Η ΑΥΞΗΣΗ με γεωμετρική πρόοδο της διοργάνωσης λαϊκής συμμετοχής αγώνων δρόμου, τόσο στο Κέντρο και στη Θεσσαλονίκη αλλά και σε πολλές πόλεις της περιφέρειας, είναι αναμφίβολα γεγονός κοινωνικής έξαρσης. Η παρότρυνση «τρέχε – τρέχε» έχει επεκταθεί θεαματικά σε όλη την ηλικιακή κλίμακα σε σύζευξη της σωματικής άσκησης με τη φυσική ευφορία. Το χρονόμετρο και η επιδίωξη της νίκης παραμένουν για πολλούς και πολλές σημεία στόχευσης αλλά για τους περισσοτέρους δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία, και καθόλου. Αυτό ακριβώς είναι το «συστατικό» της κοινωνικής αξίας των αγώνων αυτών.
ΟΜΑΔΙΚΟΣ εορτασμός (πανηγύρι) στην άσκηση δίχως προκαθορισμένους όρους, κανονισμών και επίδοσης. Οι λαϊκοί δρόμοι έχουν βέβαια τους νικητές ως επιστέγασμα μιας άμιλλας αλλά το πλήθος – και εδώ έγκειται η ουσιώδης κοινωνική συνεισφορά – είναι απαλλαγμένο από την πίεση – γιατί όχι και το άγχος – των πρωτείων. Είναι δηλαδή έκφραση ελεύθερης και ανεμπόδιστης από τη σκοπιμότητα της διάκρισης από τους πολλούς και τις πολλές. Για τον βασικό αυτόν λόγο η έννοια της άθλησης δεν είναι σκοπός αλλά μέσο της ψυχοσωματικής ικανοποίησης, αδέσμευτης και γιατί όχι άδολης, όταν η νίκη και η επιτυχία δεν μεταφράζονται σε υλικό όφελος ή προσωπική προβολή αλλά σε συμμετοχή ανάλογα με τις δυνάμεις του κάθε δρομέα.
Η ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ στο κοινωνικό φαινόμενο της λαϊκής συμμετοχής σε ανοικτούς αγώνες δρόμου, με ελεύθερη συμμετοχή, μας παραπέμπει στο ότι η σημερινή εξέλιξη στηρίχθηκε στις δραστηριότητες των συλλόγων δρομέων Υγείας, που είναι και το εκκολαπτήριο μιας ευρύτερης αντίληψης της ψυχοσωματικής άσκησης. Να μιλήσουμε για μια απελευθέρωση από τα όσα επιτάσσει και επιβάλλει ο συστηματικός αθλητισμός; Γιατί όχι. Μήπως να θυμηθούμε την παρότρυνση του παραμυθιού: δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
