Πόση κοροϊδία, πόση παραποίηση της πραγματικότητας μπορούμε να αντέξουμε ακόμα; Είναι δυνατόν, ύστερα από έξι χρόνια κρίσης, να θεωρούν ότι κυβερνούν, ψευδόμενοι ασύστολα, μεταθέτοντας συνεχώς τις ευθύνες τους και εξαπολύοντας κατηγορίες κατά πάντων και πασών; Κι όμως, οι ένοικοι του Μαξίμου και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να πιστεύουν ότι ως αυθεντικοί εκπρόσωποι της άσπιλης και αμόλυντης Αριστεράς έχουν απεριόριστα όρια ανοχής για να συνεχίσουν τις επικίνδυνες ακροβασίες τους.
Αφήνουμε στην άκρη τις –τζιχαντιστικής νοοτροπίας –κραυγές για τα σκυλιά που γαβγίζουν, τους υπουργούς που ψηφίζουν νόμους για να μην τους εφαρμόσουν, ή αυτούς που κατηγορούν οψίμως την αντιπολίτευση γιατί καθυστερούσε να εφαρμόσει το Μνημόνιο. Ας σταθούμε μόνο στο μείζον θέμα του Ασφαλιστικού που αφορά τις παρούσες αλλά και τις επόμενες γενιές αλλά θα κρίνει εν πολλοίς και το μέλλον της ίδιας της κυβέρνησης όπως φαίνεται.
Αυτό που παρακολουθούμε είναι μια μίζερη και προσχηματική αντιμετώπιση με βασικό στόχο πώς θα μεταφέρουν τις ευθύνες τους στους άλλους. Κοροϊδεύουν εν γνώσει τους την κοινωνία καταγγέλλοντας διαρκώς ότι η ευθύνη για το σημερινό αδιέξοδο οφείλεται στο PSI. Δηλαδή στα 12 δισ. που «χάθηκαν» από τα αποθεματικά των Ταμείων. Παραποιούν συστηματικά την πραγματικότητα γιατί δεν αντέχουν ή δεν θέλουν να πουν την αλήθεια στον κόσμο.
Γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι τα τελευταία 15 χρόνια για τα οποία υπάρχουν αναλυτικά στοιχεία ο προϋπολογισμός συνεισέφερε 201 δισ. (!) ως ενισχύσεις και κρατική συμμετοχή στα ασφαλιστικά ταμεία. Παραπάνω δηλαδή από το μισό του δημόσιου χρέους αντιστοιχεί σε συνεισφορές στα Ταμεία. Μόνο τα χρόνια της κρίσης –2009-2015 –σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών οι επιχορηγήσεις έφτασαν τα 101 δισ. Ποια 12 δισ. δηλαδή και… κόκκινα άλογα.
Αντί δηλαδή η κυβέρνηση να ομολογήσει ότι το πρόβλημα του Ασφαλιστικού χρειάζεται δραστικές παρεμβάσεις, που την υπερβαίνουν, αφού αναγκαστικά θα θιγούν κεκτημένα δικαιώματα τα οποία είχαν δημιουργηθεί σε εποχές παχιών αγελάδων και χρειάζεται ουσιαστική συνεννόηση και συναίνεση για να αντιμετωπιστεί, δημιουργεί κλίμα πολεμικής σύγκρουσης.
Αντί να πει την αλήθεια στους πολίτες, βάζει πάλι στο τραπέζι κόκκινες γραμμές, για μη περικοπή συντάξεων, που ξέρει ότι δεν αντέχουν, υπονομεύοντας προκαταβολικά και τη διαπραγμάτευση και τη λύση. Λες και δεν ξέρουν το μάθημα και το πάθημα με τον νόμο Γιαννίτση, που οδήγησε στην ακύρωση μιας σχετικά ήπιας μεταρρύθμισης, το κόστος της οποίας πληρώνουμε πολλαπλάσιο σήμερα. Αλλά ποιος νοιάζεται για το κόστος που θα φορτώσουμε στις επόμενες γενιές επειδή αδυνατούμε να αντιληφθούμε και να συνεννοηθούμε για τα αυτονόητα…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
