δικούς του μύθους, τους αντιστρέφει, τους καταστρέφει, τους «ξαναγράφει». «Τα γομάρια του ελληνικού στρατού τα νίκησαν οι Τούρκοι» τον ακούμε να λέει με τη φαντασία του, την ώρα που ο Μπουλμέτης «παίζει» αρκετά με τη σύγχρονη ψηφιακή τεχνολογία φτιάχνοντας παραμύθια από την αρχαιότητα μέσα στον μύθο που αφηγείται.
Η διαολεμένη φαντασία του παιδιού προβληματίζει τους γονείς του (Ταξιάρχης Χάνος – Μαρία Καλλιμάνη) που και αυτοί όμως ζουν τους δικούς τους μύθους, ιδιαίτερα ο πατέρας που έχει φτιάξει μια ολότελα δική του πραγματικότητα, κάτι σε σχέση με μια βαλίτσα του Αριστοτέλη Ωνάση (ο πατέρας εμπορεύεται βαλίτσες σε παραδοσιακό κατάστημα στην Ομόνοια). O μόνος άνθρωπος που δείχνει να καταλαβαίνει το παιδί είναι μια καφετζού –ένα αξιόλογο comeback στο σινεμά της Ζωζώς Σαπουντζάκη (από τις μικρές εκπλήξεις της ταινίας).
Το παιδί μεγαλώνει (αποκτά τη μορφή του Γιάννη Νιάρου –φτυστός ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ), πηγαίνει στο Πολυτεχνείο και ο σκοτεινός θάλαμος του φωτογράφου (Θέμης Πάνου) δίπλα στο μαγαζί του πατέρα του θα γίνει το καταφύγιό του. Η καφετζού προέβλεψε τη λύση στο «σκοτεινό δωμάτιο» και ο φωτογράφος θα γίνει ο μέντοράς του. Σε όλα.
Αρτιότατη σε κάθε τεχνικό τομέα (σκηνογραφία, κοστούμια, κομμώσεις, φωτογραφία) η ταινία κυλά ευχάριστα, χωρίς κλυδωνισμούς, χωρίς «αγκάθια» και με την κάπως παιδική αφήγηση του Νιάρου (ενίοτε κουράζει γιατί το ηχόχρωμά της παραμένει ως το τέλος παιδικό). Ενα γενικότερο πρόβλημα της ταινίας πάντως, είναι αυτή ακριβώς η παρουσία του πρωταγωνιστή της, ένας παρατηρητής περισσότερο (ακόμη και στις ερωτικές σχέσεις του) που δείχνει απολύτως ακινητοποιημένος.
Το δεύτερο μέρος του «Νοτιά», που υποτίθεται ότι είναι και το σημαντικότερο, διακρίνεται κυρίως για τις έξυπνες στιγμές του, όχι ως σύνολο. Ξεχωρίζω τη σκηνή των αποκαλύψεων στο τραπέζι της οικογένειας, τις σκηνές του Πολυτεχνείου όπου οι φοιτητές βάζουν μετά μανίας τα πάντα σε ψηφοφορία και σε επίπεδο οπτικών εφέ τις σκηνές όπου ο Μπουλμέτης ενσωματώνει τη μυθοπλασία σε αυθεντικά ντοκουμέντα (όπως η πτώση του Τείχους του Βερολίνου).
Βαθμολογία: 3
ΑΘΗΝΑ: CINERAMA – ODEON MAΡOΥΣI – ODEON STARCITY – STER IΛION –ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – ΑΕΛΛΩ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΑΙΓΛΗ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΚΑΛΛΙΘΕΑ – ΒΑΡΚΙΖΑ – ΔΑΝΑΟΣ – ΔΙΑΝΑ – ΕΛΛΗ – ΚΗΦΙΣΙΑ – ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ – ΝΑΝΑ – ΟΝΑΡ – ΟΝΕΙΡΟ ΡΕΝΤΗ – ΟΣΚΑΡ – ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΣ – ΣΙΝΕ ΑΝΟΙΞΙΣ – ΣΙΝΕΑΚ – ΣΟΦΙΑ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ – ΣΠΟΡΤΙΓΚ – ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ –ΤΡΙΑΝΟΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: VILLAGE COSMOS – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ- STER MAKEΔONIA – CINEMA ONE- ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ –ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ
—————————————-
ΕΠΙΣΗΣ ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ
«Δεσμοί αίματος» (Rams, Ισλανδία, 2015) του Γκρίμουρ Χακόναρσον.
