11 ερωτήσεις στον Κώστα Γιαννόπουλο

To Xαμόγελο του Παιδιού κλείνει εφέτος είκοσι χρόνια. Αισθάνεστε ικανοποιημένος; «Οχι. Κάθε μέρα αρνούμαστε ένα φιλί ζωής σε κάποια παιδιά, καθώς έχουν γεμίσει οι χώροι μας. Σκέφτομαι, με ποιο δικαίωμα λέμε «όχι» στη ζωή αυτών των παιδιών;».

Ποιες είναι οι δράσεις σας; «Δημιουργήσαμε έναν οργανισμό που ασχολείται επί 24ώρου βάσεως με την προστασία των παιδιών. Οι δράσεις μας είναι πολλές, ενδεικτικά αναφέρω την Εθνική τηλεφωνική γραμμή για τα παιδιά SOS 1056, την Ευρωπαϊκή γραμμή 116000 για τα εξαφανισμένα παιδιά και το Αmber Alert Hellas. Ταυτόχρονα, στηρίζουμε παιδιά με προβλήματα υγείας στα νοσοκομεία, παρέχουμε Κινητές Ιατρικές Μονάδες στο ΕΚΑΒ, δημιουργήσαμε το Σπίτι του Παιδιού για την ψυχοκοινωνική αποκατάσταση παιδιών-θυμάτων κακοποίησης αλλά και έντεκα σπίτια μόνιμης διαβίωσης».

Πώς είναι η ζωή των παιδιών σε αυτά τα σπίτια;
«Τα σπίτια μας βρίσκονται μέσα στον κοινωνικό ιστό. Λειτουργούν σαν μια πολύτεκνη οικογένεια. Δίπλα στα παιδιά βρίσκεται μια πολυεπιστημονική ομάδα: κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι, παιδαγωγοί, εκπαιδευτικοί, νοσηλευτές, γιατροί, εθελοντές».

Ακούμε ιστορίες για κακοποίηση παιδιών μέσα σε χώρους φιλοξενίας. Είστε σίγουρος ότι αυτό δεν συμβαίνει στο Χαμόγελο του Παιδιού; «Η κακοποίηση είναι πιθανή οπουδήποτε. Εχουμε τον πήχη ψηλά. Υπήρξε μια κυρία που πήγε να βάλει πιπέρι στο στόμα ενός παιδιού. Ενημερώθηκακαι την έστειλα στο δικαστήριο, ασχέτως αν η πρόεδρος την αθώωσε. Ο μηχανισμός είναι πολύ δυνατός, δεν υπάρχουν κενά και η ομάδα του σπιτιού εποπτεύεται και εξωτερικά. Αν υπάρξει πρόβλημα, θα το μάθουμε».

Η ιδέα της δημιουργίας του Χαμόγελου ανήκει στον γιο σας, τον Ανδρέα, ο οποίος χάθηκε στα δέκα του χρόνια από καρκίνο… «Τον Ανδρέα τον ενοχλούσε η αδικία. Εβλεπε τα παιδιά στα φανάρια. Μου ζήτησε να τηλεφωνήσω στον τότε υπουργό Δημόσιας Τάξης, Στέλιο Παπαθεμελή. Προς τιμήν του, βγήκε στο τηλέφωνο και απάντησε ότι δυστυχώς
δεν υπήρχαν δυνατότητες. Ο Ανδρέας απογοητεύτηκε και έγραψε στο ημερολόγιό του «Αφήστε τα λόγια και κάντε ό,τι μπορείτε». Εγινε η εκπομπή στον ΑΝΤ1. Σταμάτησε να πονά για τρεις ημέρες, όταν είδε την ανταπόκριση».

O δρόμος ήταν δύσκολος; «Πολύ. Βρέθηκαν δίπλα μας άνθρωποι που τους ενδιέφερε μόνο να κάνουν δημόσιες σχέσεις γύρω από την τελευταία επιθυμία ενός παιδιού. Τους πέταξα έξω και ανέλαβα εγώ την επικοινωνία. Λειτούργησε θετικά για το Χαμόγελο, αλλά καταστροφικά για εμένα».

Δηλαδή; «Ελεγαν ότι χρησιμοποίησα τον θάνατο του παιδιού μου για να προβληθώ, για να βγάλω χρήματα. Ανθρωποι από τον χώρο της φιλανθρωπίας, της «ΜΚΟκρατίας», ενοχλήθηκαν επειδή είχαμε άλλη φιλοσοφία: να είμαστε δίπλα στα παιδιά και όχι στα γραφεία».

Το κράτος δεν θα έπρεπε να κάνει τη δουλειά σας;
«Πιστεύουμε στους θεσμούς περισσότερο από το ίδιο το κράτος και έτσι φτιάξαμε ένα σχέδιο δράσης οριζόντιας δικτύωσης των φορέων, δημοσίων και ιδιωτικών, για την παιδική προστασία. Η πρότασή μας είναι να οργανωθεί το κράτος και όχι να το καλύπτει ο οποιοσδήποτε».

Το κράτος σάς βοηθά; «Λαμβάνουμε ψίχουλα, 100.000 ευρώ, ως κρατική επιχορήγηση, ενώ ο προϋπολογισμός μας αγγίζει τα 13 εκατομμύρια. Μας στηρίζει ο κόσμος με τα δύο και πέντε ευρώ και τις προσφορές σε είδος. Καλούμαστε να πληρώσουμε ΕΝΦΙΑ 43.000 ευρώ. Πέρυσι, η σημερινή κυβέρνηση, τότε αντιπολίτευση, διαμαρτυρόταν. Σήμερα…».

Οταν λαμβάνετε καταγγελίες, πόσο γρήγορη είναι η αντίδραση; «Στέλνουμε την αναφοράστον εισαγγελέα και από εκεί και πέρα η πρόνοια και η Αστυνομία πρέπει να κάνουν έρευνα. Παιδιά έχουν σωθεί επειδή ο κοινωνικός λειτουργός έκανε σωστά τη δουλειά του. Αλλα ήταν άτυχα. Στην Αχαΐα βρέθηκε ένα παιδί πεθαμένο σε ψυγείο, ενώ υπήρχαν πέντε καταγγελίες. Φοβούνταν να πλησιάσουν γιατί τους έβγαζαν καραμπίνες».

Συνεχώς ακούμε για περιστατικά παιδεραστίας. Εχει γίνει η κοινωνία πιο άγρια; «Αυτά υπήρχαν πάντα, απλώς οι παιδόφιλοι είναι πιο καλά δικτυωμένοι σήμερα. Υστερα, νομίζω ότι πέφτουν στα μαλακά. Για να αποσυμφορήσουν τις φυλακές έβγαλαν και αυτούς έξω».

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015