Μπαίνει ο Αθηναίος σε ταξί και ζητεί να κατευθυνθεί στο Γκάζι. Λίγες γκαζιές αργότερα, ο οδηγός, κοιτώντας με νόημα μέσα από τον καθρέφτη, αποκαλύπτει: «Ξέρεις για το Γκάζι, έτσι δεν είναι, φίλε; Τα μισά ακίνητα είναι του Λαλιώτη. Γι’ αυτό ανέβηκε η περιοχή, έφτιαξε το μετρό ανάμεσα στις δικές του πολυκατοικίες. Μου το είπε ο κουμπάρος μου που έχει μια εξαδέλφη, τηλεφωνήτρια στο ΠαΣοΚ». Η ίδια συζήτηση μπορεί να γίνει στον Αγιο Παντελεήμονα, με περιπτερά που θα λέει ότι ο Κώστας Λαλιώτης έριξε τους μετανάστες στην περιοχή ώστε να αγοράσει τα πάντα κοψοχρονιά. Τώρα τελευταία, ο τσιφλικάς των Αθηνών αγοράζει και τα Εξάρχεια. Οι αναρχικοί είναι υπάλληλοί του και υποβαθμίζουν επίτηδες τη γειτονιά.
Ο Κώστας Λαλιώτης πρόσφατα δέχτηκε επίθεση στο σπίτι του. Πρόκειται για ενοικιαζόμενο διαμέρισμα 120 τ.μ. στον περιφερειακό του Λυκαβηττού, όπου ο πολιτικός ζει επί 30 χρόνια. Αγνωστοι έβαλαν γκαζάκια στην είσοδο της πολυκατοικίας. Στην προκήρυξη υπέγραφαν ως «Πυρήνας Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος / Ατυπη Αναρχική Ομοσπονδία (FAI-IRF)» και αναφέρονται στην απληστία του πρώην υπουργού. Ουσιαστικά αναφέρονται στη φήμη της απληστίας σύμφωνα με την οποία, εκτός από ολόκληρες γειτονιές, ο Λαλιώτης είναι ιδιοκτήτης της αλυσίδας Zara στην Ελλάδα και πηγαίνει κάθε χρόνο σε εξωτικούς προορισμούς όπου ξοδεύει περισσότερα από 50.000 ευρώ ημερησίως, τρώγοντας φύλλα χρυσού πασπαλισμένα με σκόνη από ρουμπίνια.
Θα αναρωτηθεί κανείς «Τι μας νοιάζει εμάς τι λέει ο πασαένας για τον Λαλιώτη;». Μας νοιάζει. Είναι ηθικό πρόβλημα πρώτης γραμμής. Δεν μπορεί ο καθένας να διαδίδει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι, δεν μπορεί να αναπαράγει μέσω Διαδικτύου ιστορίες αγοραπωλησιών, δεν μπορεί να δημοσιεύει ανεξέλεγκτα αστικούς μύθους. Τα βλαμμένα που έβαλαν τα γκαζάκια δεν μπήκαν στον κόπο να ερευνήσουν ώστε να τεκμηριώσουν τις κατηγορίες τους. Ούτε σε αυτήν την περίπτωση θα δικαιούνταν να τιμωρήσουν, όμως τώρα συζητάμε για τη διάδοση φαντασιοκοπημάτων.
Οι φήμες σχετικά με τον Κώστα Λαλιώτη έχουν κριθεί στα δικαστήρια. Το αναφέρει σε κείμενό του με αφορμή την επίθεση: «Σε κάθε απόπειρα σπίλωσης και συκοφάντησής μου από ορισμένα ΜΜΕ, προσέφυγα αρκετές φορές στη Δικαιοσύνη και δικαιώθηκα απολύτως, πάντα και πανηγυρικά. Οι δικαστικές καταδίκες των συκοφαντών, από τη λαθρόβια εφημερίδα «Το Oνομα» έως την έγκυρη «The Wall Street Journal», ήταν πάντα ομόφωνες».
Θα μπορούσαμε να υπερασπιστούμε τον Κώστα Λαλιώτη λέγοντας ότι η σύζυγός του είναι διακεκριμένη ψυχίατρος και οι συνάδελφοί της, του ιδίου βεληνεκούς, έχουν μεγάλη οικονομική επιφάνεια. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ως ενδεικτικό τον σεμνό γάμο της κόρης τους, σε ταβέρνα στο χωριό, στα Δολιανά. Εν τούτοις, δεν έχει νόημα ούτε να φτιάξουμε κατάλογο δαπανών ούτε να ανασύρουμε τα Ε9. Υπάρχουν δικαστικές αποφάσεις. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να γίνουμε πιο απαιτητικοί, ως αναγνώστες, ως συνομιλητές, ως πολίτες. Να απαιτούμε τεκμήρια κάθε φορά που κάποιος διατυπώνει γενικές κατηγορίες. Εφαρμόζεται σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής. Δηλαδή, όταν κάποιος λέει «ο συνάδελφός σου τα παίρνει» να επιμένουμε στην επιβεβαίωση της πληροφορίας, αντί να σπεύδουμε να τη μεταφέρουμε και σε άλλους.
Υπάρχει και άλλη, πιο σκοτεινή διάσταση. Οι φημολογίες είναι καλλιεργήσιμο είδος. Οποιος έχει πρόσβαση σε ιστοσελίδες ενημέρωσης, όποιος έχει χρόνο για αναρίθμητα σχόλια κάτω από άρθρα, όποιος έχει γνωριμίες σε ρυπαρές ή αστικές φυλλάδες μπορεί κάλλιστα να αφηγηθεί και να διακινήσει μια ιστορία με συγκεκριμένο στόχο. Να αναρωτιόμαστε. Ποιον εξυπηρετούσαν τα δημοσιεύματα στην εφημερίδα του Μάκη Ψωμιάδη εναντίον του Λαλιώτη; Ποιον εξυπηρετεί η συκοφάντηση ενός προσώπου; Συνήθως εκεί βρίσκεται η απάντηση του ερωτήματος «Γιατί λοιδορούν τον τάδε;».
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2015
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
