Το είχαμε επισημάνει με τον πιο εμφατικό τρόπο: ο Αλέξης Τσίπρας δεν έπρεπε με κανένα τρόπο να πάει στην Αγκυρα, ειδικά αυτή τη στιγμή, ειδικά γι αυτό το λόγο για τον οποίο πήγε. Ηταν από πριν πασιφανές ότι αυτό το ταξίδι θα ήταν μεγάλο λάθος. Δυστυχώς, όμως, πήγε. Και το αποτέλεσμα ήταν φυσικά ακριβώς αυτό που είχε προβλεφθεί…
Ο κ. Τσίπρας επέστρεψε στην Ελλάδα με άδεια χέρια ως προς εκείνα που ήλπιζε, αλλά με πολύ πιο βαριά τη σκιά της τουρκικής πολιτικής πάνω από την κυβέρνησή του και τη χώρα από ότι πριν πάρει το αεροσκάφος για τη γείτονα. Όχι μόνον δεν κατάφερε το παραμικρό ως προς το μέγα ζήτημα του προσφυγικού – πώς θα μπορούσε άλλωστε, αφού η Τουρκία ξέρει πολύ καλά τι κάνει επ’ αυτού -, αλλά, αντιθέτως, βρέθηκε μπροστά σε ένα είδος τετελεσμένου από πλευράς Νταβούτογλου: ότι το Αιγαίο είναι πλέον αντικείμενο… τριμερούς συνδιαχείρισης ανάμεσα στην Τουρκία, τη… Γερμανία και, μαζί, καταϊδρωμένη και την Ελλάδα.
Ο κύριος Τσίπρας πέτυχε λοιπόν να «δημιουργήσει» ένα νέο status – το οποίο προδήλως εξυπηρετεί όλους τους άλλους πλην της Ελλάδος: είναι, επίσης προδήλως, η κατεύθυνση την οποία είχαν από κοινού προετοιμάσει Αγκυρα και Βερολίνο και στην οποία ο πρωθυπουργός έπεσε μέσα σαν πρωτάρης – που, δυστυχώς, είναι και, παρόλα αυτά, επιμένει να κάνει εμφανίσεις στα μεγάλα τραπέζια της διεθνούς πολιτικής, όλες τους μέχρι σήμερα η μία πιο ατυχής για την Ελλάδα από την άλλη…
Με δυο λέξεις, όπως θα τις έλεγε ο λαός, ο Νταβούτογλου τον έκανε τον Τσίπρα μια χαψιά. Ή, αλλιώς, πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος. Τώρα, το πόσο ακριβώς – και πόσο… ακριβά- κουρεμένος βγήκε, θα φανεί στο αμέσως επόμενο διάστημα. Όπως και να χει, ένα είναι σίγουρο μετά (και) από αυτό το ταξίδι του απόλυτου ελληνικού μικρομέγαλου ερασιτεχνισμού: ότι στο μόνο που μπορούμε πλέον να ελπίζουμε, είναι στο ελληνικότατο… ο θεός μαζί μας!
Δυστυχώς, ο Νταβούτογλου τύλιξε σε μια κόλλα χαρτί τον Τσίπρα που πήγε έχοντας την ψευδαίσθηση ότι θα κάνει διεθνή και ευρωπαϊκή πολιτική στην Άγκυρα, για να καταλήξει να μην μπορεί να κάνει ούτε καν ελληνική – το αντίθετο… Και το μεγάλο πρόβλημα είναι τι λέει αυτό το «χαρτί», που ακόμα δεν το ξέρουμε.
Όμως, δεν είναι παράξενο: μια ματιά στα βιογραφικά, αλλά και τα επιτεύγματα των δυο τους για τις χώρες τους, τα λέει, δυστυχώς, όλα…
