Από πλευράς καιρού, ήταν ένα από τα πιο ευχάριστα κινηματογραφικά φεστιβάλ των τελευταίων ετών. Ούτε στάλα βροχή ούτε κρύο. Ηλιοφάνεια, δροσερό –ποτέ δυσάρεστο –αεράκι, κόσμος στους δρόμους. Από πλευράς ταινιών, το πρόγραμμα πλούσιο, ποσοτικά σίγουρα, κάτι παραπάνω από 200 ταινίες, 20 εκ των οποίων ελληνικές, 14 εκ των οποίων πρεμιέρες. Μιλάμε για παραγωγή, όχι αστεία!
Από πλευράς κοινού, ο κόσμος γέμιζε τις αίθουσες. Οπως πάντα άλλωστε. Πολλές παραστάσεις ήταν sold out, αν και στη δεξιά πλευρά του πρώτου εξώστη του θηριώδους Ολύμπιον της πλατείας Αριστοτέλους παρακολούθησα βραδινές ώρες αρκετές ταινίες μόνος ή με ελάχιστους δίπλα μου.
Από πλευράς επισκεπτών, ήταν σίγουρα ένα από τα πιο αδιάφορα φεστιβάλ από τότε που το φεστιβάλ διεθνοποιήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Ο ξένος σταρ της διοργάνωσης ήταν ο… 70χρονος ρουμάνος σκηνοθέτης Μιρτσέα Ντανιελούκ, ο οποίος σε όλη του την καριέρα έκανε ταινίες εναντίον του καθεστώτος Τσαουσέσκου και συν τοις άλλοις, όπως ο ίδιος είπε, έχει σταματήσει να κάνει ή να παρακολουθεί σινεμά εδώ και χρόνια. Το γεγονός ότι το συνολικό αφιέρωμα στο έργο του ήταν το πρώτο που έγινε ποτέ ίσως δηλώνει κάτι για την παλαιότητα πλέον των ταινιών του. Δεν ήταν ο μόνος ξένος που ήρθε βέβαια, αν και η άφιξη του Γάλλου Αρνό Ντεπλεσάν έγινε προς το τέλος της διοργάνωσης, οπότε κατά μια έννοια ο άνθρωπος ήταν σαν να έφτασε καθυστερημένος απλώς και μόνο για το πέσιμο της αυλαίας. Αλλά το καταλαβαίνω. Πάνε οι εποχές του Κόπολα και της Ντενέβ, του Μάλκοβιτς και του Βέντερς, του Πατρίς Σερό και του Βάλτερ Σάλες· ήταν πολλά τα λεφτά που ξοδεύονταν και δικαίως κόπηκαν. Αλλά από το ένα άκρο στο άλλο;
Κατά κάποιον τρόπο ένιωθες μια αυτοματοποίηση. Ολα γίνονταν γιατί απλώς γίνεται το φεστιβάλ. Δεν υπήρχε το παραπάνω. Το στίγμα. Γιατί ανεξαρτήτως ανταπόκρισης κοινού βέβαια, ένα ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσο το φεστιβάλ ζει μέσα στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Είναι κάπως παράξενο να μη βλέπεις αφίσες του φεστιβάλ στην οδό Τσιμισκή και είναι τραγικό μια τέτοια διοργάνωση να μη συμμετέχει ενεργά στην καλλιτεχνική, στην ακαδημαϊκή αλλά και στην εμπορική ζωή της πόλης, έτσι όπως τουλάχιστον συνέβαινε παλαιότερα.
Και δεν είναι δυνατόν ξένοι παράγοντες να σου λένε ότι το Φεστιβάλ του Σαράγεβο έχει πολύ πιο αναπτυγμένη αγορά ταινιών από εκείνη του Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης που θεωρείται το καλύτερο φεστιβάλ των Βαλκανίων και είναι πολύ πιο παλιό από του Σαράγεβο. Ισως γι’ αυτό η αίσθηση που αποκόμιζες μιλώντας από εδώ και από εκεί να ήταν η ανάγκη της τονωτικής ένεσης, της ανανέωσης αυτού του θεσμού που λέγεται Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Πληροφορίες λένε ότι οι σχέσεις ανάμεσα στον καλλιτεχνικό διευθυντή του φεστιβάλ κ. Δημήτρη Εϊπίδη και στο ΔΣ του φεστιβάλ έχουν δει καλύτερες μέρες, και αυτή η δυσαρμονία, δυστυχώς, αντανακλάται στο πλαδαρό αποτέλεσμα.
Και για να κλείσω με κάτι ευχάριστο, ο Αλέξανδρος, ο σαλεπιτζής από τον οποίο ψωνίζω χρόνια σαλέπι στην πλατεία Αριστοτέλους, τα πάει τόσο καλά που έβαλε στη δουλειά και τον ανιψιό του στο Λιμάνι. Να, εκεί είδα ανάπτυξη.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
