Ζήτω το γαλλικό σινεμά!

«Με το αφιέρωμα αυτό ευελπιστούμε να αποδείξουμε ότι στην δύσκολη αυτή περίοδο η τέχνη είναι η καλύτερη απάντηση στον τρόμο» είπε χαρακτηριστικά ο υπεύθυνος αίθουσας και εταιρείας κ. Βελισάριος Κοσσιβάκης. «Γι’ αυτό άλλωστε βασικό σλόγκαν στην αφίσα μας είναι «όχι στον τρόμο, όχι στον πόλεμο η 7^η Τέχνη ως μορφή αντίστασης και αφύπνισης.»

Η τιμή του εισιτηρίου είναι αρκετά φιλική, πέντε ευρώ ανά ημέρα, όσες ταινίες και αν προβάλλονται (κάποιες μέρες προβάλλονται τέσσερις).

Ακολουθεί μια μικρή παρουσίαση των ταινιών που πρόκειται να προβληθούν:

Στο «Αίμα του ποιητή» (1932), πρώτη ταινία του ποιητή, ζωγράφου και θεατρικού συγγραφέα Ζαν Κοκτώ ο δημιουργός ενώνει συνειρμικά τέσσερις ονειρικές σεκάνς, προσπαθώντας -σαφώς επηρεασμένη από το σουρεαλιστικό κίνημα- να οικοδομήσει μια γεμάτη συμβολισμούς, ποιητική ατμόσφαιρα. Μια άλλη ταινία του Κοκτό προγραμματισμένη για προβολή είναι η «Διαθήκη του Ορφέα» (1960) όπου πρωταγωνιστής είναι ο ίδιος ο Κοκτώ, σε αυτή την ποιητική περιήγηση στους χώρους όπου έζησε. Πολλοί διάσημοι φίλοι του (από τον Πάμπλο Πικάσο ως τον Σαρλ Αζναβούρ) ερμηνεύουν διάφορους ρόλους.

Ποιητικός ρεαλισμός, λυρισμός και κωμικά στοιχεία χαρακτηρίζουν την «Αταλάντη» (1934) του Ζαν Βιγκό μια ταινία σπουδή στον έρωτα που περιγράφει το μαγικό του Ζιλιέτ και του Ζαν, νιόπαντρου ζευγαριού που η παλίρροια θα οδηγήσει στο Παρίσι, ενώ από το αφιέρωμα δεν θα μπορούσε να λείπει η «Νύχτα και καταχνιά» του Αλέν Ρενέ, ένα αριστουργηματικό ντοκιμαντέρ για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζιστών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στα «400 χτυπήματα» (1959), πρώτη ταινία του Φρανσουά Τριφό, αναγνωρίζουμε την παιδικότητα, το ζωντανό πυρήνα της ανθρώπινης ψυχής που είναι η κινητήριος δύναμη της επιθυμίας και της δημιουργίας. Πολλά χρόνια αργότερα, στο «Τελευταίο Μετρό» (1980), ο ίδιος σκηνοθέτης ενώνει τον λαμπρό κόσμο του θεάτρου με τον σκοταδισμό του ναζισμού του Φρανσουά Τριφό. Νοσταλγία, ιστορική ακρίβεια και οι Κατρίν Ντενέβ –Ζεράρ Ντεπαρντιέ σε κέφια.

Λίγο ότι και να πεις πλέον για την «Ωραία της ημέρας» (1967) του Λουίς Μπουνιουέλ, ένα ερωτικό δράμα με σατιρικές διαθέσεις, μια σύγκρουση ανάμεσα στην ηθική εξαχρείωση και την διαβρωμένη πολυτέλεια με την Κατρίν Ντενέβ στον ρόλο της πλούσιας νιόπαντρης που βρίσκει νόημα στην ζωή της όταν αρχίζει να επισκέπτεται έναν οίκο ανοχής προσφέροντας αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες της.

Από το αφιέρωμα δεν θα μπορούσε να λείψει το αριστούργημα του Μαρσέλ Καρνέ «Τα παιδιά του παραδείσου» (1945), μια συγκλονιστική τοιχογραφία του Παρισιού και της Λεωφόρου του Εγκλήματος το 1840, ή το «Ριφιφί» (1954) όπου ο Ζιλ Ντασέν σκηνοθετεί μια από τις πιο διάσημες διαρρήξεις του κινηματογράφου που ακόμα και σήμερα αποτελεί μάθημα κινηματογράφου.

Τρεις ταινίες του «αναρχικού» κινηματογραφιστή Ζαν Λικ Γκοντάρ είναι προγραμματισμένες: το «Αλφαβίλ» (1965) ένα φουτουριστικό νουάρ με τον Εντι Κονσταντέν στον ρόλο του ντετέκτιβ Λέμι Κόσιον, η «Περιφρόνηση» (1963) με την Μπριζίτ Μπαρντό ν’ανάβει φωτιές στον πύργο του Μαλαπάτρε και τον «Τρελό Πιερό» (1965) όπου ο Ζαν Πολ Μπελμοντό και η Ανα Καρίνα σβήνουν τα ίχνη τους και σαν σύγχρονοι ναυαγοί απομονώνονται και εξασφαλίζουν τα προς το ζην με τα πιο απίθανα κόλπα φτάνοντας μέχρι τον γαλλικό νότο.

