Η εντός ελάχιστου χρονικού διαστήματος μείωση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ από 155 σε 153 βουλευτές, αλλά και η παραίτηση του Γαβριήλ Σακελλαρίδη από το κόμμα, αλλά και το βουλευτικό αξίωμα, αντί να συνετίσουν τον θρυλικό πρόεδρο του 15μελούς, απεναντίας τον έχουν οδηγήσει σε σχιζοφρενική, αντιφατική συμπεριφορά. Με τελική κατάληξη την αυτοαναίρεσή του.
Προκειμένου να συμμαζέψει το κόμμα του από τις φυγόκεντρες, διαλυτικές τάσεις, ο Αλ. Τσίπρας σε διάστημα λίγων μόλις 24ωρων, έχει αλλάξει τρία διαφορετικά δρομολόγια. Έτσι:
– Την πρώτη ημέρα εξήγγειλε μανιφέστο «εθνικής συνεννόησης και δημοκρατικού διαλόγου».
– Την επομένη, με επίσκεψή του στο προεδρικό μέγαρο, ικετεύει τον κ. Προκόπη Παυλόπουλο να συμβάλει στην υλοποίηση του Συριζαϊκού προσκλητηρίου εθνικού διαλόγου και συναίνεσης.
– Και την μεθεπομένη, για να αμβλύνει τη θλιβερή εικόνα του ικέτου, εξαπολύει τους στερεότυπους, αναιδείς… αντιπολιτευτικούς μύδρους του, κατά της Αντιπολίτευσης. Και μάλιστα σε συγχορδία με τον έξαλλο θορυβοποιό Πάνο Καμμένο.
Οι μύδροι και οι απειλές του ΠΑΝΑΛΕΞικού διδύμου επικεντρώνονται στην προειδοποίηση, ότι θα καθίσουν για ολόκληρη τετραετία στον τράχηλο των Ελλήνων. Μόνον και μόνον αυτή η απειλή, αυτός ο μπαμπούλας αναιρεί εκ βάθρων το… συμφιλιωτικό προσκλητήριο εθνικής συνδιαλλαγής. Για τον απλούστατο λόγο ότι το δίδυμο ΠΑΝΑΛΕΞΗ φοβάται το διάλογο ως μέσον κατάργησης του αυταρχικού «προνομίου» του Συριζαϊκού μονολόγου.
Στο κρίσιμο ερώτημα, πώς αντιμετωπίζεται η όντως σχιζοφρενική αυτή κυβερνητική τακτική, ο ελληνικός λαός καθορίζει τη στάση του με τις ακόλουθες εναλλακτικές μεθόδους:
– Οι πιο αδιάφοροι, με τη σιωπή τους, αφήνουν το πεδίο ελεύθερο για την αυτογελοιοποίηση της κυβερνώσας ηγεσίας. Και με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζουν τις γεμάτες από κυβερνητικό θρασύδειλο «τσαμπουκά» προκλήσεις. Όχι μόνον από τον Αλέξη, αλλά και από την κυβερνητική του εκπρόσωπο Όλγα Γεροβασίλη.
Και δεν είναι λίγοι εκείνοι, που αναρωτιούνται, από πού άραγε ξεφύτρωσε αυτό το περιχαρές… ταλέντο με το επιμελώς ατημέλητο, το negrisé μαλλί. Και γιατί ως ιατρός-ακτινοδιαγνώστρια δεν φροντίζει ν’ αναθέσει σε αρμοδιότερους συναδέλφους της το απαραίτητο ψυχογράφημα του πολιτικού της προϊσταμένου;
– Οι πιο απαιτητικοί πολιτικοποιημένοι πολίτες αξιώνουν από την Αντιπολίτευση μεγαλύτερη εγρήγορση αλλά και επιθετικότητα, εναντίον των κυβερνητικών συμπτωμάτων, μονοκομματικής και ολοκληρωτικού σταλινικού χαρακτήρα, διάρθρωσης της κρατικής μηχανής.
– Και τέλος, η τρίτη κατηγορία, που συνθέτει και τις πιο ευάρυθμες κοινωνικές ομάδες απαιτεί, (σύμφωνα και με τις πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις), δύο εναλλακτικές λύσεις στο χρονίζον νοσηρό φαινόμενο της ανεκδιήγητης Συριζαϊκής ηγεσίας: Ως πρώτη λύση θα ήταν μια γενναία και αντρίκια συγνώμη του Αλ. Τσίπρα προς τον ελληνικό λαό, αλλά και την Αντιπολίτευση, για τις κατά συρροήν ολέθριες αντιφατικές του παλινωδίες.
Και ως δεύτερη λύση θα ήταν να προτιμηθεί το έντιμο παράδειγμα του Γαβριήλ Σακελλαρίδη που θα οδηγούσε στην αποσύνδεση του Αλ. Τσίπρα από τα αλλοπρόσαλλα κυβερνητικά δρώμενα και στην επανασύνδεσή του με τις γεμάτες νοσταλγία ημέρες των μαθητικών καταλήψεων.
—————————————————
Υ.Γ. Συνεχίζει να αιωρείται η φήμη για πιθανή συνεργασία ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με την Ένωση Κεντρώων. Και μάλιστα, σε αυτές τις ώρες των απειλητικών κεντρόφυγων τάσεων, από νέους αποστάτες. Έτσι εξηγείται και ο έξαλλος τρόπος με τον οποίον ο Πάνος Καμμένος προεξοφλεί την τετραετία της «πρώτη φορά κυβέρνησης Αριστεράς». Αν έτσι σχεδιάζει το δίδυμο ΠΑΝΑΛΕΞΗ την προσφυγή σε νέες, χρυσές «αριστερές» εφεδρείες, έ, τότε λοιπόν είναι πλέον ει βέβαιον, ότι θα νεκραναστηθούν ο Λένιν, ο Τρότσκι και η Λούξεμπουργκ, όχι για να συγχαρούν τον Αλέξη, αλλά για να οδεύσουν, με το μαστίγιο ανά χείρας, προς την Πλατεία Κουμουνδούρου…
