Το πολιτικό κενό που αφήνει πίσω της η παρατεταμένη κρίση της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και η γενικότερη υποχώρηση της κατακερματισμένης αντιπολίτευσης, αναδεικνύουν στην παρούσα φάση τον κ.Τσίπρα σε μοναδικό εγγυητή της σταθερότητας στη χώρα.
Όσο κι αν δεν αρέσει ή ακόμη και αν προκαλεί ορισμένους η παραπάνω διαπίστωση, αποτελεί αδιάψευστη αλήθεια.
Και βεβαίως πολλαπλασιάζει τις ευθύνες του Πρωθυπουργού, ο οποίος, κακά τα ψέματα, από τις προηγούμενες ευρωεκλογές, τον Ιούνιο του 2014, κερδίζει τις εκλογικές αναμετρήσεις τη μία πίσω από την άλλη, παρ’ ότι η πρώτη κυβερνητική του θητεία υπήρξε, κατά κοινή ομολογία, ατυχής και επισώρευσε τεράστιο βάρος στον ελληνικό λαό.
Ανεξαρτήτως λοιπόν των εκτιμήσεων που μπορεί ο καθένας να διατηρεί για τις επιδόσεις και τις δυνατότητες του κ.Τσίπρα και της ομάδας που τον συνοδεύει, αυτή τη στιγμή κυριαρχεί των πάντων και είναι αναπόφευκτα ο μόνος πολιτικά ισχυρός εκπρόσωπος της χώρας.
Ωστόσο η πολιτική ηγεμονία της παρούσης περιόδου δεν επιτρέπει εφησυχασμό στον Πρωθυπουργό.
Οι προκλήσεις είναι μεγάλες και οι κίνδυνοι που απειλούν την κυβέρνησή του πολλοί και αρκούντως σοβαροί.
Η Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματός του ψηφίζει βαρυγκωμώντας τα σκληρά νομοθετήματα του Μνημονίου, η κοινωνία πιέζεται από το πλήθος των μέτρων που ψηφίζονται εν ριπή οφθαλμού και οι προσδοκίες μιας καλύτερης ζωής που υποσχόταν φαντάζουν για την ώρα ανεκπλήρωτες, διαμορφώνοντας συνθήκες ταχείας φθοράς για τον Πρωθυπουργό και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Παρά τις προκλήσεις και τους κινδύνους όμως, ο κ.Τσίπρας έχει τώρα την ευκαιρία και τη δυνατότητα, ελλείψει μάλιστα αντιπάλου, να «τρέξει» τις υποθέσεις της χώρας, να πάρει το κόστος που του αναλογεί και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις «επιστροφής της οικονομίας στην κανονικότητα», όπως συζήτησε και κατά μία εκδοχή συμφώνησε με τον Διοικητή της Τράπεζας Ελλάδος κ.Γιάννη Στουρνάρα, στο γεύμα που είχαν το μεσημέρι της Τρίτης στην έδρα της κεντρικής Τράπεζας της χώρας με τη συμμετοχή και του αντιπροέδρου της κυβέρνησης κ.Γιάννη Δραγασάκη.
Ο κ.Τσίπρας μπορεί στις παρούσες συνθήκες να προχωρήσει τη συμφωνία με τους εταίρους, να καλύψει το δεύτερο και τρίτο κύκλο των προαπαιτούμενων, να διαμορφώσει κατάλληλο περιβάλλον για τον χειρισμό των μη εξυπηρετούμενων δανείων, να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα την επερχόμενη κρίση του Ασφαλιστικού, να διεκδικήσει κατόπιν αυτών μια κατά δυνατόν ωφέλιμη για τη χώρα επαναρύθμιση του χρέους και να ελπίζει έτσι ότι σε ευθετότερο χρόνο θα ανοίξουν γραμμές χρηματοδότησης για το ελληνικό τραπεζικό σύστημα και θα αρθούν τα καταδυναστευτικά capital controls.
Σταδιακά πάντως, δεδομένων και των πολιτικών συνθηκών, διαμορφώνεται η πεποίθηση ότι ο κ.Τσίπρας μετακινείται προς ρεαλιστικότερους δρόμους.
Επιπλέον η τραυματική εμπειρία των επτά πρώτων μηνών, το σοκ της Συνόδου Κορυφής και ακολούθως η τριβή με κρίσιμα εθνικά θέματα, όπως αυτά του προσφυγικού και της διεθνούς τρομοκρατίας, καθώς και η στενότερη επαφή και συνάφεια με την ευρωπαϊκή πολιτική λειαίνουν τον ριζοσπαστισμό του και προετοιμάζουν μια ευρύτερη στροφή.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο κ.Τσίπρας τις προηγούμενες μέρες έκανε για πρώτη φορά λόγο στην ανάγκη εθνικής συνεννόησης και σύμφωνα με πληροφορίες προετοιμάζεται για πολιτική διεύρυνση της κυβέρνησης του.
Από τη μια η φθορά και οι επαπειλούμενες απώλειες νέων βουλευτών στις επερχόμενες κρίσιμες ψηφοφορίες και από την άλλη οι ιδιαίτερες εσωτερικές πολιτικές συνθήκες και οι επικίνδυνες εξελίξεις στην ευρύτερη ζώνη της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, οδηγούν κατά τα φαινόμενα τον κ.Τσίπρα σε νέους δρόμους.
Με άλλα λόγια είμαστε μπροστά σε νέες συνθήκες και μένει να αποδειχθεί αν ο κ.Τσίπρας μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτές.