Επίκαιρη όσο ποτέ και η ταινία «Το μίσος» (1995) του Ματιέ Κασοβίτς όπου τρεις νεαροί μετανάστες των φτωχών προαστίων του Παρισιού προσπαθούν να πάρουν εκδίκηση για το φίλο τους που έπεσε θύμα αστυνομικής βίας.

Η πιο γνωστή ταινία του Ρομάν Γκουπίλ, το «Να πεθαίνεις στα τριάντα» (1982), είναι μια αναφορά στις ταραγμένες μέρες του Μάη του ’68 αλλά και τα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν. Και όλ’ αυτά μέσα από την συγκλονιστική ιστορία της γνωριμίας του σκηνοθέτη με τον Μισέλ Ρεκανατί συναγωνιστή και φίλου του ο οποίος το 1978 τερμάτισε τη ζωή του, πριν κλείσει τα 30. Από τον ίδιο σκηνοθέτη όμως θα βρούμε και το «Ψηλά τα χέρια» (2010) όπου μαθητές μιλούν για σύγχρονα καυτά προβλήματα :ξενοφοβία, μετανάστευση, άχαρη κυβερνητική πολιτική.

Η ταινία «Μαξ Λίντερ» (1963) που σκηνοθέτησε ο ίδιος ο Μαξ Λίντερ μας δείχνει πως ο δημιουργός της άρχισε να κτίζει τον πρώτο κινηματογραφικό ήρωα, αυτόν του Γάλλου δανδή με τα κορακίσια μαλλιά, τα λαμπερά μάτια και τα κάτασπρα δόντια κάτω από το λεπτό μουστάκι του. Βγαλμένος από το βουλεβαρδιέρικο θέατρο, ο Λίντερ πέρασε στη μεγάλη οθόνη μια καινούρια αντίληψη στον χώρο της κωμωδίας που μορφώθηκε μέσα από την αριστοκρατική εμφάνιση και την ψυχολογική παρατήρηση των καταστάσεων, με άκρως επιτυχημένο σκιτσάρισμα.

Τα μελοδράματα του Ζαν Ρενουάρ «Η σκύλα» (1931) με τον Μισέλ Σιμάν και την Ζανί Μαρές και «Η Ελενα και οι άντρες της» (1956) με τους Ινγκριντ Μπέργκμαν, Μελ Φερέρ και Ζαν Μαρέ, η «Αγνωστη κυρία» του Μαξ Οφίλς αλλά και το θρησκευτικό θρίλερ «Το όνομα του Ρόδου» (1987) του Ζαν Ζακ Ανό από το μυθιστόρημα του Ουμπέρτο Εκο συμπληρώνουν την εικοσάδα των ταινιών ενός αφιερώματος που αν μη τι άλλο δείχνει εξαιρετικά ενδιαφέρον ιδίως για όσους δεν έχει τύχει να δουν τις πολύ παλιές ταινίες.

ΟΛΟ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

22.00 ΝΥΧΤΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΧΝΙΑ, του ΑΛΑΙΝ ΡΕΝΕ

22.30 ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΤΡΟ, του ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΤΡΥΦΩ

22.00 ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ, του ΖΑΝ ΚΟΚΤΩ

23.00 ΑΤΑΛΑΝΤΗ, του ΖΑΝ ΒΙΓΚΟ

00.30 Η ΩΡΑΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, του ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΥΝΙΟΥΕΛ

15.00 Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΟΥ ΟΡΦΕΑ, του ΖΑΝ ΚΟΚΤΩ

16.30 Η ΕΛΕΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΤΗΣ, του ΖΑΝ ΡΕΝΟΥΑΡ

22.00 ΡΙΦΙΦΙ, του ΖΥΛ ΝΤΑΣΣΕΝ

11.00 ΨΗΛΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ, του ΡΟΜΕΝ ΓΚΟΥΠΙΛ

12.30 ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ, του ΜΑΡΣΕΛ ΚΑΡΝΕ

16.00 Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΚΥΡΙΑ, του ΜΑΞ ΟΦΙΛΣ

22.00 ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΡΟΔΟΥ, του ΖΑΝ ΖΑΚ ΑΝΟ

16.30 ΜΑΞ ΛΙΝΤΕΡ, του ΜΑΞ ΛΙΝΤΕΡ

22.00 ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ, του ΖΑΝ ΛΥΚ ΓΚΟΝΤΑΡ

22.45 ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ ΣΤΑ 30, του ΡΟΜΕΝ ΓΚΟΥΠΙΛ

16.30 Η ΣΚΥΛΑ, του ΖΑΝ ΡΕΝΟΥΑΡ

22.00 ΤΟ ΜΙΣΟΣ, του ΜΑΤΙΕ ΚΑΣΟΒΙΤΣ

22.45 ΑΛΦΑΒΙΛ, του ΖΑΝ ΛΥΚ ΓΚΟΝΤΑΡ

16.30 ΑΤΑΛΑΝΤΗ, του ΖΑΝ ΒΙΓΚΟ

22.00 400 ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ, του ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΤΡΥΦΩ

22.45 ΤΡΕΛΟΣ ΠΙΕΡΟ, του ΖΑΝ ΛΥΚ ΓΚΟΝΤΑΡ