Σε κάποιο απομονωμένο χωριό της Ισλανδίας δύο ηλικιωμένα αδέλφια (Σίγκουρντουρ Σιγκουργιόνσον, Θεοντόρ Γιούλιουσον), γείτονες και κτηνοτρόφοι που για κάποιον λόγο δεν μιλιούνται εδώ και δεκαετίες, έρχονται και πάλι κοντά ο ένας με τον άλλο όταν τα πολύτιμα πρόβατά τους –μια σπάνια ράτσα και ο μόνος οικονομικός πόρος τους –μολύνονται από μια θανατηφόρα ασθένεια και πρέπει να θανατωθούν.
Να μια μικρή αλλά συγκινητική ταινία που προβάλλει την αυθεντικότητα των δεσμών ανθρώπων – ζώων αλλά και των ανθρώπων μεταξύ τους λόγω των ζώων. Δεν είναι σπουδαίο σινεμά, σου γεμίζει όμως την καρδιά με την απλότητα και τη μελαγχολία του. Κέρδισε το βραβείο του τμήματος «Ενα Κάποιο Βλέμμα» στο τελευταίο Φεστιβάλ Καννών.
Βαθμολογία: 2 1/2
ΑΘΗΝΑ: ΠΤΙ ΠΑΛΑΙ – ΑΣΤΥ
————————————
«Το μυστικό στα μάτια τους» («The secret in their eyes, HΠA, 2015) του Μπίλι Ρέι.
Οσοι ενθουσιάστηκαν με την αργεντίνικη ταινία «Το μυστικό στα μάτια της» του Χουάν Χοσέ Καμπανέλα (βραβείο Οσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας 2010), μάλλον θα απογοητευθούν από το παραλλαγμένο αμερικανικό ριμέικ της. Η υπόθεση δολοφονίας της κόρης μιας αστυνομικού έχει στοιχειώσει εφ’ όρου ζωής τον συνάδελφό της που νομίζει ότι έχει βρει τον ένοχο πολλά χρόνια μετά τον φόνο. Στην προσπάθειά του να πείσει για τα αποτελέσματα των ερευνών του, έρχεται αντιμέτωπος με την πικρή αλήθεια αναζοπυρώνοντας τον έρωτά του με μια εισαγγελέα, εμπλεγμένη στην ίδια υπόθεση. Προσωπικά δεν μπόρεσα να καταλάβω για ποιον λόγο γυρίστηκε αυτή η αμερικανική παραλλαγή, παρά το γεγονός ότι πρωταγωνιστούν ηθοποιοί της αξίας της Νικόλ Κίντμαν, της Τζούλια Ρόμπερτς και του Τσιουέτελ Ετζιόφορ (μάλλον αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος). Το αποτέλεσμα είναι επίπεδο, άνευρο και χωρίς ίχνος από την αθόρυβη, μυστικιστική γοητεία του πρωτότυπου. Η ταινία παρακολουθείται απλώς σαν ένα καλοφτιαγμένο (και χιλιοειπωμένο) detective story.
Βαθμολογία: 2
ΑΘΗΝΑ: ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – ODEON STARCITY –EMΠΑΣΥ – STER IΛION – ΑΒΑΝΑ – ΓΑΛΑΞΙΑΣ – ΣΠΟΡΤΙΓΚ – ΙΛΙΟΝ –ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΝΑΝΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: VILLAGE COSMOS – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ- STER MAKEΔONIA – CINEMA ONE – ΤΖΩΝ ΚΑΣΣΑΒΕΤΗΣ
